«Όταν ήμουν έγκυος στο πρώτο μου παιδί παρακαλούσα να περάσει γρήγορα ο καιρός για να γεννήσω. Όταν κράτησα τον γιο μου για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου άρχισα να παρακαλάω να μην περάσουν γρήγορα τα χρόνια που θα τον έχω κάτω από τις φτερούγες μου και θα τον φροντίζω.
Και όμως! Αυτός ο καιρός είναι πολύτιμος και μετρημένος στα δάχτυλα. Κανείς δεν μου είπε ποτέ, ότι το δύσκολο κομμάτι της μητρότητας δεν είναι ούτε τα ξενύχτια, ούτε τα tantrums, ούτε η πειθαρχία ή οι απαιτήσεις.
Είναι ο χρόνος που περνάει τόσο γρήγορα. Είναι η συνειδητοποίηση ότι κάποια στιγμή τα παιδιά μας θα φύγουν από κοντά μας.
Νομίζουμε ότι αυτό θα συμβεί κάποτε στο μέλλον, όμως, γίνεται πολύ νωρίτερα. Το βλέπεις καθώς βλέπεις το σώμα του παιδιού σου να αλλάζει. Ξαφνικά η χούφτα του είναι μεγάλη, δεν σου ζητάει να του τραγουδήσεις πριν κοιμηθεί και δεν σε αγκαλιάζει όπως πρώτα. Ξαφνικά σταματάει να σου δίνει φιλιά και δεν φωνάζει συνέχεια ''μαμά''.
Μάλιστα, κάποια στιγμή η λέξη ''μαμά'' γίνεται ''μάνα''.
Χάρη στα παιδιά μας, όμως, γνωρίζουμε τι σημαίνει αληθινή αγάπη και χάρη σε αυτά φτάνουμε στην ολοκλήρωση.
Και ναι, μεγαλώνουν γρήγορα! Μου το είχαν πει αλλά δεν το πίστευα. Πρέπει να το ζήσεις για να το καταλάβεις.
Δεν ήξερα ότι έχω τέτοια αγάπη μέσα μου μέχρι που γέννησαν τον γιο μου και έγινα μαμά. Πώς ζούσα πριν; Και ναι, μεγαλώνουν γρήγορα και θέλουμε το καλύτερο για έκεινα. Να μπορούν να στέκονται στα δυο τους πόδια χωρίς να χρειάζονται κανενός τα δεκανίκια. Αυτό είναι το σωστό! Πειράζει όμως που από τη μία χαίρομαι και από την άλλη λυπάμαι; Θα μου λείψουν αυτές οι μέρες...»
Πηγή: herviewfromhome.com
