«Έγινα γιαγιά για πρώτη φορά πριν από τρία χρόνια και μάλιστα, σε μικρή ηλικία. Όταν έμαθα ότι η κόρη μου ήταν έγκυος ενθουσιάστηκα και συγκινήθηκα, ωστόσο δεν είχα καταλάβει ακόμα πόσο έμελλε να αλλάξει η ζωή μου.
Στην εγκυμοσύνη της κόρης μου προσπαθούσα να μη γίνομαι φορτική και τη συμβούλευα διακριτικά. Στο κάτω-κάτω το ταξίδι αυτό ήταν ολόδικό της και πίστευα ότι ακόμα και όταν γεννιόταν το εγγόνι μου ο ρόλος μου θα ήταν κάπως...παθητικός. Έκανα όμως λάθος.
Τόσο οι γιαγιάδες όσο και οι παππούδες παίζουν τεράστιο ρόλο στην συναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού. Μέχρι να γεννηθεί η εγγονή μου θεωρούσα ότι ήξερα ό,τι χρειάζεται καθώς είχα εμπερία με τα δικά μου παιδιά. Αλλά έπεσα έξω γιατί αυτό το μικρό πλάσμα είχε τόσα πολλά να μου διδάξει!
Συναντάς ξανά το παιδί που κρύβεις μέσα σου. Εκεί, που νόμιζες ότι δεν έχεις άλλα αποθέματα ενέργειας, ξαφνικά βρίσκεις τη χαμένη νιότη για να κυλιστείς στο γρασίδι, να παίξεις με κούκλες και να κάνεις μακρινούς περιπάτους.
Τα εγγόνια μας δεν νοιάζονται για το πως μοιάζουμε, αλλά για το πόση αγάπη τους δίνουμε. Φοράω περούκα γιατί έχω ανδρογενετική αλωπεκία (γυναικεία φαλάκρα με απλά λόγια). Την φοράω κυρίως όταν βγαίνω έξω περισσότερο για τους άλλους παρά για μένα. Τα αραιωμένα μαλλιά αποσπούν τους ανθρώπους και καρφώνουν το βλέμμα τους πάνω μου όταν τους μιλάω, κάτι που με κάνει να νιώθω άβολα.
Όταν όμως είμαι στο σπίτι βάζω απλώς ένα μαντήλι ή ένα τουρμπάνι. Η εγγονή μου όταν έρχεται σπίτι, θα τρέξει κατευθείαν στο μπάνιο για να ελέγξει πού είναι τα μαλλιά μου. Και αυτό ήταν. Αμέσως μετά θα βγάλει τα παιχνίδια της για να παίξουμε. Δεν την ενδιαφέρει, για κείνη είμαι η γιαγιά της που την αγαπά.
Λες τι πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες. Με το που αποκτάς εγγόνια, ανακαλύπτεις ότι έχεις ταλέντο στην αφήγηση. Όταν κρατάω την εγγονή μου, μερικές φορές βγάζω τα άλμπουμ φωτογραφιών μας για να της δείξω. Χάνει το ενδιαφέρον της γρήγορα - είναι και 3 χρονών!- αλλά έχω εκπλαγεί με τις ερωτήσεις που κάνει! Θα της διηγηθώ αστείες ιστορίες για όλα αυτά τα πρόσωπα που βλέπει και εκείνη, θα σκάσει στα γέλια. Λατρεύω το γέλιο της!
Του παιδιού σου το παιδί, δυο φορές παιδί σου. Μπορεί να είναι κλισέ, αλλά είναι αλήθεια. Όταν γίνεσαι γιαγιά καταλαβαίνεις ότι η αγάπη σου όχι μόνο δεν έχει όρια, αλλά πολλαπλασιάζεται κιόλας. Σου ζεσταίνει την καρδιά και σε γεμίζει με δυνάμεις και κουράγια που δεν ήξερες ότι είχες.»
