«Σταματήστε να φωνάζετε και βρείτε τα μεταξύ σας»
Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω… Ποιος γονιός με δύο ή περισσότερα παιδιά δεν έχει ξεστομίσει έστω και μια φορά αυτή τη φράση, ειδικά έπειτα από μια κουραστική μέρα που τα παιδιά δεν έχουν σταματήσει να τσακώνονται; Πώς, λοιπόν, αυτή η φράση γίνεται εμπόδιο στον αγώνα μας για μια πιο ήρεμη σχέση μεταξύ των παιδιών μας; Αυτόματα, ρίχνουμε το μπαλάκι σε εκείνα. Κι αυτό σημαίνει πως λύση δεν θα βρεθεί γιατί, όπως είναι λογικό και αναμενόμενο, το κάθε παιδί θα επιμένει στο δικό του μέχρι να το πετύχει κι αυτό συνεπάγεται τη συνέχιση της μεταξύ τους διαφωνίας και φυσικά ακόμα περισσότερους καβγάδες μεταξύ τους. Δεν έχετε παρατηρήσει πως κάθε φορά μετά απ’ αυτή τη φράση οι φωνές συνεχίζουν και ο αδερφικός καβγάς «φουντώνει» ακόμα περισσότερο; Δεχόμενοι λοιπόν πως τις περισσότερες φορές η μη ανάμιξή μας στον τσακωμό των μικρών μας είναι ακατόρθωτη, η λύση είναι να προτείνουμε συμβιβασμό: να παίξουν μαζί ή να ζητήσουν ο ένας στον άλλο συγγνώμη γιατί βγήκαν εκτός ορίων (ο ένας μπορεί να χτύπησε τον άλλον και εκείνος με τη σειρά του να «απάντησε» με κάποια κακιά λέξη).
Δεν εξηγείτε το «γιατί»
Όταν έχεις ένα παιδί, πρέπει να του εξηγείς κάθε φορά τι είναι σωστό και τι όχι και γιατί του επιτρέπεις κάποιες συμπεριφορές και του απαγορεύεις άλλες. Όταν έχεις δύο παιδιά, αυτό είναι ακόμα πιο επιτακτικό γιατί διαφορετικά τους δίνεις λάθος μηνύματα. Αν για παράδειγμα τα αδέρφια μαλώνουν μεταξύ τους για το ποιος θα πρωτοπαίξει με ένα συγκεκριμένο αρκουδάκι που γίνεται το μήλο της Έριδος μεταξύ τους, δεν αρκεί να πείτε στο μεγάλο παιδί «δως’ το στον μικρό γιατί είναι ο… μικρός». Εκείνη την ώρα θα πρέπει να δικαιολογήσετε το «γιατί»- διαφορετικά, ο μεγάλος νομίζει ότι δείχνετε αδυναμία στο αδερφάκι του. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, θα έπρεπε να του εξηγήσετε ότι το αδερφάκι του δεν μπορεί να καταλάβει ακόμα την έννοια του να μοιράζεται ούτε του τι είναι δικό του και τι όχι- εκείνο θέλει απλώς να παίξει. Μπορείτε να δώσετε εναλλακτικές, όπως το να πείτε στον μεγάλο να παίξει μαζί με τον μικρό ή, αν δεν θέλει, να απασχοληθεί με ένα άλλο αγαπημένο του παιχνίδι. Δεν σημαίνει ότι θα το αποδεχτεί χωρίς καμία διαμαρτυρία, όμως αν είστε συνεπείς και δίνετε στα παιδιά να καταλάβουν πως δεν παίρνετε το μέρος κανενός όταν μαλώνουν, σταδιακά οι εντάσεις θα μειωθούν και κανείς τους δεν θα νιώθει «ριγμένος» ή αδικημένος.
Βγάζετε… ετυμηγορία χωρίς να ξέρετε τι έχει προηγηθεί
Ο καβγάς των παιδιών μπορεί να ξεκίνησε πολλή ώρα πριν κι εσείς να χάσατε αρκετά επεισόδια. Το να βιαστείτε να κατηγορήσετε κάποιο από τα παιδιά γιατί πιστεύετε αυθαίρετα ότι φταίει σίγουρα δεν είναι δίκαιο και σίγουρα δεν είναι η λύση για να σταματήσουν οι τσακωμοί ανάμεσα στα αδέρφια. Το να εκτοξεύετε κατηγορίες όπως «κάθε φορά εσύ προκαλείς τον αδερφό σου» ή «σε ξέρω, συνέχεια εσύ αρχίζεις τους καβγάδες» είναι άστοχο και μάλλον ανώριμο. Το πιθανότερο είναι πως δεν θα καταφέρετε ποτέ να ξετυλίξετε το κουβάρι του καβγά τους ούτε θα μάθετε ακριβώς τι έγινε πριν αναμιχθείτε. Αν τα πνεύματα οξυνθούν, μπορείτε να προτείνετε στα παιδιά να πάει ο καθένας στο δωμάτιό του και να συζητήσετε το θέμα αργότερα όλοι μαζί, όταν θα έχετε όλοι ηρεμήσει.
Συγκρίνετε τα παιδιά μεταξύ τους
*Φωτογραφία: momjunction.com
Μέγα λάθος όταν έχεις δύο παιδιά, πόσο μάλλον την ώρα του καβγά μεταξύ τους. «Δεν φέρεσαι σωστά, το αδερφάκι σου που είναι μικρότερό σου φέρεται καλύτερα από σένα» είναι ένα από τα λάθη που έχουμε κάνει στην προσπάθειά μας να δώσουμε τέλος στον τσακωμό των παιδιών. Αυτό που πρέπει καταλάβουμε, όμως, είναι πως κάθε παιδί ανεξάρτητα από την ηλικία του, έχει τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα, τις δικές του ευαισθησίες και το δικό του τρόπο να διαχειρίζεται τους καβγάδες και να αντιδρά όταν κάτι δεν του αρέσει- μία παράμετρο που δεν μπορούμε να μην συνυπολογίσουμε. Συγκρίνοντας λοιπόν τα αδέρφια μεταξύ τους (συνήθως βάζοντας το ένα σε μειονεκτική θέση) ενώ βρίσκονται ήδη σε μια ευάλωτη κατάσταση, πλήττουμε την αυτοπεποίθησή τους χωρίς αν το καταλαβαίνουμε. Σκοπός μας πρέπει να είναι να διδάξουμε τη σωστή και δίκαιη συμπεριφορά με τις δικές μας πράξεις και τα δικά μας λεγόμενα και όχι να απαιτούμε το ίδιο από τα παιδιά μας μειώνοντάς τα.
