«Δεν φταίει η καραντίνα αλλά εκείνος. Ποτέ δεν ήταν υπόδειγμα ευγένειας αλλά το κύρος και η θέση του με θάμπωσαν. Λένε πως ο έρωτας είναι τυφλός αλλά γρήγορα διαπίστωσα πως είναι και κουφός. Δεν άκουγα τις προσβολές και τα υποτιμητικά του λόγια. Όλα τα απέδιδα στην κούραση ή τη σκληρή δουλειά. Εξάλλου έλειπε πολλές ώρες απ’ το σπίτι κι όταν επέστρεφε εγώ και τα παιδιά ήμασταν ήδη στο κρεβάτι. Αυτή ήταν η ρουτίνα μας κι όσο κι αν μερικές φορές με πλήγωνε, το είχα συνηθίσει.
Έπειτα, ήρθε ο κορονοϊός κι η καραντίνα. Μείναμε σπίτι οικογενειακώς να ανακυκλώνουμε μία ρουτίνα που κάθε μέρα ήταν λίγο χειρότερη από την χθεσινή. Εκείνος δούλευε κλεισμένος στο γραφείο του κι εγώ με τα παιδιά κάναμε ησυχία στο σαλόνι. Οι φωνές τον ενοχλούσαν και δύσκολα ανεχόταν τα παιχνίδια των παιδιών. Κάθε φορά που ακουγόταν μια δυνατή φωνή, έβγαινε έξαλλος από το γραφείο του και έβριζε Θεούς και δαίμονες.
Μια μέρα, παίζαμε με τις κόρες μου στο παιδικό δωμάτιο. Μας συνεπήρε τόσο ο ενθουσιασμός και η ανάγκη μας για λίγη ανεμελιά, που δεν ακούσαμε την πόρτα του γραφείου του να ανοίγει. Εμφανίστηκε μπροστά μας θυμωμένος και οι φωνές του ακούστηκαν σε ολόκληρη τη γειτονιά. Το βράδυ, όταν απομείναμε οι δυο μας, η κατάσταση ξέφυγε για πρώτη φορά από τον έλεγχο.
Με στρίμωξε σε μια γωνιά και οι προσβολές του έπεφταν πάνω μου βροχή. Στα μάτια του, ήμουν μια άχρηστη που δεν μπορούσε να πειθαρχήσει τα παιδιά, μία ηλίθια που δεν κάνει τίποτα σωστά και μια ανάξια να αγαπηθεί. Είπε κι άλλα, πολλά, αλλά και πάλι δεν απάντησα. Καθόμουν σαστισμένη στη γωνιά μου κι ο φόβος με είχε καταλάβει ολοκληρωτικά. Σκεφτόμουν πως θα περάσει, πως αύριο το πρωί θα είναι καλά και πως δεν ξέρει τι λέει από την κούραση.
Δυστυχώς, όμως, εκείνο το βράδυ δεν ήταν το μοναδικό που με ξεφτίλισε μ΄ αυτόν τον τρόπο. Είχαν ανοίξει οι ασκοί του Αιόλου κι έκτοτε νιώθω σαν σάκος του μποξ. Οι δουλειές του πήραν την κατρακύλα, τα έσοδα του σπιτιού μειώθηκαν και τα παιδιά κλείνονται όλο και πιο πολύ στον εαυτό τους. Τα νεύρα και το άγχος του έβρισκαν στόχο πάνω μου κι εγώ τα απορροφούσα σαν σφουγγάρι.
Κάποτε μάλιστα που πρότεινα να βρω δουλειά για να τον ανακουφίσω από το άγχος, με έβρισε με χυδαίους χαρακτηρισμούς μπροστά στα κορίτσια μας. Την επόμενη, με ασήμαντη πάλι αφορμή, νευρίασε και έριξε κάτω την τηλεόραση. Μέσα σε λίγες εβδομάδες η ζωή μας είχε γίνει κόλαση αλλά ήλπιζα πως θα περάσει μόλις τελειώσει η καραντίνα. Γελάστηκα οικτρά…
Η καραντίνα έληξε και οι ρυθμοί μας επανέρχονται σταδιακά στην παλιά κανονικότητα. Ωστόσο, εκείνος έχει γίνει χειρότερος από ποτέ. Μπροστά στους συναδέλφους του είναι πάντα κύριος, αλλά όταν επιστρέφει σπίτι δεν χάνει ευκαιρία να με μειώνει και να με κακοχαρακτηρίζει. Συχνά, φοβάμαι πως θα με χτυπήσει.
Προχθές μίλησα με τις κόρες μου που κάθε μέρα με ρωτάνε τί έχει ο μπαμπάς κι αν φταίει ο κορονοϊός που είναι τόσο επιθετικός. “Δεν φταίει η καραντίνα” τους είπα. “Δεν φταίει ούτε κι αυτός. Ο μόνος υπαίτιος είμαι εγώ που το ανέχομαι και δεν τον σταματάω”.
Αν δεν σεβαστώ εγώ τον εαυτό μου, δεν θα με σεβαστεί ποτέ κανείς. Κι αν δεν δώσω το σωστό παράδειγμα στις κόρες μου, θα ζήσουν ακριβώς τα ίδια μεγαλώνοντας. Αυτά λέω από μέσα μου και ψάχνω τη δύναμη να πάρω τη ζωή στα χέρια μου, να φύγω και να παλέψω για μια καλύτερη ζωή. Μα μέχρι τότε, τα λέω μόνο από μέσα μου. Μέχρι να κάνω το μεγάλο βήμα, τα λέω και σε σας μήπως και πάρω δύναμη.
Γιατί μια μέρα, σύντομα, θα πάρω τα παιδιά μου και θα φύγω.»
