Στο παρακάτω κείμενο, αποτυπώνεται η ουσία της πατρικής αγάπης, μια αγάπη ανιδιοτελής, αληθινή, που γίνεται λιμάνι, ομπρέλα και καταφύγιο. Ένα κείμενο αφιερωμένο σε εκείνον τον έναν, τον μοναδικό… Τον πατέρα.
«Είναι εκείνος ο άνθρωπος που θέλεις να μοιάσεις!
Είναι εκείνος που βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού!
Εκείνος που σου έμαθε πως να αγαπάς, βλέποντας την αγάπη που δείχνει στην μητέρα σου αλλά και σε όλη την οικογένεια.
Πατέρας είναι αυτός που θυσιάζει τον χρόνο του χωρίς να τον μετράει για να σου μάθει ότι ξέρει , να σε προετοιμάσει για τον κόσμο που θα βρεις εκεί έξω.
Είναι ο άνθρωπος που όταν βρίσκεις μια φωτογραφία του από όταν ήταν νέος φαίνεται πάντα πολύ κουλ και λυπάσαι που δεν τον γνώρισες τότε που ήταν ερωτευμένος με τη μητέρα σου.
Ο πατέρας είναι ο βράχος. Το λιμάνι.
Σε εκείνου την αγκαλιά βρίσκεις παρηγοριά και θαλπωρή και κάθε φορά που θα βρέχει θλίψη στην ζωή σου , θα γίνεται ομπρέλα να σε προστατέψει!
Ο πατέρας σου είναι εκείνος ο άνθρωπος που σε επέπληξε όταν επέστρεψες πολύ αργά αλλά ήθελε απλώς να σε αγκαλιάσει.
Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να μαλώνει με οποιονδήποτε για όλη του τη ζωή αλλά πάντα θα θέλει να κάνει ειρήνη μαζί σου απευθείας γιατί είναι ο άνθρωπος που θα σε αγαπήσει όπως δεν αγάπησε ποτέ τίποτα στη ζωή του.
Και να θυμάσαι, ότι αν κάποια φορά, όταν χρειαστεί να περάσεις μια δύσκολη στιγμή όπου θα νιώσεις μοναξιά όπως ποτέ πριν και δεν βρεις κανέναν δίπλα σου, θα πρέπει να γυρίσεις το κεφάλι σου. Να κοιτάξεις πίσω σου. Και θα βρεις μόνο έναν άντρα.
Τον πατέρα σου.»
