Γενικά, δεν είναι πρόβλημα αν προτιμά να παρατηρεί σιωπηλά παρά να συμμετέχει. Μπορεί να μην το δείχνει με φωνές ή με σκληρά λόγια, αλλά μέσα του έχει μια καρδιά που χτυπάει δυνατά για όσα αγαπά. Ο γιος σου είναι υπερευαίσθητος. Και αυτό δεν είναι ελάττωμα. Είναι υπερδύναμη.
Η κοινωνία δεν το κάνει εύκολο
Η ευαισθησία στα αγόρια –ειδικά στα μικρά– παρεξηγείται συχνά. Ζούμε σε έναν κόσμο που μεγαλώνει τα αγόρια με φράσεις όπως: «Μην κλαις», «Φέρσου σαν άντρας», «Μην είσαι μαμάκιας». Από νωρίς, τα ευαίσθητα παιδιά μαθαίνουν ότι τα δάκρυα είναι σημάδι αδυναμίας, ότι η καλοσύνη μπορεί να γίνει αφορμή για κοροϊδία και ότι το συναίσθημα είναι κάτι που πρέπει να κρύβεται.
Όμως η ευαισθησία δεν είναι βάρος. Είναι πυξίδα. Είναι εκείνη η εσωτερική φωνή που λέει «πρόσεχε», «σε νοιάζομαι», «αυτό δεν είναι σωστό». Είναι η ικανότητα να βλέπει ο γιος σου πιο βαθιά, να καταλαβαίνει τους άλλους, να νιώθει πιο έντονα και πιο ειλικρινά.
Ποιος είναι ο υπερευαίσθητος γιος σου;
Μπορεί να είναι εκείνο το παιδί που κρύβεται πίσω σου όταν μπαίνετε σε έναν καινούργιο χώρο. Εκείνο που δεν του αρέσει να βλέπει άλλα παιδιά να μαλώνουν. Που θυμάται μικρές λεπτομέρειες από κάτι που του είπες μήνες πριν. Που παρατηρεί τον τόνο της φωνής σου και σε ρωτά «είσαι καλά, μαμά;» όταν εσύ δεν έχεις πει λέξη.
Είναι εκείνος που έχει φαντασία που πετάει, συναισθήματα που ξεχειλίζουν και καρδιά που χωράει πολλή αγάπη. Και μπορεί να μην το δείχνει με θόρυβο ή φανφάρες, αλλά είναι εκεί. Πάντα εκεί. Να προσέχει, να νιώθει, να συνδέεται.
Ευαισθησία δεν σημαίνει αδυναμία
Οι ευαίσθητοι άνθρωποι είναι γενναίοι. Θέλει θάρρος να είσαι ανοιχτός σε έναν κόσμο που προτιμά τις μάσκες. Θέλει δύναμη να παραδέχεσαι τι νιώθεις, όταν όλοι γύρω σου προσπαθούν να το κρύψουν. Θέλει χαρακτήρα να μην ανταποδίδεις το κακό, αλλά να απαντάς με καλοσύνη.
Μην προσπαθείς να «σκληρύνεις» τον γιο σου. Μην του ζητάς να γίνει κάποιος που δεν είναι. Αντί να του πεις «σταμάτα να είσαι τόσο ευαίσθητος», πες του «είναι εντάξει που νιώθεις έτσι». Δείξε του ότι τα συναισθήματα είναι φίλοι, όχι εχθροί.
Γιατί όταν ένας υπερευαίσθητος γιος έχει αποδοχή, εξελίσσεται σε έναν άντρα με ενσυναίσθηση, σεβασμό και ευγένεια. Σε έναν άνθρωπο που μπορεί να κρατάει το χέρι κάποιου στον πόνο του. Σε έναν φίλο, σύζυγο, πατέρα, που θα αγαπά με αληθινή φροντίδα.
Η θέση σου ως γονιός
Η δική σου φωνή είναι καθοριστική. Αν εσύ τον κοιτάζεις με κατανόηση, θα μάθει να αγαπά τον εαυτό του. Αν του δείξεις ότι είναι ΟΚ να είναι διαφορετικός, θα σταθεί στα πόδια του. Αν του δείχνεις εμπιστοσύνη, θα γίνει σίγουρος χωρίς να χρειάζεται να προσποιείται ότι είναι κάποιος άλλος.
Οι υπερευαίσθητοι γιοι δεν χρειάζονται διόρθωση. Χρειάζονται χώρο. Να εκφράσουν, να μάθουν, να ανθίσουν. Όχι να «σφίξουν τα δόντια», αλλά να μάθουν να αγκαλιάζουν αυτό που είναι.
Η ευαισθησία στον κόσμο των μεγάλων
Σήμερα, ο κόσμος έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη από ευαίσθητους ανθρώπους. Από ανθρώπους που ακούνε, που συμπονούν, που φροντίζουν. Που δεν πατούν επί πτωμάτων, που νοιάζονται για το σωστό, που τολμούν να νιώσουν. Που βάζουν την ψυχή τους στις σχέσεις και στη δουλειά τους.
Ο γιος σου είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Και αν μεγαλώσει με αποδοχή και ελευθερία, η ευαισθησία του θα γίνει το μεγαλύτερό του προσόν.
Μια μικρή υπενθύμιση
Αν ο γιος σου δακρύζει εύκολα, δεν πειράζει. Αν χρειάζεται παραπάνω χρόνο για να προσαρμοστεί, δεν πειράζει. Αν του αρέσει να ζωγραφίζει και να ακούει μουσική αντί να παίζει κυνηγητό, δεν πειράζει. Δεν πειράζει καθόλου.
Γιατί αυτό που πειράζει είναι να του περάσεις το μήνυμα ότι κάτι του λείπει. Ότι είναι λάθος. Ότι δεν «ταιριάζει». Η ψυχή του είναι ήδη γεμάτη. Και ο κόσμος δεν χρειάζεται περισσότερα αγόρια που μαθαίνουν να κρύβουν τον εαυτό τους. Χρειάζεται αγόρια που μαθαίνουν να είναι ο εαυτός τους.
Και η δική σου αγκαλιά είναι το πρώτο ασφαλές μέρος όπου μπορεί να είναι αυτός που είναι.
.jpg)
