Η αλήθεια είναι πως όταν έρχεται το μωρό, κάτι αλλάζει. Όχι μόνο στη ζωή μας, αλλά και ανάμεσά μας. Ξαφνικά, εκείνος που κάποτε σε κοίταζε με θαυμασμό, σε κοιτάζει… απορημένος. Κι εσύ, που κάποτε του γελούσες με όλο σου το είναι, τώρα τον κοιτάς περισσότερο με κούραση παρά με έρωτα.
Και δεν είναι πως δεν αγαπιόμαστε. Είναι πως κάτι χάνεται στον δρόμο. Κάτι από τη ζεστασιά, τη σύνδεση, την ελαφρότητα. Ο ερχομός του παιδιού φέρνει αγάπη, ναι, αλλά και βαρύτητα. Ευθύνη. Μια νέα ζωή που χρειάζεται τόσα πολλά, που δεν αφήνει χώρο για εμάς.
Το κενό που δεν φαίνεται
Μένεις σπίτι με το μωρό. Εκείνος επιστρέφει στη δουλειά. Ξεκινά ένας σιωπηλός χορός παρεξηγήσεων. Εκείνος νομίζει ότι «ξεκουράζεσαι». Εσύ νομίζεις ότι δεν καταλαβαίνει. Και κάπως έτσι αρχίζει η απομάκρυνση. Πρώτα μικρές αποστάσεις. Λίγο λιγότερο χιούμορ, λίγο λιγότερο άγγιγμα. Ύστερα, σιωπές. Ύστερα, ερωτήσεις:
- «Γιατί δεν με βοηθάει;»
- «Γιατί δεν με βλέπει;»
- «Μήπως δεν με θέλει πια;»
Η αλήθεια είναι πικρή: και οι δύο νιώθουμε μόνοι. Εκείνος νιώθει πως τον παραμερίσαμε. Εμείς, πως έχουμε εγκαταλειφθεί. Και το κενό μεγαλώνει, χωρίς ποτέ κανείς να πει: «Μου λείπεις».
Δεν είναι ότι φεύγει ο σύζυγος...
...είναι ότι δεν ξέρει πώς να μείνει. Δεν ξέρει πώς να σταθεί δίπλα σε μια γυναίκα που δεν προλαβαίνει ούτε να φάει. Δεν ξέρει πώς να την αγκαλιάσει, όταν εκείνη κρατά αγκαλιά το παιδί όλη μέρα. Δεν ξέρει πώς να της μιλήσει, όταν η φωνή της στάζει κόπωση.
Κι εμείς; Δεν ξέρουμε πώς να τον πλησιάσουμε. Πώς να του πούμε: Μη φύγεις, χρειάζομαι... Αντί γι’ αυτό, του μιλάμε κοφτά, του δείχνουμε λίστα με υποχρεώσεις, του πετάμε κρυφές μομφές. Δεν το κάνουμε επίτηδες. Είμαστε απλώς εξαντλημένες.
Υπάρχει επιστροφή;
Υπάρχει. Όχι εύκολος. Όχι σίγουρος. Αλλά υπάρχει. Και ξεκινά από τη γλώσσα της τρυφερότητας. Αυτήν που ξεχάσαμε μέσα στο θόρυβο της καθημερινότητας. Όχι τη ρομαντική, την κινηματογραφική. Την απλή:
- «Μπορείς να κρατήσεις το μωρό για 10 λεπτά να κάνω ένα μπάνιο;»
- «Σ’ ευχαριστώ που ξύπνησες εσύ τη νύχτα.»
- «Μου λείπει να κάτσουμε λίγο οι δυο μας.»
Μαζί με τα λόγια, κάνε και πράξεις. Ένα άγγιγμα στον ώμο. Ένα φιλί στον λαιμό πριν φύγει για δουλειά. Ένα «Καληνύχτα» με χαμόγελο, ακόμα κι αν είσαι εξαντλημένη. Η αγάπη δεν χάνεται εύκολα, αλλά χρειάζεται φροντίδα - όπως και το μωρό.
Δεν είμαστε μόνες
Αν αυτή η φράση σε ανακουφίζει, να την κρατήσεις. Δεν είσαι μόνη. Δεν είσαι η μόνη που νιώθει ότι «ο σύζυγος φεύγει» μετά τον τοκετό. Ούτε η μόνη που τον απομακρύνει χωρίς να το θέλει. Είναι ένα δύσκολο πέρασμα. Μια μετάβαση.
Αλλά αξίζει να προσπαθήσεις. Όχι γιατί πρέπει «να σώσουμε τον γάμο μας». Αλλά γιατί, αν καταφέρουμε να περάσουμε μαζί κι αυτή τη φάση, η σχέση δυναμώνει. Γίνεται πιο αληθινή. Πιο ριζωμένη. Λιγότερο ροζ, περισσότερο βαθιά.
Μια τελευταία σκέψη
Ένας άνθρωπος που αγαπάμε δεν εξαφανίζεται με τον ερχομό ενός παιδιού. Απλώς… χάνεται λίγο από το κάδρο. Αλλά αν κάνουμε zoom out, τον βρίσκουμε πάλι εκεί. Στο πλάι μας. Κουρασμένος, μπερδεμένος, αλλά παρών.
Και αν κι εμείς σταθούμε λίγο πιο ήρεμες, πιο γενναίες, πιο τρυφερές — ίσως τον πλησιάσουμε ξανά. Ίσως ξαναβρούμε εκείνο το «εμείς» που γεννήθηκε πριν το παιδί. Γιατί τελικά, μια οικογένεια δεν χτίζεται μόνο με το μωρό. Χτίζεται και με δύο ενήλικες που δεν έπαψαν να βλέπουν ο ένας τον άλλον.
Και που ακόμα ψιθυρίζουν, μέσα στο χάος: «Είμαι εδώ. Μαζί σου. Μην φύγεις».