Η συγγραφέας Κίκκα Ουζουνίδου, με την τρυφερή και ειλικρινή της ματιά, μάς υπενθυμίζει πως η κοινή νυχτερινή ανάπαυση δεν είναι απλώς μια συνήθεια, αλλά μια πράξη αγάπης, συγχώρεσης και βαθιάς ένωσης. Γιατί, τελικά, μερικές φορές μια αγκαλιά το βράδυ είναι ό,τι χρειάζεται για να μείνει το «εμείς» ζωντανό:
«Τα ζευγάρια πρέπει να κοιμούνται μαζί... Ναι, κάθε βράδυ μαζί!
Για να μικραίνει η απόσταση που έφεραν τα προβλήματα της ημέρας...
Για να ζεσταίνονται ξανά οι καρδιές, έστω και για λίγο...
Για να συμφιλιώνονται οι εγωισμοί και να μονιάζουν οι ψυχές!
Πόσο θλιβερό να κοιμούνται χώρια οι σύντροφοι... Σαν συγκάτοικοι μαλωμένοι που άφησαν τις διαφωνίες της ημέρας να γίνουν πίκρα για το βράδυ. Και κάπως έτσι ο ένας απομακρύνεται από τον άλλον. Και σε αυτό το σημείο ακριβώς, παύει το "εμείς" και γεννιέται το "εγώ" και το "εσύ"!
Άραγε καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό είναι αυτό το μικρό καθημερινό πράγμα; Πόσα προβλήματα μπορεί να φέρει; Πόσο άσχημη εικόνα είναι για τα παιδιά μας τα ίδια;
Τα ζευγάρια πρέπει συγχωρούνται τη νύχτα, για να μην καταλήξουν με τον καιρό, ξένοι και δυστυχισμένοι... Και να θυμόμαστε πως πολλές φορές μια αγκαλιά το βράδυ, μπορεί να γίνει το φάρμακο για να πάρουμε κουράγιο για την επόμενη μέρα...».
