«Σας ευχαριστώ για τα μηνύματα που μου προσφέρετε φιλοξενία για εμένα και την οικογένειά μου. Προτιμάμε να είμαστε στριμωγμένοι στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού, γιατί αυτό παρέχει συναισθηματική ασφάλεια στα μωρά, που ακόμα δεν έχουν ιδέα τι έχει συμβεί κι αναρωτιούνται σε πόση ώρα θα πάμε σπίτι μας και πού είναι το νιντζάκι. Κάποια στιγμή πρέπει να γυρίσουμε και στη δουλειά μας και θα πρέπει να σκεφτούμε τι είναι σωστό για την Εβελίνα και τον Γιώργο, για να υπάρχει μία αίσθηση "κανονικότητας" γι' αυτά.
Επειδή εμείς έχουμε ένα μέρος να μείνουμε μέχρι να βρούμε μία άκρη, θα ήθελα να σας κοινοποιήσω το ακόλουθο link, όπου όσοι έχετε ένα διαθέσιμο δωμάτιο, σπίτι, κρεβάτι και θέλετε να βοηθήσετε, μπορείτε να καταχωρήσετε την γενναιόδωρη αυτή προσφορά και διαθεσιμότητά σας.
Παρακαλώ κοινοποιήστε το ακόλουθο λινκ για να το δουν οι άνθρωποι που το χρειάζονται:
https://docs.google.com/…/1OukCmGIiDbbGYS_uuJYsK0ytMQ…/edit…
Αναφορικά με τη σελίδα που έχει δημιουργηθεί για την οικογένειά μας, ανατριχιάσαμε όταν μάθαμε για αυτή την πρωτοβουλία, κλάψαμε από συγκίνηση και ψάχνουμε τρόπους να μπορέσουμε να σας ευχαριστήσουμε και να ανταποδώσουμε όλο αυτό το καλό.
Θέλουμε να ξέρετε ότι από το ποσό αυτό που μαζεύτηκε ήδη, εμείς θα κρατήσουμε μόνο τα δέοντα για τις βασικές ανάγκες και τα υπόλοιπα θα τα διαθέσουμε σε υπόλοιπες οικογένειες που έχουν ανάγκη.
Απόψε θα σμίξουμε όλοι εμείς, που η Δευτέρα που μας πέρασε, μας άλλαξε τις ζωές για πάντα και θα μάθω ακριβώς τις ανάγκες τους για να τις μοιραστώ μαζί σας και με όλους όσοι θέλουν να βοηθήσουν.
Είναι παρήγορο να ξέρουμε ότι δεν είμαστε μόνοι. Αυτό που συμβαίνει από προχθές, η αλληλεγγύη, η ενσυναίσθηση, αυτή η ανιδιοτέλεια, μας έχει γεμίσει αισιοδοξία και μας έχει δώσει γαλήνη. Τα πάντα μπορούν να γίνουν αν είμαστε ενωμένοι. Ο ένας για τον άλλον. Με ρωτάτε τι χρειαζόμαστε και κάποιοι μου ζητάτε ΙΒΑΝ... παιδιά δεν έχω τίποτα κάηκαν όλα. Αλλά έτσι κι αλλιώς, η μόνη μας προτεραιότητα είναι τα παιδιά. Να μπορέσουμε κάποια στιγμή να ορθοποδήσουμε κι ας ξεκινήσουμε από το μηδέν να τους ξαναφτιάξουμε ένα ζεστό, ασφαλές σπιτικό, κάτι που μοιάζει ουτοπικό τώρα, που όλα όσα έχουμε και δεν έχουμε χωράνε σε μία τσάντα του σούπερ μάρκετ.
Νιώθουμε ότι μας έχετε πάρει αγκαλιά και μας χτυπάτε φιλικά στην πλάτη, λέγοντάς μας ότι όλα θα περάσουν. Αυτή η αγκαλιά των ανθρώπων που βρέθηκαν απανθρακωμένοι, αυτή η αγκαλιά που προσφέρετε εσείς, η αγκαλιά του κόσμου, η αγκαλιά η ανθρώπινη, αυτή που σε κάνει πάλι να πιστεύεις, να ελπίζεις, να νιώθεις, να σκέφτεσαι, να πράττεις ανθρώπινα.
Μέσα στην ανείπωτη φρίκη που ζήσαμε γύρω μας με ανθρώπους κάθε ηλικίας να χάνονται άδικα, σταθήκαμε πραγματικά τυχεροί.
Γίναμε αποδέκτες μίας αλληλεγγύης, γενναιοδωρίας και ανθρωπιάς που μας συγκλόνισε.
Μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι θα σταθούμε στα πόδια μας και ότι τώρα η ευγνωμοσύνη μας μετατρέπεται σε ευθύνη. Έχουμε ΕΥΘΥΝΗ να ενισχύσουμε ξανά και περισσότερο, πολύ περισσότερο από πριν, το κομμάτι μας που στεκόταν δίπλα στον συνάνθρωπο.
Αυτή η φανταστική πρωτοβουλία του Ανδρέα, Ηλία, Αμάντας, Δημήτρη, Βαγγέλη, Μαργαρίτας, Κωστή και υπόλοιπων παιδιών για να μας βοηθήσουν θα μετατραπεί σε ένα εργαλείο που θα προσπαθήσει να βοηθήσει όσο το δυνατόν περισσότερους συνανθρώπους μας. Όσοι θα βρεθούν σε αυτό το διαδικτυακό τόπο με αφορμή εμάς, βοηθώντας έναν άλλον άνθρωπο, βοηθούν κι εμάς: Ταυτόχρονα δημιουργείται μία σελίδα η οποία λέγεται Βοήθησε , όπου όσοι έχουν ανάγκη μπορούν να γράφουν τα είδη τα οποία χρειάζονται ώστε όλοι όσοι μπορούν να βοηθήσουν, να το κάνουν.
Αν πρόλαβε ένα πράγμα να μας διδάξει αυτή η τραγωδία, είναι ότι ο Άλλος είμαστε Εμείς. Ο Άλλος που βοήθησε τη μητέρα και τη θεία μας να ξεφύγει από τις φλόγες και δεν τον ξαναείδαμε, ο Άλλος που έσωσε με μία βάρκα τους γείτονές μας, ο Άλλος που μας πρόσφερε από το υστέρημά του.
Ο ένας με τον Άλλον είμαστε η κοινωνία. Χωρίς κοινωνία δε μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη φύση και τις καταστροφές, χωρίς κοινωνία δε μπορούμε ποτέ να είμαστε ασφαλείς. Αν το κράτος μας έχει γίνει τροχονόμος ατομισμών, ας γίνει η κοινωνία μας τόσο δυνατή μέχρι που να γίνει εκείνη κράτος.
Ευχαριστούμε ταπεινά, ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας, τα παιδιά μου σας ευχαριστούν, θα σας φιλούσα τα χέρια αν σας είχα απέναντί μου.
Σας αποχαιρετώ μετά από αυτό το κουραστικό σεντόνι με μία φωτογραφία του Πέπε μας. Δεν ξέρουμε που έβγαλε τη νύχτα, πώς τα κατάφερε, αλλά όταν τον είδαμε το πρωινό της Τρίτης να μας περιμένει διψασμένος, μαύρος από τους καπνούς, με την τελευταία του ενέργεια για να κουνάει την ουρά και να μας φιλάει, κλαίγαμε μικροί και μεγάλοι κι αγκαλιαζόμασταν από ευτυχία μπροστά στο σπίτι μας που ακόμα καιγόταν.
Μια μέρα θα γελάμε πάλι.»