Έτσι και ο μικρός Riley που δίνει τη μάχη του με τον καρκίνο, δεν ζήτησε απλώς μια συναυλία. Ζήτησε έναν λόγο να χαμογελάσει. Κι η ομάδα φροντίδας του δεν του χάλασε χατίρι.
Η εικόνα του, μες στα σωληνάκια και τα φώτα του νοσοκομείου, να παίζει μπροστά σε ένα μικρό κοινό, δεν είναι απλώς συγκινητική. Είναι σύμβολο. Για τη δύναμη που έχουν τα παιδιά να επιλέγουν τη ζωή, ακόμα κι όταν παλεύουν μαζί της καθημερινά. Για το τι μπορεί να συμβεί όταν η φροντίδα ξεπερνά τα ιατρικά πρωτόκολλα και γίνεται πράξη καρδιάς.
Ο Riley έπαιξε με την καρδιά του, κι αυτό που ακούσαμε δεν ήταν απλώς μουσική. Ήταν ο ήχος της γενναιότητας. Ήταν η υπενθύμιση ότι, ακόμα και στα πιο σκοτεινά δωμάτια, μπορεί να ανάψει ένα φως—αν υπάρχει έστω ένας άνθρωπος που θα πει: «Ναι, μπορούμε να το κάνουμε». Κι εκείνη η στιγμή, είναι πάντα πιο δυνατή από τη νόσο.