Η μητέρα μου ήταν ένας άνθρωπος με πολλά προβλήματα και εκείνη ήταν η δεύτερη φορά που μας άφηνε ξαφνικά – η πρώτη ήταν λίγο καιρό αφότου γεννήθηκα. Μόλις μεγάλωσα λίγο, προσπάθησα επανειλημμένα να τη δω – έστειλα άπειρα γράμματα κι έκανα άπειρα τηλεφωνήματα – κι εκείνη υπόσχονταν διαρκώς στον πατέρα μου ότι θα έρθει, αλλά μάταια.
Με γνώμονα την τεράστια απογοήτευσή μου και την αναμφισβήτητη αναξιοπιστία της μητέρας μου, ο πατέρας μου και η μητριά μου με παρότρυναν να λύσω τους δεσμούς μου και ν’ αφήσω το χρόνο να γιατρέψει τις πληγές. Κι έτσι, από τη μια στιγμή στην άλλη, η μαμά μου πέρασε στο παρελθόν...
Στο σπίτι, μάλιστα, δεν μιλούσαμε καθόλου για ‘κείνη – ο πατέρας μου για ευνόητους λόγους κι εγώ επειδή δεν ήθελα να χαλάσει το καλό κλίμα που είχαμε στο σπίτι μας. Καλό για τους άλλους, δηλαδή, αφού η σχέση μου με τη μητριά μου ήταν λίγο μονοδιάστατη. Κοντολογίς, δεν ήταν ποτέ ικανοποιημένη από μένα κι εγώ καταπίεζα όλο και πιο πολύ όσα ένιωθα για ‘κείνη, αλλά για την “απώλεια” της μάνας μου, για χάρη του μπαμπά μου.
Ώσπου, μεγάλωσα, έφυγα απ’ το σπίτι κι έκανα δικά μου παιδιά. Ενήλικη και ανεξάρτητη πια, σκέφτηκα ξανά όλ’ αυτά που έχασα εξαιτίας δύο ενήλικων που αποφάσιζαν για λογαριασμό μου. Θύμωσα πολύ, ένιωσα εξαπατημένη και μου πήρε αρκετό καιρό και εντατική ψυχοθεραπεία ώστε να συγχωρέσω τον πατέρα μου και τη μητριά μου και να προχωρήσω με τη ζωή μου.
Τότε, ως εκ θαύματος, η μητέρα μου με βρήκε και με προσέγγισε στο faceboook. Είχα προσπαθήσει κι εγώ να τη βρω λίγο καιρό πριν, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Πίστεψα ότι με είχε αγνοήσει όπως όταν ήμουν παιδί και δεν ασχολήθηκα άλλο. Κι όμως, εκείνη δεν ήταν εξοικειωμένη και δεν αντιλήφθηκε ποτέ το μήνυμά μου. Ταυτόχρονα, ένιωσε την ανάγκη να με ψάξει εκείνη και κάπως έτσι απάντησα εγώ στο δικό της μήνυμα και σμίξαμε ξανά μετά από 30 χρόνια.
Φυσικά, δεν ήταν όπως βλέπουμε στις ταινίες, σαν μοντάζ από χαρούμενες στιγμές, ανακουφιστικές εξομολογήσεις και συγκινητικές αναπολήσεις. Παρέμεινα επιφυλακτική σε όλη τη φάση των μηνυμάτων, αλλά κάποια στιγμή κατάλαβα ότι ήμουν πλέον η πιο δυνατή απ’ τις δυο μας – η μάνα μου είχε ταλαιπωρηθεί πολύ στη ζωή της και συνέχισε να ταλαιπωρείται μετά που μας άφησε.
Όταν βρεθήκαμε από κοντά, ήμουν έτοιμη να την αγκαλιάσω με συμπόνια και να τη συγχωρέσω για το λάθος που επηρέασε και τη δική μου ζωή. Και ήταν πολύ ανακουφιστικό να την ακούω να το παραδέχεται, όχι μόνο στα λόγια, αλλά με πλήρη συνείδηση του κακού που θα μπορούσε να μου έχει κάνει. Πριν λίγα χρόνια θα έλεγα ότι όλο αυτό είναι αδύνατο να συμβεί, αλλά ακούγοντας τη φωνή της και εισπράττοντας την διάθεσή της να με γνωρίσει με τους δικούς μου όρους και χωρίς ψυχαναγκασμούς, ένιωσα ότι είναι κρίμα να χάσω την ευκαιρία να έχω κι εγώ μαμά. Και να μην της δώσω την ευκαιρία να έχει κι εκείνη την κόρη που δεν χάρηκε ποτέ – εν μέρει και επειδή εγώ παραιτήθηκα από πολύ μικρή.
Δεν ξέρω ακόμη αν θα καταφέρουμε να χτίσουμε μια σχέση που να γεμίζει και τις δυο μας όσο λαχταράμε – ο καιρός που χάσαμε δεν είναι και λίγος και είμαστε περισσότερο σαν καινούργιες φίλες, παρά σαν μαμά και κόρη. Αλλά το αίμα νερό δε γίνεται και, εδώ που τα λέμε, οφείλουμε να είμαστε γενναιόδωροι μ’ αυτούς που αναγνωρίζουν τα λάθη τους και είναι πρόθυμοι να επανορθώσουν. Πόσο μάλλον, όταν πρόκειται για την ίδια τη μητέρα μας.
Αυτό θα κάνω κι εγώ, λοιπόν! Όχι μόνο για μένα, αλλά και για ‘κείνη και για τα παιδιά μου, που δεν χρειάζεται να στερηθούν άλλο τη γιαγιά τους.»
Πηγή: yummymummyclub.ca
.jpg)
