Ερώτηση:
Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά με πιάνει ένα σφίξιμο όταν βλέπω πόσο όμορφη σχέση χτίζει η κόρη μου με την πεθερά μου. Τη φωνάζει συνέχεια, της λέει μυστικά, γελάνε μαζί. Κι εγώ; Νιώθω στο περιθώριο, σαν να χάνω τη θέση μου στην καρδιά της. Κι αν μια μέρα με θεωρεί «δεύτερη»;Απάντηση:
Αγαπητή αναγνώστρια,
είναι υπέροχο το πόσο γνήσια παραδέχεστε την αγωνία σας ακόμα και αν νιώθετε ότι μπορεί να φανεί υπερβολική. Έχετε κάνει ήδη το πρώτο βήμα για να διαχειριστείτε την κατάσταση και αυτό είναι ότι αναγνωρίζετε πως κάτι δικό σας αναδύεται, καθώς βλέπετε τη σχέση γιαγιάς και εγγονής να εξελίσσεται.
Η κόρη σας είναι πολύ τυχερή που απολαμβάνει μια καλή σχέση με τη γιαγιά της και θα είναι κάτι όμορφο που θα τη συνοδεύει στη ζωή της και αργότερα. Σας καλώ να αναλογιστείτε τι είναι αυτό που κάνει εσάς να βλέπετε αυτή την κοντινότητα ως απειλητική για τη δική σας σχέση με την κόρη σας. Υποθέτω ότι σε λογικό επίπεδο αναγνωρίζετε ότι η παρουσία σας ως μητέρα είναι μοναδική και δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Οπότε πού βρίσκει χώρο και διεισδύει αυτός ο φόβος; Τι σας κάνει να αγωνιάτε ότι θα είστε δεύτερη; Έχει να κάνει με το πόσο ασφαλής νιώθετε ως προς το μητρικό σας ρόλο ή με το πώς είναι η δική σας σχέση με την πεθερά σας;
Εύχομαι να χαίρεστε το μεγάλωμα της κόρης σας και να έχετε ένα όμορφο καλοκαίρι.
*Η Αγγελική Κολοκυθά είναι ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια.