«Μία πολύ καλή μου φίλη μεγαλώνει το παιδί της μόνη. Κάθε ημέρα της είναι οργανωμένη μεθοδικά, σαν στρατιωτική επιχείρηση: σηκώνεται απ’ το κρεβάτι, ταΐζει το μωρό όσο το νήπιο βλέπει παιδικό, φτιάχνει πρωινό, ντύνει τα παιδιά, πακετάρει το μεσημεριανό, ντύνεται κι εκείνη για τη δουλειά όσο τα παιδιά βλέπουν άλλο παιδικό, αφήνει το ένα παιδί στον παιδικό σταθμό και το άλλο στο νηπιαγωγείο, παίρνει το μετρό, δουλεύει, μαζεύει τα παιδιά, περνά απ’ το μπακάλικο, φροντίζει να φάνε βραδυνό και να τους κάνει μπάνιο, αντλεί γάλα όσο το μεγάλο βλέπει τηλεόραση και τέλος, το βάζει για ύπνο διαβάζοντάς του κιόλας. Ύστερα, καθαρίζει την κουζίνα, πλένει τα τάπερ, απαντά σε μέιλ της δουλειάς και πέφτει ξερή για τον λιγοστό καθημερινό της ύπνο.
Παρ’ ολ’ αυτά, δεν παραπονιέται καθόλου. Μόνο μια φορά, ενώ ήμαστε όλες έξω απ’ το σχολείο περιμένοντας τα παιδιά, την άκουσα να λέει ότι θα ήθελε τα παιδιά να μη βλέπουν τόσο πολύ τηλεόραση, αλλά δεν έχει άλλον τρόπο να τα κρατήσει απασχολημένα όσο μαζεύει γάλα ή κάνει μπάνιο. Τότε, μία άλλη μαμά της είπε “δεν μπορείς να τους δώσεις χρώματα ή άλλα υλικά για χειροτεχνία; Και αυτό απασχόληση είναι.” Η φιλενάδα μου αναστέναξε και απάντησε ότι θα μπορούσε να το δοκιμάσει και αυτό, αλλά δε νομίζει ότι θα κρατούσε τα παιδιά στη θέση τους όπως η τηλεόραση, ενώ θα της έβγαζε ακόμη μία δουλειά, να καθαρίσει ό,τι θα άφηναν πίσω τους.
Μία άλλη φίλη μου, που δουλεύει εξαιρετικά πολύ και συχνά δίνει στα παιδιά της έτοιμο φαγητό για δείπνο, έκανε το λάθος να δηλώσει δημοσίως ότι θα ήθελε να έχει χρόνο να τους μαγειρεύει τα βράδια. Κάποια απ’ την παρέα της είπε “δεν μπορείς να ετοιμάζεις τα γεύματα απ’ το Σαββατοκύριακο και να τα ζεσταίνεις όταν έρθει η ώρα;” “Δεν μου είναι εύκολο,” απάντησε η φίλη μου, εξηγώντας ότι το Σαββατοκύριακό της είναι ήδη φουλ από αγγαρείες, δουλειές που έχουν μείνει πίσω και τη φροντίδα των παιδιών.
Οι παραπανω διάλογοι δεν ήταν όσο επιθετικοί μπορεί να φαίνονται απ’ την περιγραφή. Η μαμαδοπαρέα μας είναι αρκετά υποστηρικτική και οι παραινέσεις αυτές είχαν σκοπό να βοηθήσουν και να προτείνουν λύσεις. Δεν απέφυγαν όμως να κάνουν τις εν λόγω μαμάδες να νιώσουν λίγο άσχημα, σαν να τους έλεγαν πως, αν ήταν πιο αποτελεσματικές, τα παιδιά τους θα έτρωγαν σπιτικό πλιγούρι και θα έπαιζαν με ξύλινα τουβλάκια αντί να “καίγονται” μπροστά στην τηλεόραση.
Αλλα θα μπορούσαμε ποτέ να είμαστε τόσο αποτελεσματικές ώστε να προλαβαίνουμε να κάνουμε όλα όσα υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει μια μητέρα; Το ωράριό μου στη φουλειά είναι αρκετά ελαστικό και πάλι μου φαίνεται δύσκολο να προλάβω να μαγειρέψω, να γυμναστώ, να ασχοληθώ με τα χόμπι μου, να καθαρίσω και να περάσω λίγη ώρα με τα παιδιά μου. Τις περισσότερες μέρες, τα περισσότερα απ’ τα παραπάνω αναβάλλονται για αργότερα.
