Η παιδική σκηνή του θεάτρου Φούρνος συνεχίζει το έργο της ψυχαγωγώντας , διασκεδάζοντας και εκπαιδεύοντας τους μικρούς της φίλους . Ένα έργο που έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια και έχει καταστήσει τις παιδικές της παραστάσεις στην πρώτη επιλογή των μικρών αλλά και μεγάλων θεατών με την εμπιστοσύνη και την αγάπη που της έχουν δείξει.
«Μια ζαχαρένια Συνταγή» είναι μια παράσταση της παιδικής σκηνής του Θεάτρου Φούρνος που μιλάει για τη δύναμη της αγάπης και το πόσο σημαντικό είναι να την μοιράζεις την αγάπη απλόχερα όπου μπορείς.
Η ιστορία εκτυλίσσεται στον ουρανό . Σε μια πολυάσχολη συννεφούπολη ζουν οι ήρωες των γνωστών παραμυθιών αλλά και ένας γλυκός και ευγενικός ζαχαροπλάστης ο Ρένος . Ο Ρένος κάθε μέρα ετοιμάζει καταπληκτικά γλυκά για να τα τρώνε και να παίρνουν δύναμη οι ήρωες ώστε να διηγούνται ωραίες ιστορίες στα παιδιά.
Όταν ο Ρένος μια μέρα αντιλαμβάνεται ότι οι άνθρωποι στη γη δεν είναι και τόσο ευτυχισμένοι αποφασίζει να τους στείλει ένα σπουδαίο δώρο. Κάτι όμως που δεν είναι και τόσο εύκολο .
Μια παράσταση με πολύ χιούμορ και μουσική που δημιούργησε ο Χρήστος Θηβαίος ειδικά για τη Ζαχαρένια Συνταγή.
Συντελεστές:
Διασκευή Θεατρική προσαρμογή - Σκηνοθεσία: Ελεάννα Σαντοριναίου
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος
Στίχοι: Ελεάννα Σαντοριναίου
Σκηνικά κοστούμια: Ευγένιος Αρβανιτάκης
Φωτισμοί: Αποστόλης Τσατσάκος
Βοηθός σκηνοθέτη: Βασιλική Μουργελά
Φωτογραφίες - poster: Χρήστος Σημαιωνίδης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ματίνα Δημητροπούλου, Ευτυχία Χαραλαμπάκη, Ευγενία Μαραγκού, Δήμος Μαμαλούδης.
Ακούγεται η φωνή του Νίκου Νίκα
Παραγωγή: Θέατρο Φούρνος 2018
Διάρκεια: 55΄
Εισιτήριο: 10€
Ακολουθεί συνέντευξη με τη σκηνοθέτη της παράστασης, Ελεάννα Σαντοριναίου
Κα. Σαντοριναίου,
Πόσο δύσκολο είναι να περάσεις σε παιδιά μικρής ηλικίας ένα τόσο ευαίσθητο και βαθύ μήνυμα όπως αυτό της προσφοράς και μάλιστα χωρίς να τα κουράσεις;
Δεν είναι δύσκολο εάν αυτή η προσέγγιση γίνει με τη σκέψη του πως αντιλαμβάνεται ένα πολύ μικρό παιδί τον κόσμο. Τα παιδιά από αρκετά μικρή ηλικία μπορούν να αντιληφθούν έννοιες πολύπλοκες. Φυσικά δεν μπορούν να τις αναλύσουν αλλά τις καταλαβαίνουν σαν αίσθηση. Κάθε παιδί μπορεί να νιώσει την αδικία, την αγάπη και φυσικά την προσφορά. Βεβαίως αυτό το ένστικτο πρέπει να καλλιεργηθεί και να καθοδηγηθεί, κάτι που είναι δουλειά των μεγάλων. Συνεπώς και στο έργο προσπαθώ να βάλω σε κάποιο πλαίσιο αυτήν την αίσθηση που έχουν τα παιδιά από μόνα τους και την τάση να βοηθάνε, να στηρίζουν και να αγαπάνε ο ένας τον άλλον. Έχοντας ήρωες που λειτουργούν και σκέφτονται σαν παιδιά, οι μικροί θεατές μπορούν να ταυτιστούν και έτσι να κατανοήσουν την πορεία των χαρακτήρων τα θέλω και τις αντιδράσεις τους. Μέσα από το παραμύθι παρακολουθούν για παράδειγμα την αγωνία που έχουν τα γουρουνάκια να μην τα ξεχάσουν οι άνθρωποι κάτω στη γη και με απλά λόγια από την Κοκκινοσκουφίτσα καταλαβαίνουν γιατί είναι σημαντικό να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Δεν υπάρχει ανάλυση της έννοιας ούτε σε αυτά, με βάση την αγάπη που έχουμε για τους άλλους θέλουμε να βοηθάμε για να είναι καλά. Τα παιδιά παρακολουθούν μία ιστορία με αρχή μέση και τέλος, και όπως οι ήρωες μαθαίνουν γιατί είναι ωραίο να μοιράζεσαι έτσι περνάει και το μήνυμα στους μικρούς μας θεατές, είναι απλά η λογική εξέλιξη της ιστορίας.
