«Έδωσα κι εγώ πανελλήνιες! Ένα μόνο μάθημα! Την έκθεση... Δεν πήγα σε κανένα άλλο... Έγραψα για ότι μέχρι τότε είχα βιώσει και συνέχιζα να βιώνω. Για καθετί που με είχε πονέσει, που με είχε κάνει να υποφέρω.
Με κάθε λεπτομέρεια και με δάκρυα που σκούπιζα κρυφά. Δεν είχα σηκώσει στάλα το στύλο μου. Μόνο έγραφα, έγραφα, έγραφα...
Ήξερα πως δεν θα περάσω! Άλλωστε η μόνο προετοιμασία που είχα κάνει ήταν στο πως να εκδικούμαι τον εαυτό μου...
Κλείνοντας το γραπτό μου έδινα μια υπόσχεση:
Πως θα τα κατάφερνα! Πως θα έπαιρνα κάποια στιγμή πίσω τη ζωή μου! Πως θα πατούσα στα πόδια μου κι ας ήξερα πως πάντα θα κουτσαίνω...
Το γραπτό μου πήρε μηδέν και δεν έκανα τότε περήφανους τους γονείς μου... Ο αγώνας μου όμως πήρε άριστα κι ας μη κατάφερα να σπουδάσω ποτέ!
Επιβίωσα κόντρα στον άνεμο και κόντρα σε κάθε πρόβλεψη! Διεκδίκησα μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, με όσα ψίχουλα δύναμης μου είχαν απομείνει...
Υπάρχουν γύρω μας πολλοί τέτοιοι κρυφοί αγώνες που αξίζουν το άριστα της ζωής κι ας μην έχουν να κάνουν με πτυχία και επιτυχίες!
Να μην θεωρούμε λοιπόν επιτυχημένους μόνο τους ανθρώπους που καταφέρνουν να σπουδάσουν και γίνονται μεγάλοι και τρανοί στην κοινωνία...
Το μεγαλύτερο μπράβο αξίζει σε εκείνους που η τύχη δεν ήταν ποτέ με το μέρος τους, που από μικροί γνώρισαν το σκληρό πρόσωπο της ζωής, που πόνεσαν, που πληγώθηκαν κι όμως δεν λύγισαν και δεν έχασαν την ανθρωπιά τους...
Μια τεράστια λοιπόν αγκαλιά σε όσα παιδιά δεν θα τα "καταφέρουν"
Ένα αληθινό "σ' αγαπώ" σε όσα παιδιά μεγαλώνουν συντροφιά με το άδικο...».
.jpg)
.jpg)
