«Είναι πρωί και δυσκολεύομαι να ανοίξω τα μάτια μου. Δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι, όμως πρέπει να το κάνω. Μουγκρίζω δυνατά και σηκώνομαι. Τα πόδια μου σέρνονται, τα χέρια μου κρέμονται άψυχα στο σώμα μου και νιώθω το γνωστό βάρος στο στήθος μου.
Μετά το πρώτο φλιτζάνι καφέ, γίνομαι ακόμα πιο αντιπαθητική. Είμαι ανήσυχη και θυμωμένη χωρίς να έχει συμβεί κάτι. Νιώθω το σώμα μου βαρύ και οι κινήσεις μου είναι περιορισμένες. Τα παιδιά μου, 10 και 5 ετών, καταλαβαίνουν ότι δεν είμαι καλά. Κρατούν τις αποστάσεις τους και περιμένουν…
Κάποια στιγμή, έρχεται η ώρα να ξεκινήσει η μέρα μας.
Ο χρόνος τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και εγώ προσπαθώ να τον προλάβω με μια χορογραφημένη ρουτίνα. Ντύνω τα παιδιά, ετοιμάζω το κολατσιό τους για το σχολείο και περιμένω μαζί τους το σχολικό. Έπειτα, μαγειρεύω και καθαρίζω το σπίτι. Το κεφάλι μου είναι γεμάτο σκέψεις, αλλά δεν υπάρχει χρόνος για να τις αναλύσω. Πρέπει να πεταχτώ στο σουπερμάρκετ και μετά να δουλέψω.
Μέχρι την ώρα που κάνω ένα κρύο ντους, δεν έχω καθίσει λεπτό να χαλαρώσω. Το μυαλό και το σώμα μου θέλουν να βυθιστούν στο καταθλιπτικό τους επεισόδιο, αλλά δεν υπάρχει χρόνος. Κάνω αυτό που έχω συνηθίσει να κάνω - αντιμετωπίζω λίγο λίγο τα συμπτώματα.
Το βράδυ βοηθάω τα παιδιά με τις εργασίες του σχολείου, βάζω πλυντήριο και γελάω με τα κρύα ανέκδοτα του μεγάλου μου γιου. Θα με δείτε να σιδερώνω δυο και τρεις φορές, να σκουπίζω άλλες τόσες και να μετράω ξανά και ξανά τα δευτερόλεπτα που περνούν. Έτσι είμαι εγώ. Έτσι είναι η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή.
Είναι κομμάτι του εαυτού μου μαζί με το άγχος και τη κατάθλιψη. Με πολεμούν και θέλουν να με εξαντλήσουν μέχρι θανάτου. Θέλουν να με νικήσουν. Αλλά κάθε μέρα, όταν σηκώνομαι από το κρεβάτι μου, λέω στον εαυτό μου: "Δεν μπορούν. Δεν θα το κάνουν. Όχι σήμερα".
Έτσι είναι να είσαι μαμά με κατάθλιψη υψηλής λειτουργικότητας.
Ξέρω πως είναι να βυθίζεσαι σε σκοτεινές σκέψεις. Στις πλάτες μου κουβαλάω παιδικά τραύματα, αλλά και μια επιλόχειο κατάθλιψη που παραλίγο να με σκοτώσει. Έχω δοκιμάσει πολλά για να βελτιώσω την ψυχική μου υγεία. Θέλω να είμαι υγιής για μένα και την οικογένειά μου.
Όταν σκέφτομαι τα παιδιά μου, θέλω να ελπίζω ότι κάποτε θα ξεχάσουν το πώς ήμουν τα πρωινά. Δουλεύω σκληρά, ώστε να θυμούνται τις καλές στιγμές. Το γέλιο, τις σφιχτές αγκαλιές, τα φιλιά στη μύτη και τα τραγούδια πριν τον ύπνο.
Έχω προσπαθήσει πολύ να διαχειριστώ όλα αυτά που μου συμβαίνουν. Η κατάθλιψη υψηλής λειτουργικότητας είναι δύσκολη και ύπουλη. Φαινομενικά μπορώ να είμαι όλα αυτά που όλοι περιμένουν να είμαι. Μέσα μου όμως υποφέρω. Καθημερινά δίνω μάχες, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα κερδίσω τον πόλεμο.
Η σκέψη που με σώζει ότι αν τα παιδιά μου μπορούν να με αγαπήσουν και να με αποδεχτούν όπως είμαι, ίσως τότε μπορώ κι εγώ.
Και έτσι, αύριο, όταν ανοίξω τα μάτια μου, θα προσπαθήσω να ξεκινήσω τη νέα μέρα διαφορετικά. Θα προσπαθήσω να τη δω ως δώρο - ακόμα κι αν δεν το νιώθω. Και ίσως, αν το πω, τελικά, το πιστέψω. Θα συνεχίσω να κάνω όλα αυτά που πρέπει και θα αγκαλιάσω τα μωρά μου. Θα τραγουδήσω και θα θαυμάσω τη ζωντάνια τους.
Τα παιδιά μου φωτίζουν τα σκοτάδια της ψυχής μου και αυτό το φως κάποια μέρα θα με σώσει.»
Πηγή: twloha.com