Το να τα πιέζουμε συνεχώς για το καλύτερο, χωρίς να αναλογιζόμαστε πως έχουν κι αυτά, όπως κι εμείς, τις καλές και τις κακές στιγμές τους, είναι άδικο και λάθος.
«Όταν απαιτούμε συνεχώς πάρα πολλά από τα παιδιά μας, είναι σαν να ξεχνάμε και να παραλείπουμε ότι και αυτά, όπως και εμείς οι ενήλικες άλλωστε, δικαιούνται να έχουν άσχημες μέρες. Εξάλλου τα παιδιά δεν είναι ενήλικες σε μινιατούρα, αλλά τρυφερά πλασματάκια στα πρώτα τους βήματα, που έχουν τόσα ακόμα να μάθουν και να διαχειριστούν.
Γιατί ασκούμε τόσο μεγάλη πίεση στα παιδιά μας; Υπάρχουν μέρες που κι εμείς οι ενήλικες είμαστε αργοί, λυπημένοι, απογοητευμένοι, χαρούμενοι. Που το μόνο που επιθυμούμε είναι να πάρουμε έναν υπνάκο, και να χαλαρώσουμε. Άρα, γιατί απαιτούμε συνεχώς τόσα πολλά από τα παιδιά μας; Απλά μεγαλώνουν, μαθαίνουν, αναπτύσσονται. Άνθρωποι είναι κι αυτά!».
