«Θα είμαι ειλικρινής: μέχρι τα 10 μου χρόνια μου άρεσε πολύ που ήμουν μοναχοπαίδι! Είχα όλη την προσοχή και την φροντίδα της οικογένειας και, δεν μου έλειπε τίποτα. Ήμουν ένα ευτυχισμένο παιδί που απολάμβανε εξ ολοκλήρου την αγάπη των γονιών του.
Ήμουν εσωστρεφής και δεν είχα κανένα πρόβλημα να παίζω μόνη μου. Επιπλέον, η μαμά μου σταμάτησε τη δουλειά της μόλις γεννήθηκα και έτσι περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί. Καθώς μεγάλωνα, όμως, ένιωθα μικρά τσιμπήματα ζήλιας κάθε φορά που έβλεπα τους φίλους μου να παίζουν και να αλληλοπειράζονται με τα αδέρφια τους. Επιπλέον, είχαν κάποιον να παίζουν στις διακοπές!
Παρόλο που δεν με πείραζε που ήμουν μοναχοπαίδι, είχα πει στον εαυτό μου, ότι όταν μεγαλώσω θα αποκτήσω μια μεγάλη οικογένεια.
Από τη στιγμή που ο σύζυγός μου και εγώ ξεκινήσαμε τις προσπάθειες για να μείνω έγκυος, φανταζόμασταν τη ζωή μας με πολλά παιδιά. Για εκείνον ήταν κάτι απόλυτα φυσικό, μιας και προέρχεται από μια πολύτεκνη οικογένεια. Μπορεί το ταξίδι για να γίνουμε γονείς να μην ήταν εύκολο, ωστόσο τα καταφέραμε και αποκτήσαμε 4 υπέροχα παιδάκια.
Ο άντρας μου ξέρει πώς είναι να μεγαλώνεις με αδέρφια, οπότε δεν του κάνει εντύπωση η σχέση που έχουν τα μικρά μας μεταξύ τους. Εγώ, από την άλλη μένω έκπληκτη καθημερινά από τον ισχυρό δεσμό που έχουν αναπτύξει. Καμιά φορά σκέφτομαι: ''Έτσι, λοιπόν είναι να έχεις αδέρφια!»
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν τσακώνονται. Δεν περνάει ούτε μια μέρα που να μην κάνει ο ένας τον άλλον να κλάψουν! Συχνά καταφεύγουν σε ύπουλες τακτικές, όπως το τσίμπημα, το τράβηγμα των μαλλιών, ακόμα και τρικλοποδιές. Δεν είναι καθόλου ευχάριστο θέαμα, ωστόσο μετά από λίγο είναι με κάποιον μαγικό τρόπο αγαπημένα!
Παίζουν, γελούν, βλέπουν ταινίες μαζί και καμιά φορά ξαπλώνουν όλα μαζί στο κρεβάτι μας και λένε ιστορίες. Πραγματικά, συγκινούμαι όταν τα βλέπω!
Σε καμία περίπτωση δεν ήμουν λυπημένη ως μοναχοπαίδι και δεν πιστεύω ότι λείπει κάτι στις οικογένειες που έχουν μόνο ένα παιδί. Ωστόσο, υπάρχει ένα είδος αγάπης που είναι υπέροχο και μοναδικό: η αγάπη μεταξύ των αδελφών.»
