Ήταν τόσο εύθραυστη που δεν μπορούσα να την αγγίξω. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να ακουμπήσω τα χέρια μου στη θερμοκοιτίδα της και να προσευχηθώ. Ήταν το πέμπτο μου παιδί και εκείνη η μέρα ήταν η πιο δύσκολη της ζωής μου.
«Ετοιμαστείτε για ανάνηψη. Ετοιμαστείτε για απώλεια.» Αυτές ήταν οι λέξεις που ακούστηκαν στη γέννα της κόρης μου. Ο καρδιακός της ρυθμός είχε πέσει επικίνδυνα για αρκετά λεπτά, και κάποια στιγμή χάθηκε τελείως. Το δωμάτιο γέμισε φωνές και πανικό. Εγώ είχα ονειρευτεί έναν ήρεμο τοκετό στο σπίτι, αλλά βρέθηκα σε μια χαοτική κατάσταση στο νοσοκομείο. «Δεν έπρεπε να γίνει έτσι. Κάτι πάει πολύ λάθος.» Αυτές ήταν οι πρώτες μου σκέψεις όταν την είδα για μια στιγμή πριν την πάρουν μακριά μου, τρέχοντας να σώσουν τη ζωή της.
Πέρασαν ώρες μέχρι να την ξαναδώ, 24 ώρες μέχρι να την αγγίξω, και τέσσερις μέρες μέχρι να την κρατήσω στην αγκαλιά μου. Το ότι έχασα τις πρώτες στιγμές της ζωής της με διέλυσε. Να τη βλέπω εκεί, τόσο μικροσκοπική, σχεδόν διάφανη, συνδεδεμένη με μηχανήματα, ήταν κάτι που με έκανε να νιώθω ενοχές και ανεπάρκεια. Και το χειρότερο; Κάθε μέρα έπρεπε να την αφήνω εκεί, σε ένα νοσοκομείο 140 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου. Για να αντέξω, έπρεπε να «παγώσω» τα συναισθήματά μου, να ξεχάσω τον τον ίδιο μου τον πόνο.
Δεν ήταν το πρώτο μου μωρό. Ούτε η πρώτη μου πρόωρη γέννα. Αλλά ήταν η πρώτη φορά που έζησα έναν τόσο τραυματικό τοκετό. Έχω άλλα τέσσερα παιδιά, ξέρω τι σημαίνει τοκετός: είναι το πιο συναρπαστικό, δυνατό και όμορφο πράγμα στον κόσμο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα από το να φέρνεις μια ψυχή στη ζωή. Όμως τώρα κατάλαβα ότι η γέννα μπορεί να είναι εξίσου κοντά στον θάνατο όσο και στη ζωή. Η κόρη μου γεννήθηκε στις 31 εβδομάδες λόγω ανεπάρκειας του πλακούντα και μιας σοβαρής λοίμωξης στο αμνιακό υγρό.
Ακούμε συχνά για μωρά που δεν τα καταφέρνουν, αλλά ποτέ δεν πιστεύουμε ότι θα συμβεί σε εμάς. Όταν ο γιατρός μού είπε «είναι πραγματικό θαύμα που τα κατάφερε», κατάλαβα πόσο κοντά είχε φτάσει στον θάνατο... Ο πλακούντας μου ήταν σε τόσο κακή κατάσταση που θα έπρεπε να είχε προκαλέσει αποβολή ή θνησιγένεια. Κι όμως, το μωρό μου πάλεψε.
Το να είσαι γονιός σε ΜΕΝΝ είναι κάτι που δεν καταλαβαίνεις μέχρι να το ζήσεις. Είναι ο χειρότερος εφιάλτης κάθε γονέα. Νιώθεις ότι δεν έχεις κανέναν έλεγχο. Το άγχος σε κατακλύζει - δεν φεύγει ούτε όταν παίρνεις το μωρό σου σπίτι! Οι ήχοι των μηχανημάτων, οι μυρωδιές, οι στιγμές που κρατούσες την ανάσα σου από φόβο, όλα αυτά σε στοιχειώνουν ακόμα και στον ύπνο σου.
Όμως, μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι, βρήκα κάτι πολύτιμο. Κατάλαβα ότι μπορώ να μείνω όρθια ακόμα και σε κάτιι τόσο δύσκολο. Έμαθα να με εμπιστεύομαι, ακόμα κι όταν καταρρέω.
Η κόρη μου είναι πλέον στο σπίτι εδώ και τρεις μήνες. Οι πληγές από την εμπειρία αυτή είναι ακόμα νωπές, αλλά ξέρω ότι αυτή η δοκιμασία με άλλαξε. Και ξέρω ότι θα περάσει. Μαμά που διαβάζεις αυτό το κείμενο, κράτα γερά. Αυτή η περίοδος θα περάσει. Ίσως να περάσει σαν πέτρα στα νεφρά, αλλά θα περάσει.
Κάποια μέρα, το μωρό σου θα είναι μόνο δικό σου. Θα νιώσεις επιτέλους ικανή να το φροντίσεις. Κάποια μέρα, αυτό θα είναι απλά μια ανάμνηση (ίσως γεμάτη πόνο), αλλά και μια περίεργη νοσταλγία για μια κατάσταση ποτέ δεν ήθελες να βρεθείς, αλλά εξαιτίας της άνθισες. Έγινες καλύτερη μαμά. Κουράγιο!
