«Συγνώμη που με νοιάζει τόσο πολύ η εικόνα σου και τι θα πουν οι άλλοι και δεν σε στηρίζω όταν προσπαθείς να στηρίξεις τον εαυτό σου.
Συγνώμη που σου κλέβω τις στιγμές που θέλεις να είσαι ο εαυτός σου με τους φόβους μου.
Συγνώμη που σε κάνω να νιώθεις ενοχή όταν προσπαθείς να βάζεις τα όρια σου
Συγνώμη που δεν σε εμπιστεύομαι όταν ακούς τον εαυτό σου.
Συγνώμη που σε κρίνω αυστηρά όταν έχεις συναισθήματα και δεν ξέρεις τι να τα κάνεις.
Συγνώμη που δεν σε βοηθάω να γίνεις αυτό που θέλεις γιατί φοβάμαι ότι δεν είναι το σωστό.
Συγνώμη που δεν αναγνωρίζω τον αγώνα σου.
Συγνώμη που δεν σου επιτρέπω να είσαι ευάλωτη, και να ζητήσεις βοήθεια.
Συγνώμη που περιμένω να τα κάνεις όλα σωστά και απογοητεύομαι πολύ μαζί σου όταν δεν το κάνεις.
Συγνώμη για τις τεράστιες προσδοκίες μου και την αυστηρή κριτική μου όταν δεν τις πετυχαίνεις.
Συγνώμη που δεν σου δίνω χώρο να νιώσεις όλα αυτά που νιώθεις.
Συγνώμη βρε μητέρα/πατέρα που γεννιέσαι μέσα μου και προσπαθώ να σε πνίξω. Σου υπόσχομαι ότι θα προσπαθώ να σε ακούω και να σε εμπιστεύομαι περισσότερο. Μαθαίνω σιγά σιγά πώς να το κάνω.
Έμαθα από μικρή ότι δεν είναι εντάξει να μην το κάνω αυτό. Έμαθα από μικρή ότι δεν είναι εντάξει να είμαι ο εαυτός μου.
Παιδιά ζητήστε ένα συγνώμη σε εσάς για τον τρόπο που σας φέρεστε καθημερινά ως γονείς με συμπόνοια και κατανόηση για τους λόγους που το κάνετε. Και εμπιστευτείτε λίγο τον γονέα μέσα σας που γεννιέται.
Εγώ προσπαθώ να το κάνω καθημερινά...».