Ερώτηση:
Ο γιος μου είναι 20 μηνών, πεισματάρης και γκρινιάρης. Όταν βγαίνουμε βόλτα και τον κατεβάζω από το καρότσι, θέλει να φύγει μακριά, να μην του κρατάω το χέρι και να πάει όπου θέλει. Αν τον πιάσω ή του πω να πάμε αλλού, γκρινιάζει και πηγαίνει προς την αντίθετη πλευρά. Δεν φοβάται να απομακρυνθεί ακόμη κι αν δε μας βλέπει. Πώς μπορώ να το ελέγξω χωρίς να χρειάζεται να μαλώνουμε και να κλαίει στη μέση του δρόμου;Απάντηση:
*Φωτογραφία: wiki-how.com
Αγαπητή αναγνώστρια,
Πόσο υπέροχο να βλέπεις έναν άνθρωπο να αναπτύσσεται μέρα με την ημέρα και να μετέχεις καταλυτικά σε αυτό; Πόσο σημαντική είναι η ματιά σου και η υποστήριξή σου στα πρώτα του βήματα, στο πρώτο του άνοιγμα προς τον κόσμο; Μοναδική και σπουδαία εμπειρία, που αδικείται η πολύτιμη θέση σας, αν την ορίσει η δυσκολία της.
Είναι υπέροχο που ο γιός σας θέλει να χαρεί τη νέα του δεξιότητα, δηλαδή το περπάτημα και το τρέξιμο. Είναι επίσης υπέροχο το γεγονός ότι παίρνετε ευθύνη και θέλετε να τον προστατέψετε από πιθανούς κινδύνους. Επομένως, πως θα γίνει η αγωνία σας να μη σταθεί εμπόδιο για το προχώρημα του; Πως το προχώρημα του δεν θα γίνει πηγή αγωνίας; Ορίστε το πλαίσιο, είναι η απάντησή σας. Όταν βγαίνετε έξω, θα έχετε αποφασίσει πού μπορείτε να πάτε έτσι ώστε και ο γιος σας να μπορεί να απομακρυνθεί αλλά και εσείς να έχετε οπτική επαφή και να αισθάνεστε ασφαλής. Αν του επιτρέψετε να το κάνει αυτό κάποιες φορές και δεν το στερηθεί, τότε θα μπορεί καλύτερα να σας ακούσει όταν θα του πείτε όχι.
Η εικόνα που περιγράφετε είναι πολύ συνηθισμένη για τα παιδιά αυτής ή και μεγαλύτερης ηλικίας. Δοκιμάζουν την αυτονόμηση, και πολύ σωστά αυτό το επιτρέπετε και μάλιστα το υποστηρίζετε, βάζοντας λειτουργικά όρια που να αντιστοιχούν στην ηλικία του.
*Η Ρομίνα Σαλούστρου είναι ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια.