«Είχα βγάλει τα παιδιά μου έξω για φαγητό. Πάλευα με τον Isa, τον ΑμεΑ γιο μου. Είχε μια κουραστική μέρα στο σχολείο και δεν ήθελε να φάει έξω, αλλά είχα υποσχεθεί στον Anas, τον μεγαλύτερο γιο μου, ότι θα τρώγαμε στο αγαπημένο του εστιατόριο για τη γιορτή του.
Άφησα τον Anas να προσέχει τον Isa για μόλις 30 δευτερόλεπτα , μέχρι να πάω να πάρω το φαγητό μας από το ταμείο. Όταν επέστρεψα, είδα αυτή την πανέμορφη άγνωστη γυναίκα να απασχολεί τον Isa.
Με είχε δει που λίγο πριν προσπαθούσα να κάνω καλά τον Isa και προσφέρθηκε να βοηθήσει. Ένιωσα δέος. Την ευχαρίστησα επανελεγμένα αλλά εκείνη επέμενε πως δεν θέλει "ευχαριστώ" - ήθελε μόνο να καθίσω και να απολαύσω το φαγητό μου με ησυχία, όσο εκείνη έπαιζε δίπλα μας με τον γιο μου.
Είχα μείνει άφωνη. Ποτέ δεν έχω δει μια πράξη καλοσύνης τόσο καθαρή και τυχαία. Ακόμα και ο μεγάλος μου γιος, ο Anas έπαθε σοκ. Έχουμε συνηθίσει να διαχειριζόμαστε μόνοι μας τον Isa ενώ οι άλλοι μας κοιτάνε ενοχλημένοι ή αμήχανοι, που τόση καλοσύνη μάς φάνηκε εξωγήινη.
Η άγνωστη γυναίκα φερόταν στο παιδί μου σαν να τον ξέρει. Με αγάπη. Του μιλούσε, τον τάισε, τον πήγε στον παιδότοπο και του αγόρασε παιχνίδια. Μου έκανε δώρο λίγη ώρα ηρεμίας να απολαύσω το φαγητό ου μαζί με τον Anas Που μου είχε λείψει.
Σε αυτή τη γυναίκα, θέλω να πως ευχαριστώ. Μου έδωσε τις ανάσες που είχα ανάγκη. Με έκανε να νιώσω και πάλι δυνατή. Μου έδωσε ζωή. Με κράτησε όρθια μια δύσκολη στιγμή».