«Ως η μικρότερη από τρεις αδερφές, ήμουν αναπόφευκτα το παιδί με τα… μεταχειρισμένα. Φορούσα ό,τι φορούσαν οι μεγαλύτερες αδερφές μου, ανεξάρτητα απ’ το αν ήταν στιλάτο, ημικουρελισμένο ή μετά βίας αξιοπρεπές. Ήμουν σταθερά επτά χρόνια πίσω από τη μόδα της εποχής μου σε σχέση με τα ρούχα, τα παπούτσια κι όλα τα αξεσουάρ που η μαμά μου αρνιόταν να ξαναγοράσει! Καβαλούσα παλιά ποδήλατα, χόρευα με τα χρησιμοποιημένα παπούτσια χορού της αδερφής μου και στο σχολείο είχα ένα κουτί για το κολατσιό μου με την Wonder Woman, πολλά χρόνια αφού είχε σταματήσει να είναι cool!
Μια ζωή τριγυρνούσα σε καταστήματα ρούχων και παιχνιδάδικα και ζήλευα φουστάνια, κούκλες… οτιδήποτε καινούριο.
Είχα ορκιστεί ότι όταν θα έκανα τα δικά μου παιδιά, το δικό μου μικρότερο δεν θα είχε την ίδια μοίρα. Δεν θα φορούσε παντελόνια που είχα κοντύνει για το μεσαίο και μετά ξαναμακρύνει για το μικρό μου παιδί. Δε θα φορούσε μπλούζες με ξεθωριασμένα χρώματα, ούτε οι πιτζάμες θα ήταν παλιά ρούχα γυμναστικής των μεγαλύτερων. Δεν θα είχε παλιά παιχνίδια που δεν τσουλάνε ή δεν επιπλέουν ή δεν στέκονται όρθια.
Όχι. Το μικρό μου θα είχε ακριβώς τα ίδια προνόμια με το μεγάλο μου παιδί, περιλαμβανομένης της πρόσβασης σε καινούρια, ολοκαίνουρια πράγματα!
Και μετά, έκανα τέσσερα αγόρια. Τέσσερα παιδιά του ίδιου φύλου! Πώς γίνεται να μην κρατήσεις τα πάντα για να τα ξαναχρησιμοποιήσεις στο επόμενο;
Έτσι έκανα λοιπόν κι εγώ και ο μικρός μου φοράει φέτος σορτσάκια αγορασμένα το ’99. Για την ακρίβεια, είμαι βέβαιη ότι καθώς δίπλωνα ρούχα την προηγούμενη εβδομάδα, έπεσα πάνω σε μια μπλούζα του, που νομίζω ότι πριν από εμάς την είχε μια ακόμη οικογένεια με τρία αγόρια...
Δεν νιώθω καμία ντροπή που το μικρότερο παιδί μου κοιμάται σε παλιά, μεταχειρισμένη κούνια, φοράει φορεμένα ρούχα και παίζει με πλαστικά τουβλάκια που βγήκαν στην αγορά πριν μια δεκαετία. Εκείνο το πανάκριβο ζευγάρι αθλητικά που πήρα για τον πρώτο μου γιο, δεν έμεινε να σκονίζεται σε κάποιο ράφι –κατέληξαν στα πόδια του τέταρτου παιδιού μου, που έχει φορέσει και ξαναφορέσει τα αποκριάτικα κοστούμια των αδερφών του κι έχει χρησιμοποιήσει σχολική τσάντα που στο καρτελάκι της έγραφε το όνομα κάποιου μεγαλύτερου.
Όχι, τελικά, δεν νιώθω τύψεις για πού ό,τι σχεδόν έχει το παιδί μου είναι "δεύτερο χέρι". Όπως μπορείτε να φανταστείτε, είναι απίστευτα ευκολότερο να ανοίξεις μια κούτα με μεταχειρισμένα ρούχα, παιχνίδια και βιβλία απ’ το να σύρρεις ένα νήπιο για ψώνια. Το ζήτημα των χρημάτων, δεν το συζητώ καν…
Είναι πολύ γλυκό το πώς κάθε φορά που του αγοράζω ένα νέο παιχνίδι είναι πραγματικά ευγνώμων, καταλαβαίνοντας την πραγματική αξία των πραγμάτων. Τελικά, ξέρει να χαίρεται γι’ αυτά που έχει περισσότερο από τους πιο τυχερούς μεγαλύτερους αδερφούς του.
Και το να μεγαλώνεις ένα παιδί προσγειωμένο, ευτυχισμένο που ξέρει να εκτιμά τα μικρά δώρα της ζωής είναι ανεκτίμητο. Χαλάλι τα μεταχειρισμένα.
Και να σας πω κάτι; Τα λεφτά που εξοικονομήσαμε μ’ αυτόν τον τρόπο, ξέρω πού θα πάνε. Θα γίνουν φιογκάκια, φουστίτσες μπαλαρίνας, κούκλες και κουκλόσπιτα για την πρώτη μου εγγονή!»
Πηγή: scarymommy.com
