«Ήμουν πάντα σε εγρήγορση και υπερδιέγερση αλλά νόμιζα ότι ήταν φυσιολογικό, ότι έτσι νιώθουν όλες οι νέες μαμάδες», ανέφερε. Όλο αυτό το διάστημα, δεν σκέφτηκε ούτε για μια στιγμή ότι παλεύει με την επιλόχεια κατάθλιψη, καθώς δεν είχε αυτοκτονικές τάσεις, βαθιά θλίψη ή άρνηση να σηκωθεί από το κρεβάτι. Τα σημάδια της επιλόχειας κατάθλιψης, όμως, δεν είναι μόνο αυτά όπως μας ακούμε συχνά.
«Αντίθετα, μπορεί να περιλαμβάνει πολλές διαταραχές όπως το έντονο άγχος» εξηγεί η Vernon που δύο χρόνια μετά τον τοκετό, αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια και να μάθει γιατί αγχωνόταν κάθε φορά που η Cahya έτρωγε μια ρόγα από σταφύλι ή την κατέκλυζαν οι τύψεις όταν την άφηνε για να πάει στη δουλειά.
Τον Μάρτιο του 2020, η νεαρή μαμά διαγνώστηκε με επιλόχειο κατάθλιψη και ακολούθησε ειδική αγωγή για να διαχειριστεί τα συμπτώματά της. «Ένιωσα αμέσως πολύ καλύτερα», εξομολογείται. «Δεν ήμουν στην συνέχεια στην τσίτα. Μπορούσα επιτέλους να αναπνεύσω και να χαλαρώσω. Να ζω τις στιγμές με την κόρη μου απαλλαγμένη από το αδικαιολόγητο άγχος που με ταλαιπωρούσε. Ήταν σαν να πήρα πίσω τη ζωή μου…», προσθέτει.
Μετά απ’ όλα αυτά, συνιστά στις νέες μαμάδες να μην αφήνουν το άγχος να κάνει κουμάντο στη ζωή τους θεωρώντας πως «έτσι είναι οι μαμάδες». Τα μωρά, λέει η Vernon, κάνουν συνεχώς εξετάσεις αλλά οι μαμάδες ποτέ κι αυτό πρέπει ν’ αλλάξει. Δεν χρειάζεται να ανταλλάσσουμε μεταξύ μας μόνο εξιδανικευμένες ιστορίες για το πόσο υπέροχο είναι να θηλάζεις ή να παίζεις με τα παιδιά.
«Όλες αντιμετωπίζουμε δυσκολίες και, όταν τις μοιραζόμαστε με ειλικρίνεια, ίσως πειστούμε ότι αυτό που ζούμε δεν είναι φυσιολογικό, ούτε είναι απλό άγχος. Ίσως πειστούμε ότι πρέπει να ζητήσουμε βοήθεια από τους ειδικούς, για το καλό το δικό μας και του μωρού μας», καταλήγει.
Πηγή: today.com