«Καθόμουν στο κρεβάτι και με δυσκολία κοίταζα τον σύζυγό μου. Το πρόσωπό μου ήταν παραμορφωμένο από το κλάμα και όλα μου τα συναισθήματα είχαν βγει στην επιφάνεια. Έτσι είμαι εγώ δεν κρύβω τι νιώθω...
Και αυτό που νιώθω είναι ότι τα κάνω όλα λάθος. Ότι δεν είμαι αρκετή. Ότι είμαι κακή μάνα.
Είχα τραβήξει τα σκεπάσματα μέχρι το πιγούνι και είχα αφεθεί στις σκοτεινές μου σκέψεις. Δεν ήμουν το είδος της γυναίκας που ονειρευόταν να γίνει μαμά από μικρή ηλικία. Ίσα ίσα φοβόμουν. Με τρόμαζε η σκέψη να μεγαλώσω αθώα πλασματάκια, να χάσω τον εαυτό μου ή να ανακαλύψω άλλες πτυχές του χαρακτήρα μου που αγνοούσα.
Σκεφτόμουν έντονα τα αρνητικά μου. Ήμουν οξύθυμη. Ήμουν αφηρημένη. Και... ενίοτε ψυχρή.
Οι λέξεις γλίστρησαν από τα χείλη μου και δεν υπήρχε επιστροφή. ''Νιώθω ότι είμαι μια απαίσια μητέρα. Σαν να τα απογοητεύω''. Πραγματικά πίστευα αυτό που έλεγα.
Και τότε ο σύζυγός μου έκανε κάτι απροσδόκητο. Γονάτισε δίπλα μου και αντί να προσπαθήσει να το διορθώσει ή να το κάνει καλύτερο, απλώς άκουσε. Με άφησε να κλάψω. Με άφησε να εκφράσω τον πόνο μου. Δεν έφυγε από δίπλα μου.
Παρόλο που τα λόγια δεν είναι το... φόρτε του, μου χαμογέλασε και μου είπε: '' Έχω μάθει τόσα πολλά από σένα. Κάνεις τόσα πολλά για τα αγόρια μας καθημερινά. Ίσως δεν μπορείς να το δεις γιατί είσαι τόσο μέσα σε αυτό, αλλά εγώ το βλέπω. Βλέπω την αξία σου. Δεν είσαι τέλεια, αλλά είσαι η μαμά που χρειάζονται. Το τέλειο δεν υπάρχει''.
Και εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα για πρώτη φορά στη ζωή μου ότι το πρόβλημα δεν ήταν οι ικανότητές μου ως μαμά, αλλά το ότι δεν με αγαπούσα αρκετά.
Πολλοί άνθρωποι λένε ότι δεν μπορείτε να αγαπήσετε κάποιον άλλο μέχρι να αγαπήσετε πλήρως όλα τα κομμάτια του εαυτού σας. Στην πραγματικότητα όμως αυτό είναι ψευδές. Η μητρότητα έχει διδάξει ακριβώς το αντίθετο.
Πιστεύω όμως ότι είναι δύσκολο να αφήσετε τους άλλους να σας αγαπήσουν και να δεχτείτε αυτή την αγάπη στο έπακρο, αν δεν αγαπάτε τον εαυτό σας.
Κάπου στην πορεία εγκατέλειψα αυτό που πραγματικά ήμουν προκειμένου να νιώθω αγαπημένη, ασφαλής και δεμένη με τους γονείς μου. Όταν μαθαίνουμε σε νεαρή ηλικία ότι η αγάπη των γονιών μας δεν είναι αξιόπιστη, προσπαθούμε να γίνουμε κάτι άλλο έτσι ώστε να μην τους χάσουμε.
Αυτό γίνεται ο μηχανισμός επιβίωσής μας - ο τρόπος μας να ελέγχουμε το πώς μας βλέπουν οι άλλοι άνθρωποι, και αμαυρώνει τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας.
Τα παιδιά μας όμως είναι διαφορετικά. Αγαπούν με την ψυχή τους και βλέπουν πέρα από τα λάθη μας, τις ελλείψεις μας και τα ψέματά μας. Μας βλέπουν γι' αυτό που πραγματικά είμαστε - όλα μας τα κομμάτια - και επιλέγουν να μας αγαπήσουν ούτως ή άλλως. Χάρη σε αυτά μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας.»
Πηγή: genmindful.com
