«Πριν από λίγες μέρες μιλούσα στο τηλέφωνο με μια φίλη μου που μόλις γέννησε. Καθώς συζητούσαμε άκουσα το μωράκι της να ''γουργουρίζει'' και να βγάζει μικρές κραυγούλες και πραγματικά, ένιωσα την καρδιά μου να σπάει από συγκίνηση και λαχτάρα.
Έχει περάσει τόσος καιρός από τότε που η κόρη μου ήταν μωρό που είχα ξεχάσει την αίσθηση να έχεις στο στήθος σου ένα τόσο μικρό πλασματάκι. Να βγάζει αυτές τις φωνούλες και να αναδύει από το σωματάκι του αυτή τη μεθυστική μυρωδιά της ''μωρουδίλας''.
Όλα αυτά τα θυμήθηκα με αυτό το τηλεφώνημα και το συναίσθημα που άφησε πίσω του ήταν γλυκόπικρο. Πόσο μου λείπει τότε που το κοριτσάκι μου ήταν λίγων ημερών, τυλιγμένη σαν λαχταριστό μπουρίτο στο στήθος μου να ανασαίνει απαλά. Πόσο γαλήνια ένιωθα τότε.
Μου λείπει τότε που θήλαζε, η μυρωδιά του κεφαλιού της και το πρώτο της μπανάκι στην μπανιέρα. Μπορεί να μην είχε πολλά μαλλιά όμως την χτένιζα με μια άσπρη μαλακή βούρτσα και εκείνη νανουριζόταν.
Έχω πεθυμήσει τα μωρουδίστικα φορμάκια και τις τοσοδούλικες καλτσούλες. Ακόμη και τα ξενύχτια σκέφτομαι πια με νοσταλγία. Το βλέμμα του άντρα μου όταν αντίκρυσε για πρώτη φορά την κόρη του. Την χαρά του όταν στράβωσε το στόμα της και εκείνος νόμιζε ότι του χαμογέλασε.
Αυτό που μου λείπει περισσότερο όμως είναι τότε που η κόρη μου ήταν μωρό και ξάπλωνε στο στήθος μου»
Ελεύθερη μετάφραση: herviewfromhome.com
.jpg)
