Τα πρώτα δύο χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Δεν είχαμε χρήματα και μέναμε σε ένα μικρό διαμέρισμα στο χειρότερο σημείο της πόλης. Υποφέραμε από την υγρασία στο σπίτι και τα βράδια φοβόμασταν να κυκλοφορήσουμε μετά από κάποια ώρα. Ήμασταν όμως ευτυχισμένοι και ερωτευμένοι. Είχαμε ο ένας τον άλλον.
Ο γάμος έγινε σε κλειστό οικογενειακό κύκλο με λίγους καλεσμένους. Το νυφικό και το γαμπριάτικο κουστούμι, ήταν νοικιασμένα. Αργότερα, όταν πλέον ήμασταν καλύτερα οικονομικά, κάναμε μια μεγαλύτερη τελετή με φίλους και συγγενείς στην τοπική μας εκκλησία.
Δεν το μετάνιωσα ποτέ που μικροπαντρεύτηκα. Ίσα ίσα που πιστεύω ότι μόνο καλό έκανε στη σχέση μας. Μας βοήθησε να μάθουμε να συνεργαζόμαστε, να επικοινωνούμε και να λύνουμε προβλήματα μαζί. Με άλλα λόγια, μεγαλώσαμε μαζί. Δεν υπήρχε λόγος να περιμένουμε! Αγαπιόμασταν και ήταν αρκετό.
Όταν μιλάμε για κάτι τόσο σοβαρό όσο ο γάμος, είναι αναμφίβολα σημαντικό να γνωρίζουμε πόσο μεγάλη δέσμευση είναι, αλλά δεν υπάρχει ηλικία γι' αυτό. Χαίρομαι που είμαι με τον άνθρωπό μου και βαδίζουμε το ίδιο μονοπάτι από παιδιά και δεν θα το άλλαζα με τίποτα.
Πηγή: herviewfromhome.com
