***Κάντε τη δική σας ερώτηση στην ειδικό, αν κάποιο πρόβλημα στη σχέση σας, σας απασχολεί!***
Είμαστε μαζί με τον άντρα μου από τα 18 μας, από το πρώτο έτος του Πανεπιστημίου- από τότε έχουν περάσει 22 χρόνια. Η σχέση μας έχει περάσει από διάφορα στάδια, έχουμε χωρίσει, τα ‘χουμε ξαναβρεί κ.τ.λ...Γενικά, τον βλέπω σαν φίλο, σύντροφο, είναι ο άντρας της ζωής μου και δεν μετανιώνω γι’ αυτό. Έχουμε και δύο παιδάκια, ένα αγοράκι 14 ετών και ένα κοριτσάκι 11 ετών. Τώρα που έχουν μεγαλώσει τα παιδιά και μπορώ να κάνω λίγα πράγματα (ενώ παράλληλα δουλεύω), θέλω ν’ αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου- έχω ήδη γραφτεί γυμναστήριο και θέλω για παράδειγμα να βλέπω πιο συχνά την αδερφή μου και τις φίλες μου- είναι κι εκείνες μαμάδες και δεν έχουν πολύ χρόνο στη διάθεσή τους. Ο άντρας μου, ενώ δεν αντιτίθεται ποτέ στις επιλογές μου, στην πράξη δείχνει να μην τις καταλαβαίνει και να μην τις σέβεται. Όταν πηγαίνω στο γυμναστήριο, βρίσκει κάθε αφορμή για να με πάρει τηλέφωνο ή για να γυρίσω σπίτι. Αν βγω για ψώνια με τις φίλες μου, το ίδιο. Φυσικά, μετά εγώ νευριάζω και μαλώνουμε. Μπορεί να φταίει το ότι κάναμε τα πάντα μαζί και λόγω του ότι είμαστε τόσα χρόνια ζευγάρι, είχαμε και τις ίδιες παρέες, και τώρα ίσως νιώθει ότι τον αποκόβω. Πώς θα του δώσω να καταλάβει ότι δεν έχει να κάνει μ’ αυτόν, ότι τον αγαπάω αλλά παράλληλα χρειάζομαι λίγο χώρο και χρόνο για μένα;
Αγαπητή αναγνώστρια,
Ένα πολύ σημαντικό θέμα το οποίο διαπραγματεύονται τα ζευγάρια καθ’ όλη την πορεία της σχέσης τους είναι η αυτονομία και η συνεξάρτηση. Με άλλα λόγια το «εγώ» και το «εμείς», πόσο χώρο καταλαμβάνει το καθένα, πώς και πού διαχωρίζονται. Η απάντηση είναι πολύ διαφορετική κάθε φορά, καθώς όπως προανέφερα, είναι ένα θέμα ανοιχτό κι έτσι στην πορεία του χρόνου η απάντηση αλλάζει, διαφοροποιείται.
Οι αλλαγές αυτές είναι πολύ καλές και σημαντικές για τη σχέση καθώς το άνοιγμα του κάθε συντρόφου προς άλλες δραστηριότητες, προσφέρει χρήσιμες πληροφορίες και εμπειρίες για αξιοποίηση μέσα στη σχέση! Έτσι λοιπόν ,ένας ευχαριστημένος σύντροφος είναι πάντα πλούτος για τον άλλο. Η δυσκολία σε αυτό το θέμα αναδύεται όταν οι σύντροφοι δεν δίνουν κοινή απάντηση στο ερώτημα πόση αυτονομία έχουμε και πόση συνεξάρτηση. Έτσι λοιπόν ο ένας μπορεί να νιώθει ότι εγκλωβίζεται ενώ θέλει να προχωρήσει κι άλλος ότι εγκαταλείπεται ενώ θέλει να δεσμευτεί. Μια άλλα περίπτωση που προκαλεί δυσκολία είναι όταν ο ένας ή και οι δύο σύντροφοι φαίνεται να αντλούν ευχαρίστηση μόνο από τις ατομικές τους εμπειρίες κι έτσι ο άλλος σύντροφος μπορεί να νιώσει ότι δεν είναι ικανός ή γοητευτικός και άρα απορρίπτεται. Πολλά μπορούν να συμβαίνουν.
Από το παράδειγμά σας κρατώ το εξής. Έχετε μία σχέση πολλών χρόνων. Μέσα στα χρόνια αυτά έχετε περάσει από πολλές φάσεις ζωής. Αναφέρετε ωστόσο ότι κάποια στιγμή είχατε χωρίσει και αργότερα τα είχατε ξαναβρεί. Ο φόβος μήπως επαναληφθεί αυτή η ακολουθία στην ιστορίας σας δεν είναι ικανός να ανακόψει το προχώρημά σας; Για σκεφτείτε πόσο σημαντικό στοιχείο είναι. Ο φόβος της εγκατάλειψης ισχυροποιείται εάν υπάρχουν στοιχεία αλήθειας. Η δέσμευσή σας λοιπόν είναι ιδιαίτερα σημαντική ώστε να εδραιωθεί και μέσω αυτής να ανοιχτείτε στην ελευθερία…
Σας ευχαριστώ.
*Η Ρομίνα Σαλούστρου είναι ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια.
