«Το παιδί σου θα φτάσει τα οχτώ μόνο μία φορά,
τα τέσσερα μόνο μία φορά,
τον ένα χρόνο μόνο μία φορά,
ενώ εσύ θα γίνεσαι θεατής κάθε μέρα και κάθε λεπτό,
μιας σειράς παραστάσεων χωρίς επανάληψη.
Κι ενώ τα παιδιά μαθαίνουν τη ζωή,
εσύ μαθαίνεις να είσαι πατέρας, μητέρα,
δηλαδή μαθαίνεις τη δεύτερη ζωή σου.
Το οποίο σημαίνει ότι σταματάς να υπάρχεις απλά και αρχίζεις να είσαι παρών, γνωρίζοντας πως ό,τι υπάρχει τώρα, γρήγορα θα φύγει.
Προσπαθείς να κάνεις ολόδικό σου το χαμόγελο του παιδιού σου ακόμα κι όταν είσαι κουρασμένος, να συμμετέχεις στο παιχνίδι μαζί του ακόμα και όταν είσαι νευρικός, να αγκαλιάσεις τα δεκαέξι αυτά κιλά που θέλουν να κοιμηθούν στο στήθος σου, ακόμα και όταν είσαι εξουθενωμένος από την κούραση και θα έδινες τα πάντα για να κοιμηθείς μπρούμυτα, χωρίς αυτό το μικρό χεράκι να σου σκαλίζει τη μύτη. Το γεγονός είναι ότι τα ρουθούνια σου δεν θα έχουν αλλάξει διάσταση μετά από πέντε χρόνια.
Αυτό το μικρό χεράκι όμως θα έχει άλλο μέγεθος.
Δεν θα υπάρχει πλέον η επιθυμία να κοιμηθεί επάνω σου και εσύ θα καταριέσαι την κάθε ημέρα που δεν το κράτησες σφιχτά, το κάθε χάδι που δεν του έδωσες,
ενώ το είχες κοντά σου.
Και όταν η παράσταση θα αλλάξει σκηνικό και εσύ δεν θα μπορείς να την παρακολουθήσεις πλέον,
όταν θα βρίσκεσαι όχι στην πρώτη γραμμή,
αλλά πίσω από την πόρτα,
θα κοιμάσαι ανάσκελα,
μόνο και μόνο για να θυμάσαι...».
Πηγή: Μαρία Αϊβαζίδου, Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος
