«Πολύ πριν γίνετε μητέρα, φαντασιωνόσασταν την ιδιαίτερη σχέση που θα μοιραζόσασταν με το παιδάκι σας. Υποσχεθήκατε στον εαυτό σας ότι θα οπλιστείτε με όλη την υπομονή του κόσμου και ότι θα είστε η πιο ήρεμη και στοργική μαμά που υπάρχει.
Πείτε μου, πόσος καιρός πέρασε μέχρι να καταλήξετε μπερδεμένη, ανήσυχη ή απογοητευμένη; Πότε συνειδητοποιήσατε ότι η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεστε στις προσδοκίες σας;
Στην πρακτική μου ως ψυχοθεραπεύτρια, συναντώ συχνά μητέρες που κατακλύζονται από ενοχές και ντροπή επειδή, στα δικά τους μάτια, δεν ανταποκρίνονται σωστά στον γονεϊκό τους ρόλο.
Κάποτε μια θεραπευόμενη μου είχε πει: ''Του φώναξα πολύ. Γιατί το κάνω αυτό; Είδα στα μάτια του ότι φοβάται... Πραγματικά, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Πώς γίνεται να είμαι τόσο χάλια μαμά;''
Μιλώντας με νεαρές μητέρες, έχω διαπιστώσει ότι όλες ντρέπονται για το πώς διαχειρίζονται τον θυμό τους. Υπάρχει πάρα πολύς πόνος και κατηγορίες γύρω από αυτό.
Θυμάμαι τη Laura να μου λέει: ''Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να γίνω μητέρα, και όταν απέκτησα την Ίρις, ένιωσα ολοκληρωμένη. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορώ να θυμώνω τόσο πολύ μαζί της. Γιατί είμαι έτσι...''
Η Laura παραπέμφθηκε σε μένα από τον ψυχίατρό της. Είχε διαγνωστεί με αϋπνία, άγχος και κατάθλιψη, και όταν ξεκινήσαμε τις συνεδρίες έπαιρνε φάρμακα που της είχε συνταγογραφήσει ο γιατρός.
Παρόλο που τα προβλήματα ύπνου είχαν αρχίσει να βελτιώνονται, εξακολουθούσε να είναι τρομοκρατημένη από το γεγονός ότι δεν μπορούσε να αποτινάξει τον θυμό της. Και ο φόβος της ήταν ότι θα έχανε το μυαλό της και θα έκανε κακό στην 3χρονη κόρη της. Ποτέ δεν επέδειξε βίαιη συμπεριφορά απέναντι στην κόρη της ή σε οποιονδήποτε άλλον, ήταν ένας από τους πιο ευχάριστους και ευγενικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει, αλλά με κάποιο τρόπο έμαθε να αντιλαμβάνεται τον θυμό ως επικίνδυνο.
Μαθαίνουμε να φοβόμαστε το θυμό και να τον βλέπουμε ως μια επιβλαβή αντίδραση, αλλά αν το δούμε αντικειμενικά, ο θυμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα μήνυμα που στέλνει το ένστικτό επιβίωσή μας όταν απειλούμαστε. Ο θυμός είναι ένας φύλακας που κρούει των κώδωνα κινδύνου όταν μια ανάγκη δεν ικανοποιείται ή όταν ένα όριο ξεπερνιέται[...]
Γι΄ αυτό, λοιπόν, αγαπητές μου, κάθε φορά που σας κατακλύζουν η ντροπή και οι ενοχές επειδή χάσατε την ψυχραιμία σας, πριν πείτε ότι είστε χάλια μητέρα κάντε στον εαυτό σας τις ακόλουθες ερωτήσεις:
Κοιμάμαι αρκετά;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που έφαγα με την ησυχία μου ένα αξιοπρεπές γεύμα;
Έχω την κατάλληλη οικογενειακή και κοινωνική υποστήριξη;
Ικανοποιούνται οι ανάγκες μου;
Γίνονται σεβαστά τα όριά μου;
Υπάρχει κάτι που με ανησυχεί;
Εάν οι περισσότερες απαντήσεις στις παραπάνω ερωτήσεις είναι αρνητικές, θεωρήστε ότι ο θυμός σας είναι κάτι παραπάνω από φυσιολογικός.
Αφιερώστε λίγο χρόνο για να καταλάβετε τι προσπαθεί να σας πει ο θυμός σας. Τις περισσότερες φορές, βρίσκεται εκεί για να σας προστατεύσει. Απευθυνθείτε στην οικογένεια, σε φίλους, σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας ή σε οτιδήποτε άλλο θεωρείτε ότι σας βοηθάει. Δεν υπάρχει μία μόνο θεραπεία.»
Πηγή: herviewfromhome.com
