Ερώτηση:
Πριν από λίγες μέρες έχασα τον πατέρα μου 70 ετών και ο γιος μου ο μικρός 16 χρονών δεν μπορεί να το διαχειριστεί, ειδικά επειδή τον είδε μέσα στο φέρετρο. Κάθε βράδυ δυσκολεύεται να κοιμηθεί και τον πιάνουν κρίσεις πανικού βλέποντας συνέχεια την εικόνα αυτή… με τον σύζυγό μου του μιλήσαμε για τον θάνατο όπως ακριβώς έχουν τα πράγματα χωρίς υπεκφυγές. Δεν τον πίεσε κάποιος να τον δει εκείνη την στιγμή αλλά το έκανε από μόνος του. Επειδή είναι ευαίσθητο παιδί του μίλησα από πριν την κηδεία και του εξήγησα ότι μπορεί να συμπεριφερθεί και να εκφραστεί όπως θέλει ο ίδιος. Παρακαλώ, ζητώ την βοήθεια σας για το πως να τον βοηθήσω… με πονάει γιατί έχω να διαχειριστώ και το πένθος.Απάντηση:
Αγαπητή αναγνώστρια,
Θερμά συλλυπητήρια. Είναι τόσο έντονα και δύσκολα τα συναισθήματα αυτής της περιόδου που πράγματι χρειάζεται ελευθερία, ώστε ο καθένας να τα εκφράσει όπως του ταιριάζει. Αυτό ακριβώς πολύ σωστά συμβουλεύσατε τον γιο σας να κάνει, και αυτό είναι που τελικά χρειάζεται να του επιτρέψετε.
Κάνατε πολύ καλά που μιλήσατε μαζί του και είσαστε ανοιχτοί να συζητήσετε ένα θέμα δύσκολο, αυτό του θανάτου. Η συζήτηση ωστόσο από το βίωμα διαφέρει. Ο παππούς του είναι ένα πρόσωπο σημαντικό, οικείο. Είναι δύσκολος ο αποχαιρετισμός και το γνωρίζετε καθώς το ίδιο αισθάνεστε κι εσείς. Πέραν του παππού του όμως, στη φάση αυτήν είναι πιθανόν το άγχος του να πολλαπλασιάζεται αφού η συνειδητοποίηση του εφήμερου της ζωής γεννά φόβο απώλειας και σκέψεις ότι και αλλά αγαπημένα πρόσωπα θα νοσήσουν ή θα χαθούν.
Το πένθος δεν αφορά μια στιγμή στο χρόνο αλλά μια μακρά περίοδο που η διάρκεια της διαφέρει κάθε φορά καθώς επηρεάζεται από διάφορους παράγοντες.
Η απώλεια σας είναι πολύ πρόσφατη και τα συναισθήματα σας ακόμη νωπά και έντονα. Δώστε χρόνο και χώρο σε καθένα από τα μέλη της οικογένειας σας ώστε να τα εκφράσει όπως τα νιώθει και προσφέρετε τη φροντίδα σας προς όλες τις κατευθύνσεις. Εσωτερικά και εξωτερικά.
Σας ευχαριστώ.
*Η Ρομίνα Σαλούστρου είναι ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια.