Για πολλές από εμάς τις μαμάδες, η ανατροφή μιας κόρης έχει κάτι βαθιά υπαρξιακό. Μας φέρνει αντιμέτωπες με τις δικές μας παιδικές μνήμες, τα «πρέπει» και τα «δεν κάνει» που κουβαλήσαμε μεγαλώνοντας, τις μικρές και μεγάλες υποχωρήσεις που μάθαμε να θεωρούμε φυσιολογικές. Όμως ο κόσμος αλλάζει. Και εμείς, οι μητέρες αυτής της γενιάς, έχουμε μια αποστολή πιο σημαντική από ποτέ: να μεγαλώσουμε κορίτσια που ξέρουν την αξία τους. Που δε θα φοβηθούν να πουν «όχι». Που δε θα ζητήσουν συγγνώμη για το πάθος τους, τη φωνή τους, τα όνειρά τους.
Η αυτονομία ξεκινά από νωρίς. Από εκείνες τις μικρές στιγμές που επιτρέπουμε στο παιδί να διαλέξει μόνο του τα ρούχα του, να πάρει μια απόφαση, να λύσει ένα πρόβλημα χωρίς άμεση παρέμβαση. Είναι σκληρό, πολλές φορές μας «πονάει» λίγο η καρδιά – ειδικά όταν θέλουμε να την προστατεύσουμε από απογοητεύσεις ή λάθη. Αλλά είναι απαραίτητο. Γιατί μέσα από αυτές τις μικρές στιγμές, χτίζεται η εμπιστοσύνη στον εαυτό, η αίσθηση ότι «μπορώ να τα καταφέρω».
Η ανεξαρτησία δεν σημαίνει απομάκρυνση ή ψυχρότητα. Αντιθέτως. Ένα κορίτσι που μεγαλώνει με συναισθηματική στήριξη και ελευθερία επιλογών μαθαίνει να σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους. Μαθαίνει να ζητά βοήθεια όταν χρειάζεται, χωρίς να ντρέπεται. Μαθαίνει να ορίζει τα όριά του και να τα υπερασπίζεται.
Η «ανεξάρτητη γυναίκα» είναι εκείνη που μπαίνει σε μια σχέση από επιλογή, όχι από ανάγκη. Που εργάζεται όχι μόνο για το οικονομικό όφελος, αλλά για την ικανοποίηση του να προσφέρει. Που σηκώνεται μετά από κάθε πτώση, επειδή ξέρει πως η αξία της δεν καθορίζεται από τις αποτυχίες της αλλά από το πώς τις αντιμετωπίζει.
Και ναι, δεν είναι πάντα εύκολο. Ειδικά όταν ο κόσμος εξακολουθεί να στέλνει μπερδεμένα μηνύματα για το τι σημαίνει «θηλυκότητα» ή «επιτυχία». Όμως έχουμε κάτι πολύ δυνατό στα χέρια μας: το παράδειγμα. Όταν εμείς οι ίδιες επιλέγουμε να διεκδικούμε, να λέμε την αλήθεια μας, να βάζουμε όρια, να φροντίζουμε τον εαυτό μας – τότε στέλνουμε ένα μήνυμα που καμία λέξη δε μπορεί να υποκαταστήσει.
Ας μεγαλώσουμε, λοιπόν, κορίτσια που δε θα φοβούνται να είναι ειλικρινείς. Που θα έχουν φωνή και θα τη χρησιμοποιούν. Που δε θα περιμένουν κάποιον να τις «σώσει», γιατί θα έχουν ήδη σώσει τον εαυτό τους πολλές φορές.
Και όταν έρθει η στιγμή να τις δούμε να ανοίγουν τα φτερά τους και να πετούν – ίσως με λίγο δισταγμό στην αρχή, αλλά με δύναμη και αυτοπεποίθηση – τότε θα ξέρουμε ότι κάναμε κάτι πραγματικά σπουδαίο. Όχι μόνο για τις ίδιες. Αλλά για τον κόσμο ολόκληρο.
