«Αγαπητή κυρία,
Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να επισημάνω πως δεν είμαι εκπαιδευτικός αλλά είμαι μαμά τριών παιδιών. Τα μεγαλύτερα παιδιά μου, αγόρια και τα δύο, είναι ήρεμα, οριοθετημένα, ευαίσθητα και σχεδόν πάντα χαρούμενα. Όταν, όμως, ήρθε στον κόσμο η μικρή μου κόρη, κατάλαβα πώς είναι να χάνεις τον έλεγχο και να ξεπερνάς τα όριά σου. Ήταν πολλές οι φορές που οι μέθοδοί μου δεν «δούλευαν» και άλλες τόσες που δεν ήξερα τι να κάνω. Όταν λοιπόν διάβασα το περιστατικό με το 4χρονο κοριτσάκι, σκέφτηκα πως θέλω να σου γράψω ένα γράμμα ως… συμπάσχουσα (κατά μία ευρεία έννοια). Συγχώρα μου λοιπόν και τον ενικό - είναι λόγω οικειότητας.
Όλα ξεκίνησαν την προηγούμενη Παρασκευή, όταν αποφάσισες να βγάλεις ένα 4χρονο κοριτσάκι από την τάξη για να το τιμωρήσεις. Καταρχάς, ως μητέρα, θεωρώ λανθασμένη την μέθοδο της τιμωρίας και της απομόνωσης ενός νηπίου, αλλά ας πούμε πως εμπιστεύομαι την εμπειρία, το πτυχίο και την κρίση σου και δεν θα σταθώ εκεί. Εξάλλου, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι σε οδήγησε σε μία τέτοια απόφαση παρά μόνο εσύ.
Ωστόσο, θα διαφωνήσω έντονα με την απόφασή σου να βγάλεις το 4χρονο κορίτσι έξω μόνο του, σε ένα μεγάλο προαύλιο, και μάλιστα μέσα στον χειμώνα. Όταν πρόκειται για την ασφάλεια των παιδιών, πρέπει τόσο εμείς οι κηδεμόνες, όσο και οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί να επεμβαίνουμε και να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας ώστε να αυτή να διασφαλίζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Το παιδάκι ήταν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση και θα μπορούσε κάλλιστα να αρχίσει να τρέχει στο προαύλιο και να χτυπήσει σοβαρά. Επιπλέον, θα μπορούσε να κρυώσει και να αρρωστήσει. Δύο ενδεχόμενα που απειλούν την υγεία και την σωματική του ακεραιότητα με τα οποία δεν μπορεί να παίζει κανείς - πόσο μάλλον οι εκπαιδευτικοί που προσέχουν τα παιδιά μας για αρκετές ώρες την ημέρα.
Επιπλέον, όταν ένα μικρό παιδάκι συμπεριφέρεται μέσα στην τάξη τόσο έντονα όσο περιέγραψες, σημαίνει πως κάτι το βασανίζει. Ίσως νιώθει συναισθηματικά εκτεθειμένο, ίσως αισθάνεται ανασφάλεια ή μπορεί απλώς να προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή με κάθε τρόπο. Ένα τέτοιο παιδί, λοιπόν, και ειδικά όταν βρίσκεται στην ευαίσθητη ηλικία των 4, πρέπει να αντιμετωπίζεται διαφορετικά - με περισσότερη αγάπη και θαλπωρή. Όταν απομονώνουμε ένα νήπιο και το βγάζουμε στο περιθώριο, το πρόβλημα εντείνεται αντί να λύνεται.
Ωστόσο, δεν μπορώ να παραβλέψω τρία σημαντικά πράγματα:
Πρώτον, ζήτησες συγγνώμη, πράγμα που δείχνει άνθρωπο με θάρρος και δύναμη να δεχτεί τα λάθη του και να τα διορθώσει.
Δεύτερον, οι γονείς του κοριτσιού δεν σου επιτέθηκαν όπως όλοι οι υπόλοιποι γονείς κι αυτό σημαίνει πως είχαν προηγηθεί κι άλλες συζητήσεις μεταξύ σας. Αυτό δείχνει άνθρωπο που, ακόμα κι αν μερικές φορές χάνει τον έλεγχο, ενδιαφέρεται για τους μαθητές του.
Τρίτον, είχες στο πλευρό σου τον σύλλογο νηπιαγωγών Χαλκίδας. Αυτό (στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον) δείχνει πως οι συνάδελφοί σου εκτιμούν τη δουλειά σου και σε στηρίζουν.
Εν ολίγοις, θεωρώ πως κάθε άνθρωπος (όπως και κάθε παιδί) έχει τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά του, τις καλές και τις κακές του μέρες και τα δυνατά ή αδύναμα σημεία του. Στέκομαι απέναντι στην ανθρωποφαγία και το «κρέμασμα» που έχεις υποστεί όλο αυτό το διάστημα επειδή θεωρώ πως είναι η λάθος στάση. Μία στάση που εντείνει το πρόβλημα αντί να το λύνει.
Όπως απαιτώ από τους δασκάλους των παιδιών μου να τα αντιμετωπίζουν με σεβασμό και αγάπη, έτσι απαιτώ κι από σένα (και όλους τους εκπαιδευτικούς του κόσμου) να φέρονται στους μαθητές τους με κατανόηση και να τους φροντίζουν. Το ίδιο, όμως, απαιτώ και από τον εαυτό μου όσον αφορα τους συνανθρώπους μου: να έχω τη διάυγεια να βλέπω τις καταστάσεις σφαιρικά, να συγχωρώ τα λάθη τους και τους φέρομαι με σεβασμό.
Ας κάνουμε, λοιπόν, οι δυο μας την αρχή κι ας υποσχεθούμε ότι θα διορθώσουμε τα όποια λάθη μας και πως η κάθε μας συγγνώμη θα είναι ειλικρινής. Ούτε το άτακτο κοριτσάκι αξίζει να βγει μόνο του στο κρύο για να τιμωρηθεί, ούτε κι εσύ αξίζεις την κατακραυγή και τα ακατανόμαστα σχόλια που εισέπραξες. Μόνο ο σεβασμός και η αγάπη θα σώσει τον κόσμο... Τι λες;»