Ψάχνω για γρήγορες λύσεις, όπως όλοι μας, πώς να καθαρίζω το μπάνιο στο λεπτό και πώς να βγάζω τρία γεύματα με μία συνταγή, αλλά το βασικό πρόβλημα είναι ότι οι όλες οι ώρες της μέρας δεν φτάνουν. Πιστεύω ότι θα ήταν εξαιρετικά ευγενικό από μέρους μας αν αναγνωρίζαμε ότι δε λύνονται όλα τα προβλήματα έτσι απλά, γιατί ο χρόνος και η ενέργεια συχνά εξαντλούνται. Ή τουλάχιστον, ας αναγνωρίζαμε ότι υπάρχουν και λύσεις που δεν είναι “τέλειες”, όπως το φαγητό απ’ τα McDonalds ή ακόμη μια ώρα παιχνίδι στο iPad.
Βρέθηκα κι εγώ στην ίδια θέση με τις φίλες μου όταν ο δεύτερος γιος μου ήταν 6 εβδομάδων και μία παλιά μου συμφοιτήτρια μας κάλεσε σ’ ένα πάρκο, όπου έπρεπε να πάμε με το μετρό. Δεν πήγαμε ποτέ γιατί δεν μπορούσα να κάνω τη διαδρομή με δύο παιδιά στην αγκαλιά. Η φίλη μου τότε, μου είπε “δεν μπορείς να βάλεις το μωρό στο μάρσιπο και το μεγάλο στο καροτσάκι;” Ναι, υποθέτω πως θα μπορούσα να πάω έτσι, αλλά τη δεδομένη στιγμή μου ήταν αδύνατο να διαχειριστώ το πακετάρισμα, το κουβάλημα και τη φροντίδα του μωρού στο ταξίδι. Όχι, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γιατί ήμουν ως εδώ απ’ την κούραση.Ύστερα, βέβαια, ένιωσα και λίγο ένοχη που δεν κατάφερα να πάω, αφού το είχα υποσχεθεί στον μεγάλο μου από καιρό.
Δεν είναι δα και σπουδαίο πράγμα όταν σου λένε “δεν μπορείς να…”, αλλά νομίζω ότι κάνει τους γονείς που έχούν ήδη ξεπεράσει τα όριά τους να νιώθουν ακόμη χειρότερα που δεν ανταποκρίνονται στα υψηλά στάνταρ των άλλων. Όχι, λοιπόν, υπάρχουν κάποιοι από εμάς που δεν μπορούν να σκαρώνουν φαγητά απ’ το τίποτα ή να γυμνάζονται ένα 20λεπτο τη μέρα ή να καθαρίζουν διαρκώς το σαλόνι που είναι αχούρι. Κάποιες φορές δεν έχεις διάθεση να κάνεις τίποτε άλλο παρά να πέσεις με τα μούτρα σ’ ένα μπολ με παγωτό.
Γι’ αυτό στηρίξτε με σ’ αυτήν την εκστρατεία, να εξαλείψουμε το “δε μπορείς να…” απ’ το λεξιλόγιο των μαμάδων μια για πάντα. Δεν είναι δική μου δουλειά να λύνω τα πεοβλήματα των φίλων μου, ειδικά όταν ξέρουν ήδη τι θα τους προτείνω (ε, λοιπόν, ναι, όλοι γνωρίζουν ότι μπορείς να ετοιμάζεις γεύματα απ’ το σουκού). Δουλειά μου, ως φίλη, είναι να πω “το τάδε ετοιματζίδικο κάνει τέλειο φαγητό” ή “είδαμε 19 ώρες τηλεόραση χτες και δεν πάθαμε τίποτα.” Ξέρω, είναι δελεαστικό να προτείνεις λύσεις. Αλλά, κάπου κάπου, η καλύτερη λύση είναι να κάνεις κάποιον να νιώσει πως τα καταφέρνει μια χαρά.»
