Όταν γέννησα το δεύτερο αγοράκι μας, καταλάβαμε ότι δεν είναι όλα τα μωρά ίδια. Για την ακρίβεια, ο δεύτερος γιος μας ήταν ακόμα πιο δύσκολος από τον πρώτο! Έχει φτάσει 4 χρονών κι ακόμα είναι δύσκολο να τον κάνουμε καλά. Βλέποντας άλλα παιδιά στην ηλικία του, ένιωσα πολλές φορές τύψεις, θεωρώντας τον εαυτό μου κακή μαμά, που δεν μπορεί να βάλει όρια.
Συχνά, το σπίτι μας θυμίζει το χάος που αφήνει πίσω του ένας ανεμοστρόβιλος. Μερικές φορές είναι διασκεδαστικά, και άλλες απογοητευτικά.
Όταν έμεινα έγκυος στο τρίτο, με τον άντρα μου ετοιμαστήκατε για το χειρότερο δυνατό σενάριο: έναν μικρό καταστροφέα!
Η ζωή, όμως, είχε άλλα σχέδια για εμάς, αφού ο τρίτος γιος μας ήταν ένα αγγελούδι που κοιμήθηκε χωρίς κλάματα από την πρώτη κιόλας μέρα που τον φέραμε στο σπίτι. Όταν του σκουπίζουμε τη μύτη γελάει αντί να ουρλιάζει, κι όταν του αλλάζουμε πάνα χαμογελάει αντί να κάνει ακροβατικά στην αλλαξιέρα.
Ο τρίτος γιος μου με έκανε να καταλάβω ότι δεν είμαι κακή μαμά κι ότι δεν μπορώ να ελέγξω τα πάντα. Τα παιδιά γεννιούνται με τον χαρακτήρα τους και πρέπει να είσαι προετοιμασμένος γι' αυτό.
Ωστόσο, το μέχρι τώρα ταξίδι μου, με δίδαξε ένα πράγμα: τα πιο δύσκολα παιδιά μάς χρειάζονται περσότερο από τα άλλα! Όταν φωνάζουν και σε διώχνουν μακριά τους, στην πραγματικότητα σε θέλουν κοντά τους. Χρειάζονται την αγκαλιά και τα χάδια μας. Θέλουν απλά να τους πούμε ότι όλα θα πάνε καλά.
Ως μαμά ενός εύκολου, ενός δύσκολου κι ενός ακόμα πιο δύσκολου παιδιού, ξέρω με βεβαιότητα πως, όσες προκλήσεις κι αν έχει το ταξίδι της γονεϊκότητα, αξίζει ΠΑΝΤΑ 100 τοις εκατό!
Μετάφραση από herviewfromhome.com
