«Όσο ανέβαινα τα σκαλιά του δημαρχείου την πιο χαρούμενη –υποτίθεται- μέρα της ζωής μου, σκέφτηκα όλες τις ταινίες που οι μέλλουσες νύφες παράτησαν στην εκκλησία τον γαμπρό. Πάντα φαινόταν τόσο δραματικό στο Hollywood –μια γυναίκα να κλαίει στο πίσω μέρος της εκκλησίας, με κάποιο εραστή να περιμένει να την πάρει μακριά.
Το δικό μου σενάριο φαινόταν πολύ τετριμμένο συγκριτικά. Δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο λόγο να το βάλω στα πόδια, αλλά δεν είχα ούτε κάποιο καλό λόγο να μείνω.
Καθώς ίσιωνα το στεφάνι στα μαλλιά μου, θυμήθηκα την πρώτη μας μέρα, τότε που κατάλαβα ότι αυτός ο άντρας δεν είναι «ο ένας και μοναδικός». Αυτό το αίσθημα δεν έφυγε ποτέ… ούτε την επόμενη μέρα από τον γάμο μας.
Τώρα, έξι χρόνια μετά τον γάμο μας, βλέπω καθαρά ότι δεν έπρεπε να το έχω αποφασίσει. Και ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη σύγχρονη γυναίκα που αφήνει τον λάθος άνθρωπο να της «περάσει βέρα».
Σύμφωνα με μια νέα έρευνα που μελέτησε περισσότερα από 1.600 διαζύγια, το 49% παραδέχεται ότι ακόμη και την ημέρα του γάμου τους ανησυχούσε ότι ο γάμος δεν θα αντέξει και τα δύο τρίτα εξομολογήθηκαν ότι τους πέρασε απ’ το μυαλό η σκέψη να εγκαταλείψουν τον σύζυγό στην εκκλησία. Το ένα έκτο των ερωτηθέντων είπε ότι ήλπιζε πως ο σύντροφός τους θα άλλαζε μετά τον γάμο, ενώ άλλοι είπαν ότι παντρεύτηκαν με την ελπίδα ότι «τελικά θα δουλέψει».
Δεν θα μπορούσα να ταυτιστώ περισσότερο.
Μετά την πρώτη φορά που με φίλησε, ήλπιζα ότι την επόμενη δεν θα ήθελα να απομακρυνθώ τόσο γρήγορα.
Μετά την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα, ήλπιζα ότι την επόμενη δεν θα ήθελα να τρέξω σπίτι μου. Μετά την πρώτη φορά που συνάντησε τους γονείς μου, ήλπιζα ότι η μαμά μου δεν θα με ρωτούσε «Τι του βρήκες;» γιατί ίσως δεν θα ήμουν σε θέση να απαντήσω.
Μετά την πρώτη φορά που μου έκανε πρόταση γάμου και του απάντησα «όχι», ήλπιζα ότι θα μου το ζητούσε ξανά και εγώ τότε θα απαντούσα καταφατικά. Και, έξι μήνες μετά, όταν με ξαναρώτησε, ήλπιζα ότι μέχρι να φτάσουμε στο δημαρχείο όλες μου οι αμφιβολίες θα έχουν εξαφανιστεί.
Σαν ζευγάρι ήμαστε προϊόν συνθηκών. Εκείνος ήταν 42 όταν γνωριστήκαμε και, ταυτόχρονα, ήταν ο τελευταίος ελεύθερος στην παρέα του και έγραφε στο κούτελο «ψάχνω κάτι σοβαρό». Εγώ ήμουν μια 27χρονη παγιδευμένη σε μυαλό 35αρας, που έψαχνε μια σταθερή σχέση από τότε που τελείωσε το Πανεπιστήμιο.
Όταν τον πρωτοείδα σκέφτηκα ότι δεν είναι αρκετά όμορφος για μένα. Όταν όμως μου ζήτησε να βγούμε λέγοντας ότι είμαι το ομορφότερο κορίτσι που έχει δει, δέχτηκα να βρεθούμε.
Θυμάμαι να περιγράφω το πρώτο μας ραντεβού στις φίλες μου σαν «καλό». Χρησιμοποίησα λέξεις όπως «καλός» και «ευγενικός» για να τον περιγράψω. Αν δεν μου είχε ζητήσει να ξαναβγούμε, δεν θα τον είχα κυνηγήσει, όμως όσο mail, μηνύματα και τηλέφωνα έρχονταν, τόσο απαντούσα.
Το πρόβλημα ήταν ότι δεν μπορούσα να εντοπίσω κανένα σοβαρό πρόβλημα ή ελάττωμα. Ποτέ δεν τσακωθήκαμε μέχρι την ημέρα που πήραμε διαζύγιο. Ανακάλυψα όμως ότι ποτέ δεν μου έλειψε –ούτε όταν τον άφησα.
Μια μέρα, μια συνάδελφος ανακοίνωσε τον αρραβώνα της και, προς έκπληξή μου, άρχισα να κλαίω. Ξαφνικά με χτύπησε ένα κύμα θλίψης καθώς συνειδητοποιούσα ότι ποτέ δεν ένιωσα αντίστοιχο ενθουσιασμό και ότι θα προτιμούσα να πάω μόνη μου στον γάμο της, παρά μαζί με τον άντρα μου που θα μου θύμιζε κάθε λεπτό τον συμβιβασμό μου.
Εκείνο το απόγευμα, γύρισα σπίτι και του είπα ότι χωρίζουμε.
Ακόμα τον βλέπω στον ύπνο μου να κλειδώνεται στο μπάνιο και να κλαίει. Με σόκαρε το σοκ του, γιατί πάντα πίστευα ότι στο πίσω μέρος του μυαλού του ήξερε ότι η καρδιά μου δεν ήταν ποτέ πραγματικά εκεί. Πίστευα ότι λίγο-πολύ κι οι δυο είχαμε κάνει έναν συμβιβασμό και μια άτυπη συμφωνία, αλλά εκείνος ήταν πραγματικά συντετριμμένος.
Όταν κάναμε τα χαρτιά του διαζυγίου, σκέφτηκα στις αιτίες να γράψω ότι δεν του ήμουν πιστή, γιατί σκέφτηκα ότι θα έμοιαζε πιο λογικό απ’ την αλήθεια –όμως δεν μπόρεσα.
Τώρα είμαι μόνη και παρά το ότι νιώθω μοναξιά καμιά φορά, δεν μπορώ να πω ότι αυτή η μοναξιά είναι περισσότερη από την περίοδο του γάμου μου. Τουλάχιστον τώρα μπορώ να ελπίζω ότι μια μέρα θα σταματήσω να νιώθω έτσι.
Οι γονείς μου, αφού το διαζύγιο δρομολογήθηκε, μου εκμυστηρεύτηκαν ότι είχαν σκεφτεί να… με παρατήσουν εκείνοι στην εκκλησία (να μην εμφανιστούν ποτέ!), γιατί είχαν καταλάβει ότι έκανα ένα μεγάλο λάθος.
Δεν τους κατηγορώ που δεν με σταμάτησαν. Ξέρω πόσο δύσκολο μπορεί να γίνει το να υψώσεις φωνή αμφισβήτησης σ’ αυτούς που αγαπάς. Έχω μια παλιά βέρα κρυμμένη στο συρτάρι μου που το αποδεικνύει.»
Πηγή: Telegraph
