Στην επιτυχημένη παράσταση που επιστρέφει για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Μοντέρνοι Καιροί, η Εβίτα Παπασπύρου ενσαρκώνει τον εμβληματικό αυτό ρόλο με δύναμη και εσωτερικότητα, φωτίζοντας τις βαθιές συγκρούσεις ανάμεσα στον έρωτα και τον θάνατο, το «θέλω» και το «πρέπει». Με αφορμή τον δεύτερο χρόνο της παράστασης και τη σκηνοθεσία του Κώστα Νταλιάνη, η ηθοποιός μιλά για τη συνάντησή της με τον λορκικό κόσμο, για τη Μάνα ως σύμβολο και για το πώς ένα κλασικό έργο παραμένει βαθιά επίκαιρο σε μια κοινωνία που συνεχίζει να παγιδεύει τα πάθη των ανθρώπων:
Κυρία Παπασπύρου, ο «Ματωμένος Γάμος» είναι ένα από τα πιο εμβληματικά έργα του Λόρκα. Τι ήταν αυτό που σας γοήτευσε περισσότερο όταν κληθήκατε να ενσαρκώσετε τη Μάνα;
Η πύκνωση κι η ομορφιά του ποιητικού λόγου. Μέσα σε δυο γραμμές συμπυκνώνει τα πάντα. Η Μάνα όταν θρηνεί το γιό της λέει:
«Ηλιοτρόπιο της μάνας σου
Καθρέφτη της γης»
Και κάθε μάνα καταλαβαίνει τι θέλει να πει.
Ο Λόρκα έγραφε για κοινωνίες που καταπιέζουν το πάθος και τη φύση του ανθρώπου. Πιστεύετε ότι το έργο παραμένει επίκαιρο στη σημερινή εποχή;
Δυστυχώς έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μέχρι οι κοινωνίες μας να είναι απελευθερωτικές και ανθρώπινες. Εμείς οι ίδιοι με τις κοινωνίες μας χτίζουμε τα κάγκελα της φυλακής μας. Και τις πιο πολλές φορές, αυτά τα κάγκελα είναι αόρατα γιατί τα «Πρέπει» νομίζουμε πως είναι τα «Θέλω» μας. Ο Λόρκα με το έργο του αποκαλύπτει αυτή τη σύγκρουση που βρίσκεται μέσα στο άτομο.
Στον «Ματωμένο Γάμο», η σύγκρουση ανάμεσα στο «πρέπει» και στο «θέλω» είναι καθοριστική. Εσείς, ως ηθοποιός αλλά και ως άνθρωπος, πώς ισορροπείτε ανάμεσα σε αυτά τα δύο;
Στη ζωή κάνουμε συνέχεια επιλογές. Εμείς οι ίδιοι, είμαστε το άθροισμα των επιλογών μας. Χρειάζεται συνέχεια να βρίσκεις την καλύτερη ισορροπία ανάμεσα στα «πρέπει» και τα «θέλω» σου. Πρέπει μόνο να προσέχεις να μη χάσεις το δρόμο σου. Κοιτώντας πίσω στο μονοπάτι που βάδισες να μπορείς να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή ή σκηνή για εσάς κατά τη διάρκεια των προβών ή των παραστάσεων;
Η πιο δύσκολη σκηνή για μένα ήταν, όταν η «Μάνα» σπρώχνει το γιό της στην εκδίκηση για «να υπερασπιστεί την τιμή του», φωνάζει λέγοντας «Στα δυο, χωριστείτε στα δυο. Εσύ με τους δικούς σου κι εγώ με τους δικούς μου», ενώ μέσα της δε θέλει. Μέσα της, σκίζεται εκείνη στα δυο γιατί ξέρει ότι σπρώχνει το γιο της στο θάνατο. Αυτή νομίζω πως είναι η πιο δύσκολη σκηνή του έργου.
Πώς ανταποκρίνεται το κοινό στην παράσταση; Έχετε εισπράξει κάποιο σχόλιο που σας έχει συγκινήσει ιδιαίτερα;
Οι αντιδράσεις του κοινού είναι πολύ συγκινητικές. Επικοινωνεί βαθιά με το έργο. Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή για έναν ηθοποιό. Το σχόλιο πάντως που ακούω πιο συχνά είναι: Ευχαριστούμε για τη συγκίνηση που με κάνατε να νιώσω.