«Έκανα βόλτα στα μαγαζιά για κάτι πράγματα των παιδιών μου, και τότε τα είδα: κάτι μικροσκοπικά, μωρουδίστικα ρουχαλάκια, που ίσα ίσα χωράνε στις κούκλες της κόρης μου και θυμήθηκα όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά σαν την παλάμη μου....
Θυμήθηκα τη μυρωδιά τους, το απαλό τους δέρμα, τα χεράκια και τα ποδαράκια τους που κουνιόντουσαν όταν ήθελαν να μου πουν κάτι. Τα μικρά τους πατουσάκια που ζέσταινα στα χέρια μου και τα μικροσκοπικά τους δάχτυλα που με χάιδευαν όταν τα θήλαζα.
Θυμήθηκα πόσο εύθραυστα και γλυκά ήταν, απόλυτα εξαρτημένα από την μαμά τους, που σταματούσαν να κλαίνε κάθε φορά που τα έπαιρνα αγκαλιά ή το κλάμα τους κάθε φορά που τα ακούμπουσα στην κούνια τους.
Θυμήθηκα το πρώτο τους μπάνιο, την πρώτη λέξη, το πρώτο δοντάκι, τα πρώτα βήματα και με κατέκλυσαν οι αναμνήσεις! Κοιτούσα τα μωρουδίστικα ρουχαλάκια και αναρωτήθηκα πώς θα ήταν αν το ζούσα ξανά από την αρχή!
Ξέρω πως δεν γίνεται, δεν μπορούμε να κάνουμε άλλο μωρό και νιώθω ήδη ευλογημένη για την οικογένειά μου και τα δυο μας παιδιά. Δεν μπορούσα όμως να μην σκεφτώ πως πάντα θα θέλω ένα μωράκι ακόμα, γιατί δεν υπάρχει πιο γλυκό πλάσμα στον κόσμο, ακόμα κι αν δεν μπορώ να κάνω πια...»
Πηγή: herviewfromhome.com
.jpg)