Θεωρείτε πως η κοινωνία μας είναι εξοικειωμένη με την «προσφορά» και το ανιδιοτελές δόσιμο που γλυκαίνει την ψυχή σου;
Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να μιλήσω πολύ συγκεκριμένα γιατί δεν έχω αρκέτα στοιχεία. Αλλά από μεμωνομένα γεγονότα που ακούω και διαισθητικά θα έλεγα πως ναι. Ο κόσμος βοηθάει όσο μπορεί ο ένας τον άλλον, είτε αυτό είναι σε μία μεγάλη κλίμακα, όπως το προσφυγικό, είτε σε μικρότερη που είναι να βοηθήσει να βρει δουλειά το παιδί ενός φίλου, να δανείσει χρήματα ή απλά να πάει μία βόλτα με έναν άνθρωπο που το έχει ανάγκη. Το πρόβλημα πιστεύω πώς είναι ότι καμιά φορά αυτή η προσφορά χάνεται μέσα σε άλλα προβλήματα, ξεχνιέται και επειδή ο κόσμος μπορεί και να απογοητεύεται σταματάει ίσως να βοηθάει όσο θα έπρεπε. Είμαι σίγουρη ότι μπορούμε να βοηθήσουμε ακόμα παραπάνω ο ένας τον άλλο. Και για μία τέτοια κοινωνία, πρέπει να παιδιά να μάθουν να είναι ανοιχτά σε ό,τι νέο, να έχουν ενσυναίσθηση να ακούν τον διπλανό τους και να αντιλαμβάνονται ότι όταν βοηθάμε δεν χάνουμε τίποτα παρά μόνο κερδίζουμε.
Η παράσταση δίνει έμφαση στις δυσκολίες που περνάμε όλοι. Κανείς δεν είναι ο μόνος και, τελικά, κανείς δεν είναι μόνος του. Τα παιδιά ανταποκρίνονται σε αυτό το μήνυμα; Το κατανοούν;
Σίγουρα το κατανοούν στο μέγεθος το δικό τους. Και πάλι με την βοήθεια των ηρώων. Στο παραμύθι τα γουρουνάκια, που έχουν τις πιο παιδικές αντιδράσεις, φοβούνται ότι εάν οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι τα παιδιά θα τους ξεχάσουν. Επίσης όλοι οι ήρωες βλέπουν ότι στη Γη συμβαίνουν λυπηρά πράγματα. Ο Ρένος ο Ζαχαρένιος στεναχωριέται γιατί θέλει να βοηθήσει αλλά μόνος του δεν μπορει. Όλα αυτά σαν γεγονότα μπορεί ένα παιδί να τα καταλάβει. Τον φόβο για κάτι καινούριο, ή την αγωνία να συνεχίσει να έχει τους φίλους του. Οπότε νομίζω ότι το μήνυμα που παίρνουν είναι το ότι και άλλοι στεναχωριούνται, όλοι κάτι μπορεί να φοβούνται και όλοι χρειάζονται κάποια στιγμή βοήθεια. Μπορεί λοιπόν να μην σκεφτούν πιο αφαιρετικά ότι όλα αυτά είναι δυσκολίες που όλοι έχουμε και κανείς τελικά δεν είναι μόνος ούτε ο μόνος που τα περνάει. Αλλά μπορούν να σκεφτούν ότι και τα γουρουνάκια φοβήθηκαν και η Κοκκινοσκουφίτσα κουράστηκε, και ο Ρένος ήθελε βοήθεια όπως εγώ. Είναι, θα έλεγα η αρχή, το πρώτο σκαλοπάτι για μία τέτοια σκέψη.
