«Ήθελα να είμαι η τέλεια μαμά, αλλά έχασα τον εαυτό μου»

«Ήθελα να είμαι η τέλεια μαμά, αλλά έχασα τον εαυτό μου»

Η μητρότητα είναι το πιο όμορφο και συνάμα το πιο δύσκολο ταξίδι για μια γυναίκα. Εκτός από τις στιγμές χαράς, έχει και εκείνες τις «σκοτεινές» που νιώθεις ότι δεν είσαι επαρκής και αμφισβητείς τον εαυτό σου. Αυτή η μαμά συμβουλεύει πώς δεν χρειάζεται να είμαστε τέλειες για να είμαστε καλές μητέρες, αρκεί να ξέρουμε να βάζουμε όρια στον εαυτό μας.

 

«Όταν γεννήθηκε ο γιος μου, θεώρησα ότι έπρεπε να δίνω καθημερινά το 110% των δυνατοτήτων μου. Φρόντιζα το σπίτι μου να είναι πάντα καθαρό και τακτοποιημένο. Διάβαζα μανιωδώς βιβλία για γονείς και δεν έχανα ευκαιρία να διορθώνω τον άντρα μου σε ό,τι αφορούσε το παιδί μας. Στο κάτω-κάτω, οι μαμάδες τα ξέρουν όλα. Σωστά;

Πίστευα ότι όσο διάβαζα βιβλία για νέους γονείς και ακολουθούσα τις συμβουλές των πιο πεπειραμένων μαμάδων, θα γινόμουν η τέλεια μαμά.

Όταν ο γιος μου κοιμόταν, σπάνια ξεκουραζόμουν. Πάντα υπάρχει κάτι που έπρεπε να γίνει. Και θεωρούσα ότι έπρεπε να το κάνω εγώ, αλλιώς δεν θα ήμουν καλή στον ρόλο της μητέρας.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα των νέων μαμάδων: θέλουμε να τα κάνουμε όλα τέλεια, όχι απλώς καλά. Σύντομα το άγχος και η έλλειψη ύπνου με κατέβαλλαν τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά. Θεωρούσα ότι τίποτα από αυτά που έκανα δεν ήταν αρκετό. Άρχισα να με αμφισβητώ και να με συγκρίνω συνεχώς με άλλες μαμάδες.

Τώρα καταλαβαίνω πόσο λάθος ήταν η συμπεριφορά μου.

Μόλις ο γιος μου έγινες 6 μηνών, επέστρεψα στην δουλειά μου. Τα πράγματα δυσκόλεψαν ακόμη περισσότερο. Δεν προλάβαινα να κάνω σχεδόν τίποτα. Το σπίτι ήταν ακατάστατο και υπήρχαν αρκετές φορές που δεν είχα χρόνο ούτε να μαγειρέψω. Ένιωθα τύψεις. Η χαρά του να περνούν όλα από το δικό μου χέρι μετατράπηκε σε δυστυχία.

Ένα πρωί ξύπνησα από τους πόνους που ένιωθα στο στομάχι. Προσπάθησα να δουλέψω, αλλά δεν τα κατάφερα. Πονούσα, είχα ρίγη και ένιωθα ένα τρομερό σφίξιμο στην καρδιά. Πήρα τηλέφωνο αμέσως την καλύτερή μου φίλη και της εξήγησα τι μου συμβαίνει. Βρεθήκαμε στο σπίτι της και κουλουριάστηκα στον καναπέ της, κλαίγοντας. Δεν με ένοιαζε που δεν ήμουν στο δικό μου σπίτι. Είχα ανάγκη κάποιον να με φροντίσει. Τότε, κατάλαβα ότι έπρεπε να χαλαρώσω.

Αυτή η τελειομανία μου όχι μόνο μου στερούσε ποιοτικό χρόνο από το παιδί μου, αλλά με κατέστρεφε αργά και βασανιστικά. Άλλαξα τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμουν και αμέσως άλλαξε η ζωή μου.

Τώρα πλέον έχω μάθει να απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Σαν μητέρα έμαθα να συμβιβάζομαι με τον εαυτό μου και να με εκτιμώ. Ήταν δύσκολο στην αρχή, όμως, άξιζε τον κόπο.»

Πηγή: motherly.com
v