«Είμαι η μαμά που ζητάει συνέχεια "συγγνώμη"...
Στην ουρά στο μανάβικο.
Στην παιδική χαρά.
Όταν κάθομαι να φάω σε ένα εστιατόριο.
Στον προπονητή του μπάσκετ.
Στην τάξη, σε ένα πάρτι, στο σπίτι μας.
Ναι, όπως καταλάβατε είμαι η μαμά του άτακτου παιδιού ή αλλιώς του πολύ ζωηρού – αν θέλετε να ωραιοποιήσουμε κάπως τα πράγματα. Είμαι η μάνα που απολογείται συνεχώς για το παιδί της.
Θα μπορούσα να εξηγήσω στον ταμία ότι το παιδί μου δεν προσπαθεί να κάνει σκηνή, απλώς παλεύει με θέματα προσοχής που δουλεύουμε απίστευτα σκληρά για να τα θέσουμε υπό έλεγχο.
Θα μπορούσα να εξηγήσω στους άλλους γονείς στην παιδική χαρά ότι η κόρη μου χαίρεται υπερβολικά όταν βρίσκεται ανάμεσα σε παιδάκια και γι' αυτό είναι τόσο ζωηρή.
Θα μπορούσα να εξηγήσω στον σερβιτόρο ότι η αναστάτωσή της δεν έχει καμία σχέση με την εξυπηρέτηση και έχει να κάνει με το ότι είναι ανυπόμονη.
Θα μπορούσα να εξηγήσω στον προπονητή ότι δεν θέλει να σκοντάφτει συνέχεια και να διακόπτει το παιχνίδι, απλά είναι πολύ υπερκινητική.
Θα μπορούσα, και μερικές φορές ίσως θα έπρεπε, να εξηγήσω όλα αυτά τα πράγματα και τις 1.000 άλλες διαγνώσεις/δυνατότητες/εξηγήσεις που έχουμε λάβει τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αλλά τις περισσότερες μέρες είναι πολύ πιο εύκολο να πω απλώς "λυπάμαι". Τις περισσότερες μέρες είμαι απλά πολύ κουρασμένη.
Αλλά στο τέλος της ημέρας, πραγματικά δεν λυπάμαι.
Εντάξει, ίσως μερικές φορές λυπάμαι, όπως όταν είναι σκόπιμα αγενής ή όταν αρνείται να ακούσει για πολλοστή φορά, όπως κάνουν τα περισσότερα παιδιά προσχολικής ηλικίας.
Ωστόσο, τις περισσότερες φορές, δεν λυπάμαι - και δεν θα έπρεπε να λυπάμαι. Είναι μικρή. Μεγαλώνει. Μαθαίνει. Και τις περισσότερες φορές είναι σαν όλα τα άλλα παιδιά της ηλικίας της. Εκτός από τις φορές που δεν είναι και αυτό είναι εντελώς εκτός του δικού της (και δικού μας) ελέγχου.
Είναι εύκολο να ξεχνάμε ότι αυτά τα ματάκια μάς παρακολουθούν πάντα. Αν περνάω όλη μέρα ζητώντας συγγνώμη για το παιδί μου και δείχνοντας σημάδια αμηχανίας για κάθε μικρό πράγμα, τι αντίκτυπο θα έχει σε εκείνη;
Πρέπει να υπενθυμίζω στον εαυτό μου (και σε κάθε άλλη μαμά που γνέφει μαζί μου λέγοντας ότι καταλαβαίνει) ότι παρά το γεγονός ότι το παιδί μου είναι δύσκολο, είναι ταυτόχρονα έξυπνο, τολμηρό και έχει την πιο ζεστή καρδιά.
Και γι' αυτά τα πράγματα, δεν θα πω ποτέ ότι λυπάμαι.»
Πηγή: herviewfromhome.com
