Πολλές φορές –ίσως και χωρίς να το καταλαβαίνουμε– έχουμε διαφορετική στάση απέναντι στα συναισθήματα των παιδιών μας, ανάλογα με το φύλο τους. Οι κόρες μας «επιτρέπεται» να είναι λυπημένες, φοβισμένες, τρυφερές. Τα αγόρια μας, όμως, συχνά διδάσκονται –ακόμα και από πολύ μικρά– να είναι «δυνατά», να «μην κλαίνε», να «μην κάνουν σαν κορίτσια».
Αναρωτιέμαι: Μήπως δεν δίνουμε στους γιους μας την ίδια συναισθηματική φροντίδα που προσφέρουμε στις κόρες μας;
Τα πρώτα χρόνια μετράνε
Όταν ένα αγοράκι πέφτει και χτυπάει, είναι συχνό να του πούμε «σήκω, δεν έγινε τίποτα, είσαι άντρας εσύ!». Αντίθετα, σε ένα κορίτσι μπορεί να πούμε «ωχ αγάπη μου, χτύπησες;». Αυτό δεν σημαίνει ότι αγαπάμε το αγόρι λιγότερο. Όμως, χωρίς να το καταλάβουμε, του περνάμε ένα μήνυμα: τα συναισθήματά σου δεν έχουν πάντα χώρο εδώ.
Και αυτό, με τον καιρό, γίνεται κομμάτι της ταυτότητάς του. Πολλά αγόρια μεγαλώνουν χωρίς να έχουν μάθει να εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Όχι γιατί δεν τα έχουν – κάθε παιδί έχει έναν εσωτερικό κόσμο γεμάτο σκέψεις, φόβους, όνειρα – αλλά γιατί δεν τους δόθηκε ο χώρος να τα φανερώσουν.
Τα αγόρια έχουν ανάγκη από τρυφερότητα
Η αλήθεια είναι ότι όλα τα παιδιά έχουν ανάγκη από συναισθηματική φροντίδα. Αγκαλιές, κουβέντες, ματιές που λένε «σε καταλαβαίνω». Δεν υπάρχει παιδική καρδιά που να μην το έχει ανάγκη αυτό – ούτε αγορίστικη, ούτε κοριτσίστικη.
Όμως η κοινωνία συχνά περιμένει από τα αγόρια να είναι πιο «σκληρά». Οι μπαμπάδες –και μερικές φορές κι εμείς οι ίδιες οι μαμάδες– μπορεί να πούμε στον γιο μας να «μην είναι τόσο ευαίσθητος», σαν να είναι κάτι κακό. Κι έτσι, σιγά σιγά, τα αγόρια μας φοβούνται να κλάψουν, να μιλήσουν, να ζητήσουν μια αγκαλιά.
Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς οι γονείς;
Δεν χρειάζονται δραματικές αλλαγές. Αρκούν μικρές καθημερινές πράξεις που δείχνουν στο παιδί μας πως είναι αποδεκτό όπως είναι. Ότι η ευαισθησία του είναι δύναμη, όχι αδυναμία.
- Να ακούμε τον γιο μας όταν λέει πως κάτι τον στεναχώρησε, χωρίς να προσπαθούμε αμέσως να του δώσουμε «λύσεις».
- Να του λέμε πως είναι εντάξει να φοβάται, να λυπάται, να συγκινείται.
- Να τον αγκαλιάζουμε συχνά – όχι μόνο όταν «κάνει κάτι καλό», αλλά απλώς επειδή τον αγαπάμε.
- Να του δώσουμε το παράδειγμα και εμείς οι μεγάλοι: να εκφράζουμε τα δικά μας συναισθήματα, να λέμε «σήμερα δεν είμαι καλά», «ένιωσα περήφανη για σένα», «μου έλειψες».
Γιατί αυτό έχει σημασία;
Γιατί ο γιος σου μεγαλώνει. Και κάποια στιγμή θα γίνει ένας άντρας. Τι άντρας θέλεις να είναι; Ένας που κρύβει τον πόνο του πίσω από σιωπή και θυμό; Ή ένας που ξέρει πώς να αγαπά, να φροντίζει, να μοιράζεται, να καταλαβαίνει;
Άλλωστε, η συναισθηματική φροντίδα δεν έχει φύλο. Είναι δικαίωμα κάθε παιδιού. Και ξεκινά από εμάς.
Ας μεγαλώσουμε γιους που επιτρέπεται να κλάψουν, να χαμογελάσουν, να εκφραστούν. Που επιτρέπεται να είναι... ολοκληρωμένοι άνθρωποι!