.jpg)
Ποιά είναι η αγαπημένη σας σκηνή στο έργο και γιατί;
Αφροδίτη: Η αγαπημένη μου σκηνή θα έλεγα ότι ειναι η τελευταία, που βρισκόμαστε όλοι μαζί ενωμένοι, χαρούμενοι, στην συναυλία του Leaf! Τι ανακούφιση και τι μεγάλη χαρά, οταν καταφέρνουμε να φτιάχνουμε τέτοιες στιγμές και στην ζωή μας!
Γιάννης: Η αγαπημένη μου σκηνή είναι η στιγμή που η Στέλλα «μονομαχεί», ραπάροντας με τον Leaf, στο Ιατρείο, προκειμένου να κερδίσει το πολυπόθητο μαξιλάρι. Είναι μια σκηνή την οποία θαυμάζω, κατ' αρχήν, για τους υπέροχους συναδέλφους, Αφροδίτη και Βασίλη, για την χημεία και τον ρυθμό τους κι αφετέρου γιατί είναι μια σκηνή, που στην πραγματικότητα είναι δραματική καθώς η μάνα αρχίζει να ραπάρει ενώ σιχαίνεται αυτήν τη μουσική και τα βάζει μ’ έναν επαγγελματία του είδους... η υπέρβαση που κάνει προκαλεί το γέλιο, ενώ στην πραγματικότητα είναι τραγική...
Βασίλης: Προσωπικά απολαμβάνω κάθε φορά τις βιντεοκλησεις της οικογένειας με τον πατέρα στο καράβι. Οι σκηνές αυτές έχουν κάτι το βαθιά ρεαλιστικό και παράλογο ταυτόχρονα!
Ποιο μήνυμα θα θέλατε να κρατήσουν τα παιδιά στο τέλος της παράστασης;
Δημήτρης: Ένα από τα μηνύματα που θα μπορούσαν να κρατήσουν τα παιδιά είναι η σημασία της συνεργασίας και της επικοινωνίας στην επίλυση προβλημάτων. Κανείς από τους χαρακτήρες δεν μπορεί μόνος να φέρει εις πέρας το κυνήγι των μαξιλαριών, χωρίς τη συνεργασία και την βοήθεια που μπορεί να προσφέρει ο ένας στον άλλον. Ειλικρίνεια, αγάπη και συναισθηματική φροντίδα και, στον εαυτό τους, ένα μεγάλο «μπράβο», έστω και για ένα μικρό βήμα βελτίωσης που κατάφεραν να κάνουν!
Αναστασία: Η παράσταση είναι γεμάτη γρίφους: μηνύματα σπουδαία που κανείς τα σκέφτεται και τα επεξεργάζεται μόνος. Ήδη έχω καταλάβει πως το κοινό - μικροί και μεγάλοι - αισθάνονται βαθιά την ιστορία, καθένας εστιάζει σε κάτι άλλο κι αυτό έχει μεγάλη αξία! Προσωπικά αισθάνομαι ότι είναι μια περιπέτεια που μιλάει για την αποδοχή, την αγάπη και την ουσία της ζωής.
Γιάννης: Το μήνυμα που θα ήθελα να κρατήσουν τα παιδιά είναι πως, όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν μια δεύτερη ευκαιρία και πως όλοι πρέπει να δικαιολογούνται για τυχόν λάθη ή ατοπήματα που έχουν κάνει, όπως ο ξάδερφος Τάκης.
Kαι οι μεγάλοι;
Γιάννης: Ας ξαναβρούμε το «πολύτιμο» των παιδικών μας χρόνων, με την ευχή να μπορέσουμε να δούμε και να καταλάβουμε, τι πραγματικά αξίζει στη ζωή μας...
Βασίλης: Ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας. Οφείλουμε να την αποδεχτούμε, να την εντάξουμε στην καθημερινότητα μας και να την αξιοποιησουμε στο έπακρο. Θα δούμε τότε πιθανώς ότι οι διαφορές μας με τη νέα γενιά είναι πολύ λιγότερες από όσο νομίζουμε.
Δεδομένου ότι το ΠΟΥΠΟΥΛΑpp είναι μια σύγχρονη και φτιαγμένη στο «σήμερα» παράσταση, ποια σημεία του έργου πιστεύετε ότι αντικατοπτρίζουν στιγμές της δικής σας καθημερινότητας;
Αναστασία: Οι γρήγοροι ρυθμοί, η σχέση με την τεχνολογία, η προσπάθεια για επιβίωση, η ανάγκη για ουσιαστική επικοινωνία, η χαρά της ανακάλυψης, η επιθυμία να είμαστε μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα. Και, πάνω απ’ όλα, η ακόρεστη δίψα να ζούμε την ζωή μας σαν μια πολύτιμη περιπέτεια!
Γιάννης: Ταυτίζομαι με τα τρία απο τα θέματα που καταπιάνεται. Η πιεστική καθημερινότητα, η έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας γονιού - παιδιού και, τέλος, οι δυσκολίες της ζωής που μας κάνουν πιο δυνατούς, ειδικά όταν αυτές μοιράζονται δημιουργώντας ισχυρότατους δεσμούς κατανόησης κι ενσυναίσθησης.
Αφροδίτη: Αρκετά από αυτά! Η αγωνία για επιβίωση, η προσπάθεια κατανόησης της τεχνολογίας -και πως αυτή μπορεί να βοηθήσει την καθημερινότητα μας-, η σωστή λειτουργία του GPS με καλό σήμα και… η πώρωση με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια!