Γιατί επιλέξατε να σκηνοθετήσετε μία παράσταση για τόσο μικρές ηλικίες;
Πιστεύω πάρα πολύ ότι τα παιδιά από τη στιγμή που γεννιούνται θέλουν να μαθαίνουν. Και όσο περισσότερο του δείχνεις τόσο εξελίσσονται. Αυτές οι τρυφερες ηλικίες είναι καθοριστικές για έναν άνθρωπο, τον διαμορφώνουν και του φορτίζουν τις μπαταρίες για την ενήλικη ζωή του. Μέσα από τις παιδικές παραστάσεις, ένα παιδί όχι μόνο διασκεδάζει αλλά μαθαίνει πώς να λειτουργεί σε μία κοινωνία, του περνάνε μηνύματα για το τι είναι σωστό και τι λάθος. Επίσης μπορεί μία παράσταση να του μείνει και να την κουβαλάει μέσα του ακόμα και όταν είναι μεγάλος. Εγώ προσωπικά έχω παραστάσεις, παραμύθια και ιστορίες που μου έλεγαν πριν ακόμα πάω σχολείο και τις οποίες ακόμα καμιά φορά σκέφτομαι και αναπολώ.
Το θέατρο για παιδιά σε τόσο μικρές ηλικίες μπορεί να είναι αρκετά απαιτητικό, διότι πρέπει να βρεις τον τρόπο να μιλήσεις στα παιδιά όπως θα μπορέσουν να σε καταλάβουν αλλά άμα το βρεις αυτό είναι από τα πιο όμορφα πράγματα γιατί μπορεί να καταφέρεις να γίνεις κομμάτι της παιδικής ηλικίας ενός ανθρώπου.
Τι σας έδωσε η σκηνοθεσία αυτής της παράστασης; Τι καινούριο μάθατε από αυτή την εμπειρία;
Κάθε παράσταση σε μαθαίνει πολλά και καινούρια πράγματα, ειδικά όταν γίνεται με πολλή αγάπη όπως αυτή εδώ. Και αυτό είναι κάτι που τελικά περνάει και στους θεατές. Μέσα από την Ζαχαρένια Συνταγή έμαθα πώς είναι να στήνω ένα έργο με τη βοήθεια των ηθοποιών, μιας και δουλέψαμε πολύ το κείμενο στις αρχικές πρόβες. Κάναμε διάφορους αυτοσχεδιασμούς και δοκιμές για να δούμε πώς μπορούμε να παρουσιάσουμε την ιστορία ώστε ένα παιδί 3, 4 ετών να μπορεί να την παρακολουθήσει.
Επίσης ήταν το πρώτο έργο που ναι μεν είναι διαδραστικό και οι θεατές ζητάνε την βοήθεια των παιδιών αλλά δεν τα καλούν πάνω στην σκηνή όπως γίνεται σε άλλα έργα μου. Αυτό ήταν μία μικρή πρόκληση για να βρω πώς θα μπορούν τα παιδιά που ήδη έχουν δει τις άλλες μου παραστάσεις να μην αποζητούν να ανέβουν πάνω στη σκηνή. Ήμουν λίγο πιο τολμηρή με τους φωτισμούς και έχουμε και νύχτα κάποια στιγμή κάτι που το φοβόμουν για τα μικρότερα παιδιά αλλά τελικά επειδή είναι μέσα στην ιστορία και τα έχει συνεπάρει δεν το φοβούνται.
Τέλος μέσα από αυτή την δουλειά βγήκαν και νέες φιλίες και συνεργασίες που είναι πάντα όμορφο και πολύτιμο.
Αλήθεια, πώς είναι να συνεργάζεσαι με τον Χρήστο Θηβαίο;
Με τον Χρήστο είχα μία πολύ όμορφη συνεργασία. Είναι ένας πολύ δοτικός άνθρωπος και ανοιχτός. Συζητήσαμε πολύ για το ύφος της παράστασης και το ρόλο που θα παίξει η μουσική πριν ακόμα αρχίσει να γράφει και πριν τις πρόβες. Πέρα από το κείμενο του έδειξα εικόνες από βιβλία και παιδικές ταινίες με σκοπό να δημιουργήσω τον κόσμο της συννεφούπολης και την αίσθηση που μας αφήνει. Κάναμε κουβέντες για τον ρόλο του κάθε τραγουδιού και τι συναισθήματα θέλουμε να βγάζει, μιας και οι ήρωες εκφράζονται μέσα από τα τραγούδια. Στις πρώτες πρόβες ερχόταν και έβλεπε τους ηθοποιούς να στήνουν το έργο σιγά σιγά, κατάλαβε περισσότερο τους ήρωες. Όταν πλέον τα τραγούδια ήταν έτοιμα ο Χρήστος ερχόταν στο θέατρο και μάθαινε στους ηθοποιούς τα τραγούδια. Κάτι που ήταν πολύ σημαντικό για εμάς. Το όμορφο αποτέλεσμα θα το ακούσετε στην σκηνή!
