Όπως παρατηρεί και άρθρο του Guardian που μελετά αυτή τη νοσταλγική τάση, πολλοί γονείς σήμερα επιδιώκουν να επιστρέψουν σε μια κουλτούρα που θυμίζει εκείνη της δεκαετίας του '90, όπου οι οικογένειες έβλεπαν ταινίες μαζί, έπαιζαν επιτραπέζια τα απογεύματα και άφηναν τα παιδιά να βαρεθούν, γνωρίζοντας ότι η βαρεμάρα είναι σπόρος φαντασίας.
Η ζωή τότε είχε μια φυσική ροή που έδινε στα παιδιά χώρο να αναπνεύσουν. Υπήρχε χρόνος για παιχνίδι στη γειτονιά, για φιλίες χωρίς φίλτρα και για στιγμές χωρίς πρόγραμμα. Και σήμερα, μέσα σε μια κοινωνία που τρέχει διαρκώς για να προλάβει κάτι, πολλοί γονείς αναζητούν να βρουν αυτή τη χαμένη ισορροπία.
Η επιστροφή στις απλές χαρές
Στο σπίτι, η ανάγκη για απλότητα μεταφράζεται συχνά στην επιθυμία να μειωθούν οι οθόνες και να επιστρέψει το παιχνίδι με τρόπο πιο αληθινό και φυσικό. Επιτραπέζια παιχνίδια, βιβλία, παζλ, κατασκευές, στιγμές όπου η οικογένεια κάνει κάτι μαζί χωρίς να επιδιώκει την τέλεια εικόνα για να τη μοιραστεί.
Η λογική είναι απλή. Τα παιδιά δεν χρειάζονται πάντα το πιο εξελιγμένο παιχνίδι ή την πιο εντυπωσιακή δραστηριότητα. Χρειάζονται χρόνο. Χρειάζονται την αίσθηση ότι μπορούν να δημιουργήσουν με τα χέρια τους, να επινοήσουν ιστορίες, να γελάσουν χωρίς λόγο. Αυτό που πολλοί γονείς ανακαλύπτουν είναι πως η επαναφορά αυτής της απλότητας κάνει και τους ίδιους πιο χαρούμενους.
Η βαρεμάρα ως δημιουργική ευκαιρία
Μία από τις πιο γοητευτικές ιδέες των 90s ήταν ότι τα παιδιά επιτρεπόταν να βαρεθούν. Και όταν το έκαναν, πάντα έβρισκαν κάτι να ανακαλύψουν. Έφτιαχναν φρούρια με σεντόνια, έπαιζαν ρόλους, δημιουργούσαν δικιές τους ιστορίες, προσπαθούσαν να βρουν λύσεις σε προβλήματα και γρίφους.
Σε έναν κόσμο όπου κάθε κενό λεπτό γεμίζει άμεσα με περιεχόμενο, αυτή η δεξιότητα μοιάζει πιο πολύτιμη από ποτέ. Πολλοί γονείς επιστρέφουν συνειδητά στη νοοτροπία των 90s, επιτρέποντας λίγο «κενό χρόνο» μέσα στη μέρα. Και προς έκπληξη όλων, αυτό το κενό γίνεται έμπνευση.
Λιγότερη πίεση, περισσότερη αυθεντικότητα
Μεγαλώνοντας τα παιδιά στα 90s, οι γονείς δεν είχαν πρόχειρες στο μυαλό τους δεκάδες λίστες με συμβουλές, ιδέες, τι πρέπει να κάνει το παιδί, τι πρέπει να μην κάνει. Η γονεϊκότητα λειτουργούσε περισσότερο με διαίσθηση και λιγότερη αυτοκριτική. Η πίεση της τελειότητας ήταν σχεδόν ανύπαρκτη.
Σήμερα, παρότι οι πληροφορίες που διαθέτουμε είναι χρήσιμες, συχνά δημιουργούν άγχος. Γι αυτό και η επιστροφή στην απλότητα είναι τόσο ελκυστική. Η ιδέα ότι μπορούμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με περισσότερη χαλαρότητα, με περισσότερη εμπιστοσύνη στη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, μοιάζει με μια ανάσα που όλοι οι γονείς έχουμε ανάγκη.
Μεγαλώνοντας με μία αίσθηση ελευθερίας
Στην τελική, αυτό που πραγματικά νοσταλγούν οι γονείς δεν είναι απλώς τα παλιά παιχνίδια ή οι ταινίες της εποχής. Είναι η αίσθηση ελευθερίας. Η αίσθηση ότι μπορούσες να είσαι παιδί χωρίς να χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα. Η αίσθηση ότι το σπίτι ήταν ένα καταφύγιο και όχι ένα μικρό κέντρο δραστηριοτήτων.
Και αυτή την ελευθερία πολλοί γονείς προσπαθούν να τη φέρουν ξανά πίσω. Για τα παιδιά τους, αλλά και για τους ίδιους.
Η νοσταλγία της δεκαετίας του '90 δεν είναι μια επιστροφή στο παρελθόν. Είναι μια υπενθύμιση ότι η απλότητα, η φαντασία και η ξεγνοιασιά μπορούν να υπάρξουν και σήμερα. Αρκεί να τους αφήσουμε λίγο... χώρο.
