Ερώτηση:
Έχω ένα κοριτσάκι 28 μηνών και ο παππούς της είναι υπερπροστατευτικός. Όταν άρχισε, για παράδειγμα, να σηκώνεται μόνη της στο πάρκο, την κρατούσε να μην πέσει και συνεχίζει και το κάνει ακόμη την ώρα που παίζει. Φοβάμαι ότι αυτό θα της δημιουργήσει φοβίες και ανασφάλεια. Να σημειώσω, ότι έχουν καθημερινή επαφή. Πώς μπορώ να το χειριστώ; Του έχουμε ζητήσει ευγενικά να την αφήνει ελεύθερη να παίζει.Απάντηση:
Αγαπητή αναγνώστρια,
Πόσο υπέροχα που το κορίτσι σας μεγαλώνει και καθημερινά οι ικανότητές της αυξάνονται. Είναι υπέροχο που μπορείτε να το αναγνωρίσετε και που επιθυμείτε να την ελευθερώσετε ώστε να ευχαριστηθεί την αναπτυξιακή πορεία της!
Είναι πολύ τρυφερή η ματιά σας και μόνο για εκτίμηση. Ταυτόχρονα όμως, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι δεδομένης της θέσης και του ρόλου του καθένα. Έτσι λοιπόν, ένας παππούς, που είναι πολύ σημαντικός, αλλά ξεκάθαρα δεν είναι γονέας, έχει άλλου είδους ευθύνη κι επομένως άλλη αγωνία και άλλον τρόπο να χειρίζεται το μεγάλωμα της εγγονής του. Επιτρέπεται, λοιπόν, ο καθένας να υπερασπίζεται το δικό του τρόπο, εφόσον φυσικά κοινός στόχος είναι το όφελος του παιδιού.
Στο παράδειγμά σας, ειδικά στην ηλικία της κόρης σας, ένα παιδάκι πολλές φορές μέσα στην ημέρα διεκδικεί την αυτονόμησή του με το γνωστό «μόνη μου»! Έτσι λοιπόν, εάν έχει λάβει το δικό σας μήνυμα ότι την εμπιστεύεστε σε αυτά που ηλικιακά μπορεί να καταφέρει, τότε η διεκδίκηση της ίδιας ελευθερίας από τον παππού της είναι αναμενόμενη.
Ο παππούς λοιπόν, μέσα από τη στάση του δείχνει τη δική του αγωνία και δεν μπορεί να την εμφυσήσει στην κόρη σας εάν από τους γονείς της έχει μάθει να εμπιστεύεται τον εαυτό της. Φροντίζετε λοιπόν όμορφα την κόρη σας, με τον τρόπο που επιθυμείτε, κι έτσι μαθαίνετε κι εσείς αλλά μαθαίνει και εκείνη ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι και μάλιστα δεν είναι απειλητικοί! Οι διαφορετικές προσεγγίσεις μπορεί να είναι πλούτος!
Σας ευχαριστώ.
*Η Ρομίνα Σαλούστρου είναι ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια.