Ερώτηση:
Μετά το διαζύγιο, προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου, αλλά η 9χρονη κόρη μου με βλέπει συχνά στεναχωρημένη — κι όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ πάντα να το κρύψω. Την αγαπώ απεριόριστα και φοβάμαι μήπως την πληγώνω άθελά μου… Μήπως αισθάνεται υπεύθυνη για τη λύπη μου; Μήπως την επιβαρύνω συναισθηματικά; Πώς να της εξηγήσω όσα νιώθω χωρίς να της φορτώσω βάρος που δεν της αναλογεί; Και κυρίως, πώς να τη στηρίξω όταν κι εγώ δυσκολεύομαι;Απάντηση:
Αγαπητή αναγνώστρια,
Η κατάσταση που περιγράφετε είναι απαιτητική και σύνθετη. Η διαχείριση ενός διαζυγίου προκαλεί παρόμοια συναισθήματα με αυτά που οι άνθρωποι βιώνουν στο πένθος. Η κόρη σας δεν μπορεί να κρατηθεί εκτός αυτής της ψυχικής διαδικασίας και να μην βιώσει τις δυσκολίες του διαζυγίου. Θα βιώσει και εκείνη το δικό της πένθος για αυτό που χάθηκε και δεν της προκαλεί κακό να ξέρει ότι και εσείς είστε λυπημένη.
Αυτό που θα την επιβαρύνει ψυχολογικά είναι το να μοιράζεστε μαζί της πληροφορίες που έχουν να κάνουν με εσάς τους γονείς ως ζευγάρι και αν δεν της ξεκαθαρίσετε ότι ο χωρισμός δεν έχει να κάνει με εκείνη, αλλά με τη συντροφική σας σχέση που δεν λειτούργησε. Επιπλέον δεν την επιβαρύνει αν σας νιώσει λυπημένη, αλλά αν αισθανθεί ότι είστε αποδιοργανωμένη και δεν μπορείτε να ανταποκριθείτε στις δικές της συναισθηματικές ανάγκες.
Αν νιώθετε ότι δυσκολεύεστε να διαχειριστείτε τα συναισθήματά σας σε αυτή τη φάση και ότι αδυνατείτε να υποστηρίξετε την κόρη σας, μπορείτε να αναζητήσετε βοήθεια από επαγγελματία ψυχικής υγείας. Πιθανόν να χρειάζεται να υποστηριχθείτε πρώτα εσείς για να μπορέσετε στη συνέχεια να σταθείτε καλύτερα δίπλα της.
Σας εύχομαι να έχετε δύναμη.
*Η Αγγελική Κολοκυθά είναι ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια.