Κανείς δεν με ρώτησε αν προσπαθώ. Κανείς δεν αναρωτήθηκε αν κάθε μήνας που περνά είναι για μένα μια μικρή ήττα, μια αποτυχία, ένα βάρος που γίνεται όλο και πιο βαρύ. Ο κόσμος γύρω μου θεωρεί την μητρότητα δεδομένη. Λες και είναι κάτι που έρχεται αυτόματα, με το που παντρευτείς, με το που μεγαλώσεις λίγο. Αλλά η πραγματικότητα για πολλές γυναίκες – για εμένα – είναι διαφορετική.
Έχουν περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια από τότε που ξεκινήσαμε να προσπαθούμε. Στην αρχή, υπήρχε ενθουσιασμός. Μια αθώα ανυπομονησία. Μήνες μετά, άρχισαν οι εξετάσεις, οι υποψίες, οι λέξεις που δεν ήθελες να ακούσεις: «υπογονιμότητα», «ελάχιστες πιθανότητες», «θεραπευτική παρέμβαση». Ξαφνικά, η πιο φυσική διαδικασία στον κόσμο έγινε για εμένα ένας ιατρικός αγώνας, γεμάτος ενέσεις, φάρμακα, αναμονή και δάκρυα.
Και μέσα σε όλα αυτά, έρχεται η κοινωνία με την απλότητα της άγνοιας της να ρίξει αλάτι στην πληγή. «Άντε, μεγαλώνεις!», «Μα τι περιμένετε;», «Μήπως να τρέξετε λίγο το θέμα;». Κανείς δεν φαντάζεται ότι κάθε τέτοια φράση μπορεί να διαλύσει μια γυναίκα που ήδη παλεύει με το σώμα και την ψυχή της.
Δεν ζητάω οίκτο. Ούτε επιβεβαίωση. Ζητάω κατανόηση. Να σταματήσει η ερώτηση «πότε θα γίνεις μαμά» να θεωρείται τόσο αθώα. Γιατί μπορεί να απευθύνεται σε μια γυναίκα που παλεύει σιωπηλά, που έχει κάνει ελπίδα κάθε καθυστέρηση, που έχει δει δύο γραμμές στο τεστ μόνο για να τις χάσει λίγο μετά. Ή σε μια γυναίκα που ξέρει πια, επίσημα, ιατρικά, ότι δεν μπορεί. Που πρέπει να θρηνήσει για κάτι που δεν πρόλαβε να ζήσει.
Η μητρότητα δεν είναι ο μόνος τρόπος να είσαι ολοκληρωμένη γυναίκα. Και η απουσία της δεν είναι έλλειψη. Είναι μια διαφορετική διαδρομή, που πολλές από εμάς δεν διαλέξαμε, αλλά μάθαμε να βαδίζουμε με αξιοπρέπεια και δύναμη.
Αν είσαι κι εσύ μία από εμάς – σε βλέπω. Ξέρω τον πόνο σου. Ξέρω πόσο προσπαθείς να σταθείς όρθια σε κάθε baby shower, σε κάθε ανακοίνωση εγκυμοσύνης, σε κάθε αθώα ερώτηση στο οικογενειακό τραπέζι. Μην νιώθεις μόνη σου. Είμαστε πολλές. Και είμαστε δυνατές.
Ίσως κάποια μέρα καταφέρω να κρατήσω το δικό μου παιδί στην αγκαλιά μου. Ίσως όχι. Αλλά θέλω ο κόσμος να μάθει πως, πριν ρωτήσει μια γυναίκα πότε θα γίνει μαμά, να αναρωτηθεί αν μπορεί. Γιατί πίσω από ένα χαμόγελο μπορεί να κρύβεται μια ιστορία γεμάτη θλίψη, αγώνα και απώλεια.
Ας μάθουμε να ρωτάμε λιγότερο και να ακούμε περισσότερο. Ας είμαστε πιο ευγενικοί με τις λέξεις μας. Γιατί ποτέ δεν ξέρουμε ποια μάχη δίνει σιωπηλά ο άλλος.