Συνέντευξη με τους συντελεστές των παραστάσεων «Το φάντασμα του Κάντερβιλ» και «Η συμμορία του Μεσονυκτίου»

Οι παραστάσεις «Το φάντασμα του Κάντερβιλ» και «Η συμμορία του Μεσονυκτίου» θα σας διασκεδάσουν, θα σας προβληματίσουν και θα σκορπίσουν χαμόγελα στην οικογένειά σας.

Οι συντελεστές των παραστάσεων μέσα από τη συνέντευξη που μας έδωσαν μιλάνε για τα έργα και πώς βιώνουν αυτή την επιτυχία.

Γιατί επιλέξατε το «Φάντασμα του Κάντερβιλ»; Τι μήνυμα θέλετε να περάσετε στους μικρούς θεατές;

Δημήτρης : Το έργο το είχαμε κάνει ξανά στο Θέατρο Τέχνης Κ. Κουν πριν περίπου δέκα χρόνια. Δεν ήταν τυχαία η επιλογή του να ανέβει ξανά. Θέλαμε κάτι κλασικό και συνάμα διαχρονικό ως προς τη θεματική του. Ο Ουάιλντ ήταν ένας συγγραφέας πολύ πιο μπροστά από την εποχή του. Ανατρεπτικός και οξυδερκής. Το φάντασμα του Κάντερβιλ έχει να κάνει με τη διαχείριση του φόβου και πως μπορούμε να βελτιώσουμε τη ζωή μας . Πάντως δεν επιδιώκουμε σε καμία περίπτωση να είμαστε διδακτικοί. Ο κάθε ένας από τους μικρούς θεατές κάτι διαφορετικό αποκομίζει από την παράσταση. Είτε έρχεται να δει μια ιστορία , είτε θέλει να περάσει ευχάριστα την ώρα του είτε θέλει να μάθει ποιο είναι αυτό το περίφημο φάντασμα και συμπεριφέρεται έτσι.

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή στο έργο και γιατί;

Άνδρη: Ο μονόλογος του φαντάσματος στο δωμάτιο του είναι αναμφίβολα η αγαπημένη μου σκηνή στο έργο. Όταν δηλαδή συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί πια να προκαλέσει φόβο σε κανένα από τους καινούργιους του συγκάτοικους και πως αυτοί έχουν πολύ πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθούν  από το να λάβουν υπόψη τους ένα φάντασμα και τα καπρίτσια του. Όταν έγραφα τη σκηνή προσπαθούσα να μπω στη θέση του φαντάσματος. Με απασχολούσε η ιδιοσυγκρασία μιας οντότητας η όποια χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να τρομάξει μια ολόκληρη οικογένεια και αποτυγχάνει παταγωδώς. Μου φαινόταν τόσο αστείο…..

Σε ποιες ηλικίες απευθύνεται η παράσταση;

Άνδρη: Νομίζω πως άνετα μπορεί να το παρακολουθήσει κάποιο παιδί που είναι 5 ετών...μέχρι και 105 ετών. Όλοι κουβαλάμε ένα παιδί μέσα μας.

Ήταν πρόκληση για εσάς; Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο;

Δημήτρης: Πάντα θεωρώ το ανέβασμα ενός έργου πρόκληση. Ο ίδιος ο συγγραφέας είναι πρόκληση. Η διαχρονικότητα που κουβαλάει είναι πρόκληση .Δεν μας αρέσει το εύκολο , το βατό, το προφανές…. Και αυτό από μόνο του δημιουργεί μια δυσκολία.Πώς θα καταφέρεις να κρατήσεις τους θεατές σε εγρήγορση τώρα που η εικόνα προηγείται της σκέψης  μέσω της τεχνολογίας, αν μπορώ να το θέσω έτσι; Και αυτό από μόνο του αποτελεί μια πρόκληση. Να καταφέρεις να κρατήσεις το θεατή...

Πέρα από τον παιδικό χαρακτήρα του έργου «Η συμμορία του Μεσονυκτίου», πιστεύετε ότι έχει να περάσει μηνύματα και στους γονείς;

Άνδρη: Έχοντας διαβάσει αρκετά βιβλία του DAVID WALLIAMS είμαι πλέον πειπεισμένη πως ο συγγραφέας αυτός γραφεί τα βιβλία του ΚΑΙ για τους γονείς. Έχει μια τρομερή ικανότητα να εισχωρεί σε βάθος στον κάθε χαρακτήρα - ίσως γιατί και ο ίδιος είναι ηθοποιός - που μοιάζει να τους ζωντανεύει και διαλογικά πριν τους αποτυπώσει αφηγηματικά στο χαρτί του. Αυτό το θεωρώ μέγα χάρισμα. Να γνωρίζεις, να ζεις τους ήρωες σου και από την καλή και από την ανάποδη. Όσο για τα μηνύματα ή τα θέματα που θέλει να θίξει, τα παραθέτει με ένα τόσο αληθινά μαγικό τρόπο, τα παντρεύει τόσο λεπτομερώς στην ιστορία του, που αυτό τον καθιστά επάξια ένα από τους πιο ανατρεπτικούς συγγραφείς της γενιάς του.

Ποιος ρόλος σας συγκινεί περισσότερο και γιατί;

Δημήτρης: Νομίζω πως ο ρόλος του Θυρωρού, είναι ο ρόλος που με συγκινεί πιο πολύ. Ο ανώνυμος ήρωας της διπλανής πόρτας. Ο Θυρωρός χωρίς όνομα που στο τέλος επιλέγει να τον φωνάζουν Τόμας για να τιμήσει έτσι τον πρώτο καλύτερο του φίλο. Ο θυρωρός που θέλει να βρει λύση , που δεν διστάζει να βοηθήσει τους πάντες και τα πάντα , που αγαπά ακόμα και το πιο ταπεινό πλάσμα πάνω σε αυτή τη γη , που έχει μια αγκαλιά για τον καθένα. Μια τρυφερή ψυχή στο σύμπαν…

Εσείς τι νιώθετε ότι έχετε κερδίσει από αυτή την εμπειρία μέχρι τώρα;

Άνδρη: Θα το πω λακωνικά. Το χαμόγελο ενός παιδιού μετά το τέλος της παράστασης  είναι αξία ανεκτίμητη.