Σοφία Πάσχου: «ο Πήτερ Παν είναι καθρέφτης της παιδικής μας ψυχής, που θέλει να μάθει να πετάει σε νέους κόσμους»

Σοφία Πάσχου: «ο Πήτερ Παν είναι καθρέφτης της παιδικής μας ψυχής, που θέλει να μάθει να πετάει σε νέους κόσμους»

Ο Πήτερ προσγειώνεται στη Χώρα του Ποτέ, έναν κόσμο ονειρεμένο όπου μπορεί να κρυφτεί από τα προβλήματά του! Εκεί είναι παντοδύναμος, έχει πολλούς φίλους, συναντά πειρατές, γοργόνες, κροκόδειλους και ζει ανεπανάληπτες περιπέτειες.

Η σκηνοθέτις της παράστασης «ΠΗΤΕΡ ΠΑΝτα Παιδί», Σοφία Πάσχου, μας μιλάει για το διαχρονικό παραμύθι του Πήτερ Παν, την ξεχωριστή διασκευή που δημιούργησε μαζί με την ομάδα Patari Project και για τον μαγικό κόσμο τον παιδιών!

Κυρία Πάσχου, τι  πιστεύετε ότι κάνει το παραμύθι του Πήτερ Παν διαχρονικό; Έχουν μεγαλώσει τόσες γενιές με αυτό και ακόμα συνεχίζει να μας συναρπάζει.

Ο Πήτερ Παν λειτουργεί σαν αρχέτυπο, είναι καθρέφτης της παιδικής μας ψυχής, της πλευράς μας που παραμένει περιπετειώδης, περίεργη να μάθει να πετάει σε νέους κόσμους. Δεν μπορεί να οριοθετηθεί αυτή η ενέργεια, γι' αυτό και εξακολουθεί να αγγίζει κάθε νέα γενιά.

Γιατί να επιλέξει ένας γονιός να δει αυτή την παράσταση με το παιδί του; Και τι κάνει αυτή τη διασκευή του Πήτερ Παν να ξεχωρίσει από άλλες που έχουμε δει;

Κάτι που παρατηρούμε ήδη από την αρχή των παραστάσεων είναι ότι η επίδραση που έχει η παράσταση στο ενήλικο κοινό είναι ίδιας, ίσως και μεγαλύτερης έντασης και φυσικά πολύ διαφορετικής υφής, σε σχέση με τα παιδιά. Αυτή ακριβώς είναι για εμάς η ιδανική συνθήκη, το να αφορά η παράσταση εξίσου μικρούς και μεγάλους, να είναι ένα θέαμα στο οποίο όλα τα μέλη μιας οικογένειας μπορούν κάπως να ακουμπήσουν. 

Στη διασκευή μας φέρνουμε τον Πήτερ Παν στο σήμερα. Ο κατά κόσμον Πέτρος Πανόπουλος είναι ένα καθημερινό παιδί, το οποίο αποδρά, μέσω της φαντασίας του, στη χώρα του Ποτέ, προκειμένου να διαχειριστεί τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στο σχολείο, στην οικογένεια και στο σπίτι του. Δημιουργούμε επομένως ένα παράλληλο επίπεδο, το οποίο φέρνει τον Πήτερ πιο κοντά μας από πότε. 

Τι είναι αυτό που σας έκανε να ασχοληθείτε με το παιδικό θέατρο;  

Ανέκαθεν μου άρεσε να καταπιάνομαι με γνωστά παραμύθια ή μύθους και να τα «ξαναδιαβάζω», να φωτίζω άγνωστες πτυχές τους, ή να εμπνέομαι από αυτά και να δημιουργώ νέους κόσμους. Επίσης, πάντα με προβλημάτιζε ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζεται το παιδικό θέατρο εν γένει, ιδίως από τη σκοπιά των δημιουργών, δηλαδή σαν εύκολο κέρδος, με ελάχιστη φροντίδα. Ήθελα να φτιάξω ένα θέατρο που το παιδί αντιμετωπίζεται ως ίσος προς ίσον, χωρίς μασημένη τροφή και χρυσόσκονη. Με ενδιαφέρει να μιλάμε ειλικρινά στα παιδιά, και παράλληλα να δημιουργούμε παραστάσεις για όλη την οικογένεια.

Διαβάζουμε στο βιογραφικό σας ότι κάνετε και εσείς η ίδια σεμινάρια θεάτρου σε παιδιά και εφήβους. Πώς θα περιγράφατε αυτή την εμπειρία;

Τα παιδιά αφοπλίζουν με την ειλικρίνειά τους, λένε αλήθειες και λειτουργούν στο «εδώ και τώρα», χωρίς υστεροβουλία. Παρατηρείς ανέγγιχτα ψήγματα ενστίκτου και την ειλικρινή χαρά για το παιχνίδι. Έχουν όλες αυτές τις ποιότητες που σιγά σιγά, σαν ενήλικες, μαθαίνουμε να εγκαταλείπουμε, χάνοντας έτσι για πάντα ένα κομβικό κομμάτι του εαυτού μας. Είναι μια διαδικασία γεμάτη ευθύνες, που δεν πρέπει όμως να γίνεται βάρος στους ώμους των παιδαγωγών.

Τελικά, ποιο είναι το μυστικό για να μη χάσουμε ποτέ το «παιδί» που κρύβουμε μέσα μας;

Πρέπει κατ' αρχάς να παραδεχτούμε ότι υπάρχει, να το ψάξουμε και να αναγνωρίσουμε το χώρο και το χρόνο που του αναλογεί. Πρέπει επίσης να ανακαλύψουμε τις διαφορετικές μορφές που προσλαμβάνει και να κατανοήσουμε πώς μπορούμε να το φροντίσουμε. Πάνω απ' όλα όμως, το ζήτημα δεν είναι να ζούμε για πάντα σαν παιδιά, αλλά το να ζούμε και να βιώνουμε την κάθε ηλικία μας στην ώρα του. 

v