Την πρώτη φορά που τα παιδιά μου μίλησαν για τη νέα σύντροφο του πατέρα τους, ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι. Μιλούσαν για εκείνη με ενθουσιασμό—πώς τους έφτιαξε το αγαπημένο τους φαγητό, πόσο όμορφα έπαιξαν μαζί της. Και εγώ; Ένιωσα μια γροθιά στην καρδιά. Δεν ήθελα να ζηλέψω, αλλά... ζήλεψα. Γιατί να τη συμπαθούν τόσο; Μήπως σήμαινε ότι εγώ δεν ήμουν πια αρκετή;
Οι σκέψεις με έπνιγαν. Πάλευα να μη δείξω τη θλίψη μου μπροστά στα παιδιά. Δεν ήθελα να τα φορτώσω με τα δικά μου συναισθήματα. Ώσπου, ένα βράδυ, ο μικρός μου γιος μού είπε κάτι που με έκανε να σταματήσω απότομα:
«Μαμά, είναι ωραία που την έχουμε κι αυτή! Έχουμε ακόμα περισσότερη αγάπη!»
Ένιωσα σαν να με χτύπησε κεραυνός. Για εκείνον, δεν υπήρχε ανταγωνισμός. Δεν μετρούσε αγάπες, δεν έκανε συγκρίσεις. Απλώς δεχόταν την αγάπη όπως του δινόταν. Κι εγώ; Εγώ ήθελα πάντα να είναι χαρούμενος. Άρα γιατί στεναχωριόμουν;
Άρχισα να τη βλέπω διαφορετικά. Όχι σαν κάποια που έρχεται να πάρει τη θέση μου, αλλά σαν μια γυναίκα που νοιάζεται πραγματικά για τα παιδιά μου. Δεν προσπαθούσε να με αντικαταστήσει, απλά να γίνει ένα κομμάτι της ζωής τους. Και, ξέρεις κάτι; Αυτό δεν ήταν κακό. Ήταν καλό.
Από τη στιγμή που σταμάτησα να αφήνω τον εγωισμό μου να με τυφλώνει, όλα έγιναν πιο εύκολα. Η σχέση μου με τα παιδιά έγινε πιο ελεύθερη, πιο ανάλαφρη. Δεν χρειαζόταν να νιώθω ότι πρέπει να αποδεικνύω την αξία μου. Δεν υπήρχε μάχη, δεν υπήρχε διαγωνισμός.
Κοιτώντας πίσω, νιώθω περήφανη που κατάφερα να ξεπεράσω αυτόν τον φόβο. Όχι γιατί ήμουν τέλεια - κάθε άλλο. Έκανα λάθη, θύμωσα, ζήλεψα. Αλλά τελικά, έμαθα κάτι πολύτιμο: η αγάπη δεν έχει όρια. Δεν χωράει σε κουτάκια, δεν μοιράζεται με αριθμούς. Όσο περισσότερη υπάρχει στη ζωή των παιδιών μας, τόσο το καλύτερο.
Αν λοιπόν βρίσκεσαι στη θέση μου, αν νιώθεις αυτή τη ζήλια να σε πνίγει, πάρε μια βαθιά ανάσα. Δεν χάνεις τίποτα. Τα παιδιά σου κερδίζουν. Και αυτό είναι το μόνο που μετράει στο τέλος της ημέρας.