Fifty Shades of Grey: Κριτική της ταινίας
Το πρώτο μέρος της πολυαναμενόμενης τριλογίας "Fifty Shades" (για τους φανς τουλάχιστον) βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες παράλληλα με την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ του Βερολίνου. Χωρίς τρανταχτά ονόματα ή κάτι άλλο πέραν της επιτυχίας του βιβλίου, το φιλμ που μας εισάγει στο ταραχώδες λαβ-στόρι της Άνα και του Κρίστιαν δεν καταφέρνει να μας "ψήσει" ούτε να μας σκανδαλίσει, παρά μόνο να μας ξενερώσει, από κινηματογραφικής άποψης τουλάχιστον.
Η υπόθεση
Η Άνα, τελειόφοιτη της Αγγλικής Λογοτεχνίας, βρίσκεται στο γραφείο του νεαρού μεγιστάνα και περιζήτητου εργένη, Κρίστιαν Γκρέι, για να του πάρει συνέντευξη στη θέση της συγκατοίκου της. Οι δυο τους μοιάζουν εντελώς διαφορετικοί, αλλά η σπίθα είναι εκεί και δεν αργεί να εξελιχθεί σε κανονική φωτιά...
Η κριτική
Ας μη γελιόμαστε, το "Fifty Shades of Grey" δεν είναι μια καλή ταινία. Σκοπός της, άλλωστε, δεν ήταν τόσο αυτός, όσο να δελεάσει τους φανς των βιβλίων να προσέλθουν στις αίθουσες για να δουν όσα φαντάστηκαν ως αναγνώστες να παίρνουν σάρκα και οστά στη μεγάλη οθόνη. Και μιας και πρόκειται για κινηματογραφική τριλογία, να τους πείσει ότι αξίζει να επανέλθουν για το δεύτερο και για το τρίτο μέρος που δεν φαίνεται να τα γλιτώνουμε. Δυστυχώς για τους παραγωγούς όμως, χωρίς ούτε ένα όνομα απ' το "πάνω ράφι" και με ένα σενάριο που μοιάζει να ξεπατικώνει ό,τι πιο "εύκολο" και "φτηνό" βρίσκει κανείς στις σελίδες του βιβλίου, η αντικειμενική τους αποστολή μοιάζει εξαιρετικά δύσκολη.
Δεν έχω διαβάσει τα βιβλία, αλλά απ' το πρώτο αυτό μέρος φαίνεται ότι πρόκειται για την ιστορία μιας σχέσης που ξεκινά με καλούς οιωνούς, συνεχίζει με σύννεφα και, λογικά, θα καταλήξει σε τέλος ευτυχές. Προς το παρόν, παρακολουθούμε το πώς η Άνα γνωρίζεται με τον Κρίστιαν και το πώς, σιγά-σιγά, από αντικείμενο του πόθου του γίνεται το κορίτσι της καρδιάς του. Κλισέ, θα έλεγε κανείς, αλλά μια ταινία που βασίζεται σε κλισέ δεν είναι απαραιτήτως και κακή. Το "Fifty Shades of Grey", παρ' όλ' αυτά, είναι κακό και πρέπει κανείς να είναι εξαιρετικά επιεικής για να βρει κάποιες σκόρπιες αρετές μέσα στην προχειρότητα που διακρίνει την κατασκευή του, αλλά και την πλήρη αδιαφορία για το μέσο στο οποίο μεταφέρεται.
Ίσως, βέβαια, οι δημιουργοί να μην είχαν και κανένα αριστούργημα να διασκευάσουν, αλλά ελάχιστα δικαιολογεί αυτό την "δημοσιοϋπαλληλική" σκηνοθεσία, την τουριστική φωτογραφία, τους αφύσικους διαλόγους και τη διεκπεραιωτική φύση των περισσότερων σκηνών, οι οποίες, όταν δεν γεμίζουν απλώς το χρόνο, μοιάζουν φτιαγμένες αποκλειστικά για να υπονοούν το επερχόμενο σαδομαζοχιστικό ερωτικό παιχνίδι μεταξύ των κεντρικών χαρακτήρων. Ένα παιχνίδι που, φυσικά, αποδεικνύεται πολύ κατώτερο των προσδοκιών που χτίζει, ενώ ουδέν ρίσκο εμπεριέχει για τους μετέχοντες, κάτι που οι δημιουργοί φροντίζουν να εμπεδώσουμε καλά μπουκώνοντας την αφόρητα κυριολεκτική αφήγησή τους με το "προ-σαδομαζό" συμβόλαιο που η νεαρά καλείται να υπογράψει.
Δείτε το trailer της ταινίας:
Απ' ό,τι διαβάζω, η ταινία δεν θα παιχτεί στη Μαλαισία επειδή, σύμφωνα με τον πρόεδρο του Μαλαισιανού Συμβουλίου Λογοκρισίας για τον Κινηματογράφο, είναι περισσότερο "πορνογραφία παρά κινηματογραφική ταινία". Αντιλαμβάνομαι ότι ο κύριος Αμπντούλ Χαλίμ το βλέπει από καθαρά ηθικολογική σκοπιά, σύμφωνα πάντα με τις επικρατούσες πρακτικές στη θρησκόληπτη χώρα του, αλλά και από κινηματογραφική δεν πέφτει τελείως έξω. Αν το ζητούμενο της ταινίας είναι η ιδιαίτερη σχέση μεταξύ δύο ιδιαίτερων ανθρώπων, τότε το σεξ θα έπρεπε να είναι μέρος του μπακ-γκράουντ και, παράλληλα, να μην πυροδοτείται από φτηνές "ατάκες" και να μην αποδίδεται τόσο ψυχρά και ευτελιστικά, με φευγαλέα κοντινά στα επίμαχα σημεία και πλήρη απουσία κλιμάκωσης, όσο και "χημείας".
Τελικά, απ' το ναυάγιο του "Fifty Shades of Grey" δεν σώζεται τίποτε, ούτε η γλυκύτατη Ντακότα Τζόνσον που, όσο κι αν αχνοφέρνει της Καλομοίρας, δεν πείθει πως, τελειόφοιτη κολεγίου πια, παραμένει άσπιλη και αμόλυντη μεν, υπερπρόθυμη δε, να ενδώσει στα βίτσια του πλούσιου τεντι-μπόι. Ο Τζέιμι Ντόρναν πάλι, μπορεί να έχει γωνίες στο πρόσωπο και κοιλιακούς φέτες, αλλά πόσο πειστικός να είσαι όταν ερμηνεύεις έναν νεαρό μεγιστάνα που θέλει να τερματίσει την πείνα στον κόσμο, αφού ορφάνεψε στα τέσσερά του απ' τη ναρκομανή-πόρνη μάνα του, πριν τον υιοθετήσουν οι πλούσιοι Γκρέι και, έφηβος πια, πέσει στα πονηρά δίχτυα οικογενειακής φίλης και εν ενεργεία σαδίστριας. Όσο για τους υπόλοιπους, τα είπαμε, είναι απλώς κομπάρσοι με σκόρπιες ατάκες που γεμίζουν το σκάρτο χρόνο.
Το "Fifty Shades of Grey" ξεκινά την τριλογία με το "αριστερό". Ας ελπίσουμε τα πράγματα να βελτιωθούν στη συνέχεια.
Λουκάς Τσουκνίδας
