Μαμά, σ’ ευχαριστώ:
Θυσίασες πολλά κομμάτια του εαυτού σου για να με μεγαλώσεις και δεν θυμάμαι να παραπονέθηκες γι’ αυτό ούτε μια φορά!
Με προστάτευσες από τα πικρόχολα σχόλια και τον αρνητισμό κάποιων ανθρώπων.
Με υπερασπιζόσουν πάντα μπροστά στους άλλους ακόμη κι όταν είχα άδικο…
…και όταν μέναμε οι δύο μας με «στόλιζες» κανονικότατα.
Μου έμαθες να είμαι ο εαυτός μου και με βοήθησες να αγαπήσω ακόμη και τις «περίεργες» πλευρές του χαρακτήρα μου.
Για όλες εκείνες τις φορές που μου κρατούσες το βιβλίο της ιστορίας για να με διαβάσεις.
Με έμαθες να διεκδικώ τα δικαιώματά μου, αλλά να είμαι και τυπική στις υποχρεώσεις μου.
Για όλες εκείνες τις φορές που με ρώταγες «τι έχεις;», ενώ ήξερες… και πάντα περίμενες υπομονετικά μέχρι να σου πω.
Πριν καν το ζητήσω, ήσουν εκεί για μένα! Το καταφύγιό μου όταν ένιωθα ότι όλοι ήταν εναντίον μου.
Όποια λάθη δεν συγχώρεσα στον εαυτό μου το έκανες εσύ για μένα.
Σ’ ευχαριστώ γιατί μέσα από την αγάπη σου και τα διδάγματά σου με έκανες την μαμά που είμαι σήμερα.
Μαμά, σε συγχωρώ:
Για την αυστηρή κριτική που μου έκανες. Τότε σε κατηγορούσα, τώρα όμως ξέρω ότι ήθελες μόνο να βελτιώνομαι.
Για τις τιμωρίες που με έβαλες-ακόμη και τώρα το φυσάω και δεν κρυώνει που δεν με άφησες να πάω στο πάρτι της Άννας.
Για την ενοχλητική φράση: «Είσαι μεγαλύτερη από τον αδερφό σου. Άρα και πιο ώριμη. Δώστου το παιχνίδι σου»
Για όλες εκείνες τις φορές που παραφυλούσες έξω από την πόρτα του δωματίου μου σαν τον μπαμπούλα για να δεις αν όντως διαβάζω.
Για την αφίσα που μου έσκισες πάνω στα νεύρα σου… (καημένε Ντίλαν!)
Για τις φορές που με ρώταγες με ύφος «τι έκανες;» και ας έφταιγαν όλοι οι άλλοι.
Μαμά, σου ζητάω συγγνώμη:
Για όλες εκείνες τις φορές που σε ανησύχησα επειδή άργησα να γυρίσω σπίτι.
Για τις φωνές και τα ξεσπάσματά μου όταν νόμιζα ότι δεν με καταλαβαίνεις.
Που σε θεωρούσα «ξερόλα» και σπαστική, ενώ δεν ήξερα ότι καθημερινά πάλευες με τις ανασφάλειες και τους φόβους σου.
Για όλα τα ψέματα που ξεστόμιζα στην εφηβεία…Πού να ήξερα ότι γνώριζες για το ειδύλλιο μου με τον Σωτηράκη.
Που σε είχα θεοποιήσει τόσο που, κάθε σου «σφάλμα» με έκανε να τσαντίζομαι και να απομακρύνομαι από σένα.
Για όλες τις φορές που δεν σήκωσα επίτηδες το τηλέφωνο γιατί βαριόμουν να μιλήσουμε.
Που χρειάστηκε να με ξελασπώσεις ουκ ολίγες φορές ακόμη κι όταν είχα ενηλικιωθεί.
Μαμά, συγγνώμη που δεν καταλάβαινα πόσο μόνη ένιωθες στον αγώνα σου να με μεγαλώσεις, αλλά να ξέρεις τώρα θα είμαι δίπλα σου.
Μαμά,
Σ’ ευχαριστώ, σε συγχωρώ και σου ζητώ συγγνώμη.
Μαμά,
Σ’ αγαπώ.
(Αφιερωμένο στην Μ.)
